Με μία πρώτη σκέψη ο φίλος και αναγνώστης θα αναρωτηθεί τι σχέση μπορούν έχουν οι δύο αυτές φαινομενικά αντιφατικές πολιτικές ενώσεις και γεωπολιτικές οντότητες! Ποιες μπορεί να είναι οι ομοιότητες και οι ταυτίσεις ανάμεσα σε μία ευρωπαϊκή χριστιανική δημοκρατική ένωση και σε μία σοβιετική κομμουνιστική αθεϊστική ένωση; Και γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση που θεμελιώθηκε πάνω στα δημοκρατικά ιδεώδη θα μπορούσε να έχει το ντροπιαστικό τέλος της Σοβιετικής Ένωσης που διαμορφώθηκε πάνω στη βία και στην προπαγάνδα;
Η ιστορία της δημιουργίας και τα ιστορικά αίτια των δύο ενώσεων είναι γνωστά και ευκόλως αναγνώσιμα. Αυτό το οποίο δεν έχει αναφερθεί και ειπωθεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με την Σοβιετική Ένωση είναι η πραγματική φύση της ενώσεως, η δομή της εξουσίας της, ο τελικός της σκοπός και η απομάκρυνση της από τον πρωταρχικό της ρόλο.
Βίοι Παράλληλοι Ε.Ε. και Ε.Σ.Σ.Δ
Αν επικεντρωθούμε στα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών και στις ατομικές ελευθερίες τις οποίες παρέχει η Ε.Ε., στην δημιουργία κομμάτων, στις κινητοποιήσεις και πορείες των οργανώσεων και συνδικάτων και στην έκφραση ελευθερίας του λόγου θα καταλήξουμε ευκόλως στο συμπέρασμα πως η Ε.Ε. είναι μια δημοκρατική ελεύθερη ένωση, η οποία η σύγκριση της με την Ε.Σ.Σ.Δ προκαλεί ντροπή, πρόκληση και προπαγάνδα της άλλης πλευράς. Δεν υπάρχει όμως άλλη πλευρά διότι απλούστατα έχει καταρρεύσει. Επίσης, η άλλη πλευρά μέχρι και σήμερα δεν θεωρεί πως η Ε.Σ.Σ.Δ. ήταν μια ιστορική παρέκκλιση και ένα λάθος της ιστορίας αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο στην φιλοσοφία της ιστορίας.
Δεν θα ασχοληθούμε με την φαινομενολογία της ευρωπαϊκής πολιτικής, ούτε και με τις πρακτικές διευκολύνσεις της και τα πλούσια υλικά αγαθά της διότι αυτά λειτούργησαν ως υπνωτικά στους λαούς της Ευρώπης. Η σύγκριση των δύο ενώσεων στηρίζεται πάνω σε τρεις άξονες:
- εξουσία και σκοπός
- γραφειοκρατία και νομενκλατούρα
- καταπίεση εθνικοτήτων και ένωση συμφερόντων
Τα αίτια της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν αρχικώς οικονομικά και γεωπολιτικά, με ιστορικές αναφορές και συμβολισμούς στην Καρλομάγνεια Αυτοκρατορία, έλαβαν όμως μετά την λήξη του Β’ Π.Π. μορφή ασφαλείας και άμυνας εξαιτίας του σοβιετικού κινδύνου και μετασχηματίστηκαν μετά την επικράτηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και φιλελευθερισμού σε πολιτικά και ιδεολογικά. Σε αντίθεση με την Ε.Σ.Σ.Δ. τα αίτια της δημιουργίας της προέκυψαν ως συνέχεια της τσαρικής αυτοκρατορίας και μεταμόρφωση της φιλόχριστης εξουσίας και ορθόδοξης πίστης του καθεστώτος σε κομμουνιστική εξουσία και σε υλιστικό δόγμα.
Η εξουσία της Ε.Ε. στηρίζεται πάνω στα όργανα της, στους εκπροσώπους της, στα συμβούλια της και εμφορείται από το δημοκρατικό φιλελεύθερο πνεύμα, το οποίο πηγάζει από τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση του ευρωπαϊκού μεσαίωνα και διακρίνεται σε σοσιαλδημοκρατικό (αριστερότροπο) και χριστιανοδημοκρατικό (δεξιότροπο). Οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτές τις δύο όψεις, είτε θεωρητικά, είτε επικοινωνιακά, είτε πρακτικά, θεωρείται κατακριτέο, περιθωριοποιημένο και επικίνδυνο για την Ευρώπη. Το αρχικό πνεύμα μπορεί να ήταν αρχικά ευρωκεντρικό και χριστιανικό, όπως το οραματίστηκε ο Γάλλος στρατηγός και πολιτικός Ντε Γκωλ, όμως κυριάρχησε σταδιακά το πνεύμα του Ριχάρδου Καλέργη, του Καρλ Πόπερ και άλλων εκφυλιστικών διανοητικών ρευμάτων οδηγώντας την Ευρώπη σε αυτό που βιώνουμε σήμερα και αντικρίζουμε στην Eurovision και στο Mundial του 2024, δηλαδή μία αποκρυφιστική σαταναλατρευτική ένωση που έχει ξεπεράσει πλέον το στάδιο της παθητικής αθεΐας.
Οι πολλές γλώσσες και η μία φωνή της Ευρώπης παραπέμπει στην βιβλική Βαβυλώνα όπου θέλησε να υψώσει την φωνή της απέναντι στον Θεό με αποτέλεσμα την κατάρρευση της.
Η εξουσία της Ε.Σ.Σ.Δ. στηρίχθηκε πάνω στην κεντρική εξουσία του κομμουνιστικού κόμματος, στα σοβιέτ και στις ”λαϊκές” συνελεύσεις και διακατέχονταν από το αθεϊστικό και υλιστικό πνεύμα, το οποίο αναδύθηκε από τον αθεϊσμό και τον υλισμό της Δύσης με τελευταίους εκπροσώπους τον Κάρολο Μαρξ και τον Φρειδερίκο Ένγκελς. Η μαρξιστική ιδεολογία εφαρμόστηκε βιαίως στην πάλαι ποτέ τσαρική αυτοκρατορία, γέννησε κρατικά μορφώματα και σταδιακά εξελίχθηκε σε απόλυτη υλιστική δικτατορία και σε κλειστή ρωσική υπόθεση, σύμφωνα με τον Ρώσο διανοητή και φιλόσοφο, Νικολάι Μπερντιάεφ. Στο τέλος κατέρρευσε για εσωτερικούς οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους και υπό την πίεση και κυριαρχία του αμερικανικού φιλελευθερισμού.
Ο σκοπός της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η παγκόσμια επικράτηση του κομμουνισμού και η δικτατορία του προλεταριάτου. Ο τελικός σκοπός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ενοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών υπό μία κεντρική απόλυτη εξουσία, μία κοινή ταυτότητα και μία κοινή κουλτούρα με εξάλειψη των πολιτισμικών, εθνικών και γεωγραφικών αντιφάσεων. Εν ολίγοις, αποτελεί τον προθάλαμο για την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια δικτατορία, αυτή τη φορά στο όνομα της ”Παγκόσμιας Δημοκρατίας”.
Η γραφειοκρατία είναι βασισμένη πάνω σε νομικούς όρους και νομοθετικά πλαίσια, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα με δικηγόρους, νομικούς και τραπεζίτες να ασκούν την εξουσία και τον έλεγχο, ενώ η νομενκλατούρα της βρίσκεται σε υψηλά πολιτικά κλιμάκια, συμμετέχει σε οικονομικά φόρουμ και γεμίζει τους τραπεζικούς της λογαριασμούς εις βάρος των φορολογούμενων πολιτών που εκπροσωπεί στην χώρα μέλος – κράτος. Στην Ε.Σ.Σ.Δ. η γραφειοκρατία προέρχονταν από το κομμουνιστικό κόμμα και από τις ποικίλες κομμουνιστικές οργανώσεις, ενώ η νομενκλατούρα της είχε πάρει ακραίες οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις απέχοντας από το μέσο σοβιετικό πολίτη στις παροχές και ανέσεις, τρόφιμα και ανάγκες, όσο απείχαν παλιά οι Τσάροι από τον ρωσικό λαό.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μία κλειστή ένωση γερμανικών συμφερόντων, η οποία υποτάσσει τις μικρότερες και πιο αδύναμες χώρες και οικονομίες, κυρίως του νότου, στη δική της εθνική οικονομία και στο δικό της γεωπολιτικό δόγμα αλλοιώνοντας τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των εθνών μέσο των χρηματικών ποσών που παρέχει αφειδώς και αδιακρίτως προς τους κατά τόπους ”σύγχρονους φεουδάρχες”. (π.χ. Πρωθυπουργός Ελλάδος, κλπ.) Αντίθετα, η Σοβιετική Ένωση υπήρξε μία εξ’ αρχής ρωσική ένωση, η οποία είχε κάτω από την μπότα της και από την σιδερένια πυγμή της τα έθνη της ανατολικής Ευρώπης και της κεντρικής Ασίας και τα οποία διατηρούσε μέσω του κεντρικού αφηγήματος της ”σοσιαλιστικής ιδέας” και της ”διαρκούς επανάστασης”.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξε ένα πλήγμα για τον ρωσικό λαό και ένα κενό στην ιστορία, το οποίο όμως είναι απαραίτητο να γίνει καθότι ότι είναι σάπιο και άθεο είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει με σκοπό την ένθεα αναγέννηση του.
Η ”Ενωμένη Ευρώπη” και οι ”διαιρεμένες Ευρώπες”
Στην ιστορία της ευρωπαϊκής ηπείρου δεν υπήρξε ποτέ η Ευρώπη ως κοινός όρος πολιτικής, γεωπολιτικής, ιστορίας και φιλοσοφίας. Αυτό γίνεται ευκόλως διακριτό από το εκκλησιαστικό σχίσμα της Εκκλησίας μας και την κατάληψη της Ρώμης από τα γερμανικά φύλα και τους πολέμους μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών μέχρι την διαφοροποίηση στο πολιτικό και πολιτειακό κόσμο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ορθότερα) και την κατάληψη της ανατολικής Ευρώπης από τα τουρκικά φύλα.
Όταν ο Ρώσος διπλωμάτης τον 19ο αιώνα εκδήλωσε την επιθυμία του πως ”τα χριστιανικά έθνη δεν πρέπει να βρλισκονται μεταξύ τους σε ανταγωνισμό” προς τον Γερμανό Καγκελάριο, Βίσμαρκ, ο ίδιος του αποκρίθηκε ”και τι γίνεται αν οι χριστιανοί έχουν μεταξύ τους διαφορετικά συμφέροντα;” Αυτή ήταν πάντοτε η γερμανική αντίληψη για την Ενωμένη Ευρώπη, μιας και αυτή αποτέλεσε και το όραμα του Αδόλφου Χίτλερ υπό την σημαία της σβάστικας.
Ο κύριος λόγος που η Ευρώπη δεν μπόρεσε να φτάσει στο στάδιο της ενοποίησης που οι ίδιοι οι τέκτονες του οικοδομήματος επιθυμούσαν είναι πως εντός της ένωσης υπάρχουν δύο διαμετρικοί αντίθετοι πολιτισμικοί και οικονομικοί πόλοι: της Γαλλίας και της Γερμανίας. Με την Αγγλία να βρίσκεται πάντα στη μέση και να επηρεάζει πότε τη μία πλευρά και πότε την άλλη σύμφωνα με τα δικά της γεωστρατηγικά συμφέροντα.
Η Αγγλία με το Brexit εγκατέλειψε το καράβι της Ε.Ε. δίνοντας μας την εντύπωση πως αντιλήφθηκε από νωρίς πως σύντομα θα προκύψουν νέα δεδομένα, καθώς ο Εγγλέζος δεν εγκαταλείπει ποτέ τις αποικίες του και τις ενώσεις του αν δεν λογαριάσει τα συμφέροντα του και αν δεν διακρίνει στο μέλλον την μελλοντική κατάρρευση του οικοδομήματος.
Η Ευρώπη έχει αντιθέσεις και διαφοροποιήσεις, τόσο σε πολιτισμικό επίπεδο όσο και σε γεωπολιτικό. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η Ευρώπη διακρίνεται σε τέσσερις βασικούς άξονες: το γερμανικό, το λατινικό, το σλάβικο και το ελληνικό. Πέρα από την πασιφανής διάκριση σε κλιματικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο Βορράς και Νότου.
Ο χάρτης της πραγματικής Ευρώπης με γνώμονα τον πολιτισμό, την κουλτούρα, την ιστορία, την γεωγραφία και την οικονομία τους.
Οι τελευταίες κρίσεις στην οικονομία με τις χώρες του νότου (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα), στο μεταναστευτικό (με την Ιταλία και την Ελλάδα να είναι αυτές που επωμίζονται πρωτίστως το πρόβλημα ως συνοριακές χώρες), με τη ”πανδημία” του CoViD όπου η κάθε χώρα – κράτος διαχειρίστηκε διαφορετικά την κρίση και τα μέτρα προστασίας και ασφαλείας σύμφωνα με τα οικονομικά και πολιτικά της συμφέροντα και ιδίως μετά τον ρωσοουκρανικό πόλεμο, όπου όλα τα κράτη της Ε.Ε. αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στις κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία αλλά πολλά εκ των οποίων είχαν διαφορετική προσέγγιση και στάση σύμφωνα με τα εθνικά τους συμφέροντα κα την πολιτική τους αντίληψη (π.χ. Σλοβακία και Ουγγαρία, η δεύτερη παραδοσιακά υπήρξε αντιρωσική) απέδειξαν πως δεν υπάρχει μία ενωμένη Ευρώπη αλλά μία Ευρώπη υποταγμένη οικονομικά στη Γερμανία (όπου πλήττεται οικονομικά και πολιτικά μετά τις ρωσικές κυρώσεις) και στρατηγικά στις Η.Π.Α., οι οποίες διατηρούν την Ευρώπη ενωμένη και εξαρτημένη από τις ίδιες για γεωπολιτικούς λόγους.
Τα ποντίκια είναι τα πρώτα που εγκαταλείπουν το καράβι όταν βουλιάζει. Η Αγγλία δεν θα εγκατέλειπε ποτέ αν δεν είχε λόγο και αν δεν είχε συνεννοηθεί με την αγγλοσαξωνική αδελφή της Η.Π.Α.
Ποιος θα μπορούσε να κλείσει την επιχείρηση*;
Κάθε ζωντανός οργανισμός ή κρατική οντότητα μπορεί να καταρρεύσει είτε μέσω εσωτερικής αποσύνθεσης, είτε μέσω εξωτερικής απειλής. Αποκλείουμε το δεύτερο για δύο λόγους, πρώτον η Ε.Ε. δεν δέχεται εξωτερική απειλή, όσο και αν προσπαθεί να πείσει τους πολίτες της για τον ρωσικό κίνδυνο, αυτός δεν έχει γίνει πιστευτός και δεν αποτελεί στόχο της ίδιας της Ρωσίας μία εισβολή στην Ευρώπη κατά το ιστορικό παράδειγμα των ναπολεόντειων πολέμων ή του Β’ Π.Π., εκτός και αν εισβάλλει ξανά ο ευρωπαϊκός στρατός προς την Ρωσία. Δεύτερον, ακόμα κι αν δεχθεί η Ευρώπη εισβολή απ’ τα ανατολικά της, αυτό θα είναι κατά πάσα πιθανότητα, απ’ την Τουρκία προς την Ελλάδα, όπου δεν θα σημάνει το τέλος της Ε.Ε. αλλά μάλλον θα προκαλέσει και πάλι διχόνοιες και διαιρέσεις στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής ηγεσίας διότι άλλες δυνάμεις είναι φιλικά προσκείμενες προς την Τουρκία και άλλες προς την Ελλάδα.
Πιστεύουμε πως ο μόνος που θα μπορούσε να ”κλείσει την επιχείρηση” και να αποδεσμεύσει τις χώρες – κράτη της ενώσεως είναι μόνο ένα ισχυρό ιδρυτικό της μέλος π.χ. Ιταλία ή Γερμανία και αυτό μετά την άνοδο του εθνοκρατισμού και των ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων (όχι της ακροδεξιάς, η οποία αποτελεί μία άλλη όψη του ευρωπαϊκού φιλελεύθερου συστήματος). Ίσως η ιστορία που της αρέσει να επαναλαμβάνεται και να επανεμφανίζεται στο προσκήνιο με ειρωνικό τρόπο, να οδηγήσει την ίδια την Γερμανία στο κλείσιμο της ενώσεως και να αφήσει ελεύθερα τα κράτη – μέλη της όπως ακριβώς έπραξε κατά το παρελθόν η Ρωσία με το κλείσιμο της Σοβιετικής Ενώσεως και να διατηρήσει υπό τον έλεγχο της αναστήνοντας μία νέα συνεργασία μεταξύ των γειτονικών χωρών της (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και άλλων γερμανογενών λαών) όπως έπραξε και η Ρωσία με τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Ασίας (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν κλπ.).
Το σενάριο αυτό μπορεί σε κάποιους να φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή ακόμα και σενάριο αποφυγής και καταστροφής, ίσως και σενάριο ιδεοληψίας και προσωπικής επιθυμίας. Ας φανταστεί όμως πως θα ένιωθε αν του έλεγε κάποιος πριν 70 χρόνια ότι η Σοβιετική Ένωση στο μέλλον θα κατέρρεε μόνη της μετά από οικονομικές δυσκολίες και εσωτερικές πιέσεις και υπό τον θρίαμβο του αμερικανισμού…
Και τώρα ας αναρωτηθεί ο ίδιος αν υπάρχουν πραγματικά οι ίδιοι παράγοντες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν οι λαοί της νιώθουν ευχαριστημένοι και πλήρεις, αν εμφιλοχωρούν φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της και αν εκτός από το κοινό νόμισμα και τις κοινές επιδοτήσεις μας συνδέουν κάποιες άλλες κοινές αξίες και κοινά ιδανικά ώστε να μην οδηγηθούμε στο ίδιο αποτέλεσμα;;
We may say ”Goodbye European Union” but we need to say ”Welcome Nations of Europe” again.
Επίλογος
Το ζήτημα δεν είναι αν η Ε.Ε. θα αντέξει στον χρόνο, στις εσωτερικές πιέσεις και στις εξωτερικές ανακατατάξεις. Το ζήτημα είναι αν το εκάστοτε μέλος – κράτος είναι έτοιμο να χαράξει δική του ανεξάρτητη εθνική πολιτική και να ορθοποδήσει γρήγορα και αποφασιστικά σε ένα κόσμο μεταβαλλόμενο και ταχύτατα εξελίξιμο. Και αν χώρες όπως η Ελλάδα διαθέτει το εθνικό φρόνημα και τις ψυχικές και πολιτικές δυνάμεις να σταθεί στο ύψος της τριπλής πρόκλησης για την ίδια: της οικονομικής (χάραξη εθνικής νομισματικής πολιτικής), της κοινωνικής (μεταναστευτικό πρόβλημα) και της εθνικής (Τουρκική απειλή).
*επιχείρηση αποκαλείται διότι το εγχείρημα της ένωσης της Ευρώπης εκφράζει πλέον καθαρά επιχειρηματικούς σκοπούς, οικονομικό πλουτισμό για τους μεγάλους, επιδοτήσεις για τους μεσαίους και επιδόματα για τους μικρούς. Επιπλέον, αποτελεί μια μορφή πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής επιχείρησης αφομοίωσης των εθνών της και εξάλειψης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της.
