Καλοκαίρι και στη χώρα της μακάριας θερινής καταφυγής, εμφανίστηκε o από μηχανής youtuber Ishowspeed. Όπως και στο όνομα, ο διεθνώς προβεβλημένος, αισθάνθηκε ταχύτατα την πίεση των celebrities πάνω στο όχημα ενοικίασης. “Κουρασμένος” να πληρώνει την αποθέωση του κοινού μεταφρασμένη σε λαμαρινοδουλειά, κάλεσε την αστυνομία να τον προστατεύσει. Εξηγούμαι, όχι αυτήν που προστάτεψε την Κυριακή Γρίβα με τα ταξί της, αλλά την άλλη που ίσως (;) δημιουργήθηκε για VIP.
Χαμένος στα τηλέφωνα, με αστυνομικούς να του απαντούν σε άπταιστα αγγλικά, put the cot down slowly, συνειδητοποιεί ότι και η Κυριακή Γρίβα, δεν έχω αυτοκίνητο καρδιά μου!
Αντιλαμβανόμενος πως θα εξελιχθεί προβληματικό το αγώϊ, ο οδηγός του άφθαστου youtuber, αναλαμβάνει την ευθύνη να κατευθύνει τη λύση του γρίφου προς τα ανώτερα κρατικά κλιμάκια. Εισέρχεται με το κατάμαυρο van για VIP εντός της οδού Ηρώδου Αττικού. Αν και απαγορεύεται η στάθμευση στην οδό των μεγαλοτραπεζιτών, μεγαλοεφοπλιστών και άλλων προικισμένων ελέω Θεού, ο Transporter αγωγιάτης, φτάνει μπροστά στην προσωπική φρουρά της Πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μετά από συνεννόηση λεπτών, “παπάκια” της αστυνομίας συνόδευαν τον γουρλομάτη αμερικανό που δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του. Δός μοι πᾷ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινήσω (δώσε μου τόπο να σταθώ και τη Γη θα μετακινήσω) σκέφτηκε ο νέος Αρχιμήδης και όχι αδικαιολόγητα. Για τους υπόλοιπους;
Ελλάδα 2.0. Η Ελλάδα των Air Traktor της αντιπυρικής περιόδου, απολαμβάνει το ατέλειωτο μεσογειακό καλοκαίρι στους 38°C, μαλώνοντας στο Χ (πρώην Twitter), αν αξίζει ο Γιάννης Αντετονκούμπο να είναι σημαιοφόρος και η “κυβερνητική” Σάκκαρη.
Μια Ελλάδα που μπροστά σε ένα θανάσιμο κίνδυνο από το φυσικό κακό (πυρκαγιά), χορεύει αμέριμνα, θεωρώντας πως οι κρατικές υπηρεσίες θα κάνουν το χρέος τους, εκεί, στην εξωτική Ζάκυνθο.
Μας μεταφέρει ο Αίσωπος ένα μύθο του:
γεωργοῦ παῖς κοχλίας ὤπτει. ἀκούσας δὲ αὐτῶν τριζόντων ἔφη· «ὦ κάκιστα ζῷα, τῶν οἰκιῶν ὑμῶν ἐμπιπραμένων αὐτοὶ ᾄδετε;»
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι πᾶν τὸ παρὰ καιρὸν δρώμενον ἐπονείδιστον.
Δηλ. μια φορά ο γιος κάποιου αγρότη έψηνε σαλιγκάρια. Τα άκουγε βέβαια που έτριζαν, γι᾽ αυτό τους είπε: «Βρε αχαΐρευτα πλάσματα, καίγονται τα σπίτια σας και εσείς το ρίξατε στο τραγούδι;».
Το δίδαγμα του μύθου: Καθετί που πράττουμε σε ακατάλληλη ώρα δεν μας φέρνει παρά ντροπή.
Φυσικά και δεν υπήρχε λόγος να συνδράμουν άμεσα στην κατάσβεση, αλλά τουλάχιστον ας δείξουμε ενσυναίσθηση. Διαφορετικά μας αξίζει ο λόγος του αγροτόπαιδου, είμαστε αχαΐρευτα πλάσματα.
Στο έργο επιστημονικής φαντασίας Το πρόβλημα των τριών σωμάτων (εκδόσεις Sελίνι), η Γιε Γουεντζί γίνεται μάρτυρας του θανάσιμου ξυλοδαρμού του πατέρα της Γιε Ζετάϊ, ενός προβεβλημένου φυσικού, από τους Ερυθροφρουρούς του Μάο. Με τον καιρό κατορθώνει να βρεθεί μέσα σε μια μυστική εγκατάσταση με την ονομασία Κόκκινη Ακτή, όπου χρησιμοποιούνται ραδιοκύματα υψηλής ισχύος για την καταστροφή κατασκοπευτικών δορυφόρων. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, μαθαίνει ότι ο δηλωμένος σκοπός είναι μια βιτρίνα για την πραγματική πρόθεση ύπαρξης της εγκατάστασης: την αναζήτηση εξωγήινης ζωής. Η Γιε Γουεντζί ανακαλύπτει τη δυνατότητα ενίσχυσης των εξερχόμενων ραδιοκυμάτων με τη χρήση μικροκυματικών κοιλοτήτων μέσα στον Ήλιο και στέλνει ένα διαστρικό μήνυμα για να δοκιμάσει τη θεωρία της, αλλά δεν το λέει σε κανέναν άλλο. Οκτώ χρόνια αργότερα, έχοντας πλέον έναν γάμο χωρίς αγάπη με τον Γιανγκ, συνάδελφό της και μηχανικό της Κόκκινης Ακτής, η Γιε λαμβάνει ένα μήνυμα από έναν ανήσυχο εξωγήινο ειρηνιστή από τον πλανήτη Τρισήλιο στον Άλφα Κενταύρου, ο οποίος την προειδοποιεί να μην απαντήσει, αλλιώς οι κάτοικοι του Τρισηλίου θα μπορέσουν να συμπεράνουν τη θέση του ηλιακού συστήματος (με βάση το χρόνο που τους παίρνει να λάβουν την απάντησή της στα μηνύματά τους) και θα εισβάλουν στη Γη. Απογοητευμένη από το πολιτικό χάος και έχοντας αρχίσει να απεχθάνεται την ανθρωπότητα, η Γιε Γουεντζί απαντά ούτως ή άλλως, προσκαλώντας τους Τρισηλιανούς να έρθουν στη Γη για να λύσουν τα προβλήματά της. Δολοφονεί τον Γιανγκ για να κρατήσει το εξωγήινο μήνυμα μυστικό.
Ένα τέτοιο πλάσμα, η Γιε Γουεντζί, φτάνει στην απόλυτη εξαχρείωση όταν πιστεύει πως ο αδικαιολόγητος θάνατος του πατέρα της, η ανελέητη στάση της μητέρας της (διαβάστε το βιβλίο για περισσότερα), έχουν “σκοτώσει” κάθε ικμάδα ζωής. Και τότε αναλαμβάνει αυτή να φτιάξει τον κόσμο. Καταδικάζει το σπίτι της στην αφάνεια. Και τα καταφέρνει!
Μοιάζει να ισχύει αυτό που λέει ο Σοπενάουερ στο έργο του Ο κόσμος ως βούληση και παράσταση (εκδόσεις Ροές), «αν μεγάλα και μικρά μαρτύρια γεμίζουν κάθε ανθρώπινη ζωή, διατηρώντας την σε αέναη ανησυχία και κίνηση, δεν μπορούν ωστόσο να καλύψουν την ανεπάρκεια της ζωής σε σύγκριση με την ικανοποίηση του πνεύματος και την κενότητα και την ανοησία της ύπαρξης, ούτε να διώξουν την ανία η οποία είναι πάντα έτοιμη να γεμίσει κάθε παύση που αφήνει η αγωνία. Από εκεί προκύπτει ότι το ανθρώπινο πνεύμα, που δεν είναι ακόμα ικανοποιημένο με την αγωνία, την πικρία και τις ασχολίες που του επιβάλλει ο πραγματικός κόσμος, δημιουργεί επίσης για τον εαυτό του, με τη μορφή χιλίων διαφόρων δεισιδαιμονιών, έναν φανταστικό κόσμο, με τον οποίο κοπιάζει με κάθε τρόπο, χάνοντας χρόνο και δύναμη μόλις ο πραγματικός κόσμος του αφήνει μια ανάπαυση που δεν μπορεί να απολαύσει.»
«Είναι μια έρημη εικόνα, όχι πολύ δομημένη σε φιλοσοφικό επίπεδο», συμπληρώνει ο Francesco Lamendola, «μάλλον κατασκευασμένη σε ψυχολογικό επίπεδο: τίποτα καλό δεν σώζεται από την ανθρώπινη κατάσταση, και ολόκληρη η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από τήν εμμονική, και ταυτόχρονα τρομερά ανόητη, επανάληψη του ίδιου φθαρμένου και προβλέψιμου σεναρίου, από το οποίο κανείς δεν μαθαίνει ποτέ τίποτα. Ούτε υπάρχουν πιθανές διέξοδοι, γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση και δεν υπάρχουν εναλλακτικές εκτός από αυτή του να σβήσει κανείς τη θέληση να ζήσει μέσα του. Εξ ου και η αποθαρρυμένη και εντελώς αρνητική κρίση για κάθε ιδέα προόδου: επομένως το όραμα του Σοπενάουερ, μετά από πιο προσεκτική εξέταση, δεν στρέφεται ενάντια σε αυτήν ή εκείνη τη συγκεκριμένη προοδευτική ιδεολογία, και τελικά ούτε καν εναντίον του προοδευτισμού καθαυτού, αλλά ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη κατάσταση, και φυσικά ενάντια σε αυτούς που προσπαθούν να την εξωραΐσουν και να καλύψουν τη σκοτεινή της πλευρά.» Μια πρόοδο χωρίς ανθρώπους. Ζωή χωρίς μέλλον.
Ζούμε μια πανδημία που μας πολιορκεί και μας έχει κλέψει την ομορφιά. Το σώμα χαρίστηκε στα ανεμοσκορπίσματα και η ψυχή έφυγε γιατί πλέον δεν αναγνωρίζει το σκηνικό της. Ζωή μισή δεν θέλω πια να ζω! Μπας και γλιτώσουμε από το ναρκισισμό.
