Με την ευγενική χορηγία του εκδοτικού οίκου Lindau δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Giulio Meotti, I nuovi barbari.
Με την ευγενική χορηγία του εκδοτικού οίκου Lindau δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Giulio Meotti, I nuovi barbari (128 σελίδες, τιμή €14,00)
Ο Γκούσταβ Χέρλινγκ, ο Πολωνός συγγραφέας που έζησε στην Ιταλία και συγγραφέας του Un mondo a parte, μιας εξαιρετικής περιγραφής του σταλινικού Γκούλαγκ, είπε κάποτε: “Πολιτιστική δικτατορία, δικτατορία tout court, υπήρξε στην Πολωνία. Στην Ιταλία επικρατούσε η ήρεμη συνήθεια της συγκρατημένης συμπεριφοράς. Αρκεί να δημιουργηθεί ένα κενό γύρω από αυτό, για να μη μιλήσει κανείς γι’ αυτό. Ένα κλίμα συνωμοτικό που κρύβει εξίσου μισητά χαρακτηριστικά”.
Στα πανεπιστήμιά μας οργιάζει η αγγλοσαξονική μόδα των “μεταποικιακών και έμφυλων σπουδών”, η ναυαρχίδα της woke ιδεολογίας. Το Orientale στη Νάπολη διαθέτει ένα ad hoc Κέντρο Μελετών, το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια έχει μαθήματα και τμήματα, το Sapienza στη Ρώμη διαθέτει ένα Επιστημονικό Παρατηρητήριο για την έρευνα των φύλων, στο Πανεπιστήμιο της Κατάνια υπάρχει το Διεπιστημονικό Κέντρο Σπουδών Φύλου, υπάρχει το Κέντρο Έρευνας για τις Πολιτισμούς Φύλου στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, το Διατμηματικό Κέντρο Σπουδών Φύλου στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα και το Κέντρο Διεπιστημονικών Σπουδών Φύλου στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο, για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Το Πανεπιστήμιο Bicocca του Μιλάνου διοργάνωσε σειρά σεμιναρίων με τίτλο Αποκέντρωση της γνώσης. Μια εισαγωγή στην αποαποικιακή σκέψη. Και στο Πανεπιστήμιο Cattolica του Μιλάνου (το οποίο του καθολικισμού έχει πλέον μόνο το όνομα) υπάρχουν σειρές διαλέξεων υπέρ του Black Lives Matter. Το αποτέλεσμα αυτής της εναπομείνασας κουλτούρας μπορεί να το δει κανείς, αν δεν θέλει να πάει στην Αμερική, στη Γαλλία, όπου διοργανώθηκε τον Ιούνιο του 2022 ένα συνέδριο με θέμα “Ιωάννα της Λοραίνης και υγρή εικόνα”.
Είδαμε επίσης το Πανεπιστήμιο Bicocca να ακυρώνει ένα μάθημα για τον Ντοστογιέφσκι. Η κουλτούρα της ακύρωσης φουντώνει και στον κόσμο της ιταλικής κλασικής μουσικής. Η σοπράνο Tamara Wilson αρνήθηκε να βάψει το πρόσωπό της μαύρο για να ερμηνεύσει τον ρόλο της Αιθιοπίδας πριγκίπισσας Aida στην Arena di Verona. Στο Maggio Fiorentino άλλαξαν το τέλος της Κάρμεν του Μπιζέ, η οποία επαναστατεί και πυροβολεί τον Δον Χοσέ, ως φόρο τιμής στο αμερικανικό κίνημα #MeToo. Στο Φεστιβάλ Όπερας της Ματσεράτα, η Aida επανερμηνεύτηκε ως “αγώνας κατά της δυτικής αποικιοκρατίας”. Στο Τράπανι επέλεξαν έναν λευκό Μαυρίκιο για τον Οθέλλο του Βέρντι. Η Λίμνη των Κύκνων ακυρώθηκε στη Βιτσέντζα, τη Νάπολη και τη Φεράρα, η Dama di picche στο Μπάρι και τη Φλωρεντία.
Τα κεφάλια των εκπαιδευτικών κυλούν. Ο φυσικός Alessandro Strumia, ο οποίος είπε σε μια ημερίδα στο Cern της Γενεύης: “Υπάρχει μια πολιτική κουλτούρα που θέλει να αντικαταστήσει την ικανότητα και την αξία με μια ιδεολογία της ισότητας“, πλήρωσε ακριβά την κουλτούρα της ακύρωσης. Ο Strumia έκανε επίθεση στην αμερικανική ποικιλομορφία. Τέθηκε σε διαθεσιμότητα από το Ιταλικό Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής (Infn), το οποίο επιχειρηματολόγησε ως εξής: “Το Infn αποφάσισε να προχωρήσει στην άμεση διαθεσιμότητα με το σκεπτικό ότι ο καθηγητής Strumia είχε κάνει, επιπλέον, σε διεθνές δημόσιο πλαίσιο, δηλώσεις που ήταν επιζήμιες για την εικόνα του Ινστιτούτου“.
Παρόμοιο πειθαρχικό μέτρο κατά του Strumia από το Cern. Το Πανεπιστήμιο της Πίζας, όπου διδάσκει, διέταξε επίσης “δεοντολογική διαδικασία” κατά του φυσικού. Ο Strumia έχει δίκιο όταν γράφει ότι “υπάρχει μια βιομηχανία ακτιβιστών που εργάζονται στα μέσα ενημέρωσης για να παρουσιάσουν την ιδεολογία τους ως επιστήμη“.
Τι να περιμένουμε; Μια εκδοτική βιομηχανία που καλλιεργεί τις πνευματικές κοινοτοπίες, ένα πανεπιστήμιο που είναι όλο και πιο επιρρεπές στην αποδοχή συνθημάτων και ιδεών από τον αγγλοσαξονικό κόσμο, μικροπρεπείς διώξεις εναντίον όσων επιδεικνύουν υπερβολική ελευθερία χαρακτήρα και σκέψης, ένα ανοιχτό πεδίο για τις μορφές λογοκρισίας που έχουν δοκιμαστεί στο εξωτερικό.
Επειδή όλοι μας πρέπει να αποδείξουμε ότι σκεφτόμαστε όπως οι άλλοι, δανειζόμαστε λέξεις-κλειδιά που θα θεωρηθούν ως σημάδια κινητοποίησης και αφοσίωσης στο καθεστώς. Ακόμη και όσοι αποκλίνουν διακριτικά από την ορθοδοξία πρέπει πρώτα να εξασκηθούν σε γονυκλισίες μπροστά σε λέξεις-κλειδιά (κλίμα, μετανάστευση, ένταξη, δικαιώματα), καταγγέλλοντας τελετουργικά τους εχθρούς του καθεστώτος. Αυτό που έχει κάνει ο πολιτισμός μας δεν μπορεί πλέον να υπερασπιστεί παρά μόνο περνώντας ως “συντηρητικός” ή “αντιδραστικός”.
Πηγή: Il Giornale
