Κάθε Έλληνας θα έπρεπε να απαντάει μέσα του σε αυτό το ερώτημα πριν οδηγηθεί στις κάλπες. Κάθε Ελληνίδα θα όφειλε να σκεφτεί το μέλλον των παιδιών της πριν δώσει ψήφο σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Κάθε πολίτης αυτής της πατρίδας θα έπρεπε πρώτα να σκεφτεί σε την χώρα θα ήθελε να ζει και τι λόγια θα επιθυμούσε να γράφονται γι’ αυτήν στον διεθνές τύπο και στα βιβλία της ιστορίας.
Για να μπορέσει να το κάνει όμως αυτό, μιας και το κράτος είναι η πολιτική έκφραση ενός έθνους, οι πολίτες της χώρας πρέπει πρώτα να απαντήσουν στον εαυτό τους σε άλλα καίρια εσωτερικά ερωτήματα…
Τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε;
Ο καλύτερος κριτής της ψήφου μας είναι πάντα η συνείδηση μας και η καρδιά μας, αν περάσει απ’ αυτούς τους δύο εσωτερικούς κριτές, συνήθως το αποτέλεσμα είναι ορθό και δίκαιο. Αν όμως, η απόφαση ψήφου κινείται σύμφωνα με τις εσωτερικές μας συναισθηματικές διακυμάνσεις, τις αντικρουόμενες τάσεις, τις επιθυμίες μας και τα ένστικτα μας, τότε το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για όλο το κοινωνικό σύνολο.
Πρέπει να αναρωτηθούμε επιτέλους:
Τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε λοιπόν;
Θέλουμε να είμαστε πεζοί, ρηχοί και ανεύθυνοι;
Θέλουμε να είμαστε ατομιστές, ναρκισσιστές και υπερόπτες;
Θέλουμε να είμαστε εγωκεντρικοί, αδιάφοροι για τον πλησίον μας, εχθρικοί προς τον καλύτερο μας, κλειστοί προς τον ξένο προς εμάς και φθονεροί προς αυτόν που μας λέει την αλήθεια;
Θέλουμε να είμαστε άνθρωποι βουτηγμένοι στην βούρκο της απληστίας και της λαιμαργίας, ”ελεύθεροι” να ικανοποιούμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας και κατακλυσμένοι από επιθυμίες και ορέξεις…. τότε θα ζήσουμε κι άλλα ΤΕΜΠΗ, κι άλλο ΜΑΤΙ, κι άλλες οικονομικές κρίσεις κι άλλες κοινωνικές τραγωδίες και δεν θα φταίνε πάντα ”οι άλλοι” γι’ αυτό.
Τι έθνος θέλουμε να είμαστε;
Το δεύτερο ερώτημα στο οποίο οφείλουμε να δώσουμε μια απάντηση στον εαυτό μας ως φυσικό επακόλουθο του πρώτου, απ’ την στιγμή που το σύνολο των ανθρώπων μέσα σε ένα γεωγραφικό χώρο με κοινό πολιτισμό, γλώσσα, αίμα και πίστη, δημιουργούν το έθνος, είναι τι έθνος θέλουμε να είμαστε πλέον:
Θέλουμε να είμαστε ένα έθνος υποταγμένο στις επιβουλές των ξένων εταίρων και συρόμενο πίσω από τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων με ότι αυτό συνεπάγεται;
Θέλουμε να είμαστε ένα έθνος κλαψιάρηδων, γκρινιάρηδων, χαμερπών και μοιρολατρών;
Θέλουμε να είμαστε ένα έθνος καταναλωτικό, ευκολόπιστο, αμέτοχο και διεφθαρμένο σε ψυχή και σώμα;
Αν θέλουμε να είμαστε ένα τέτοιο έθνος, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως αυτό που περιγράφεται με αυτά τα λόγια, δεν είναι έθνος, με ιστορία, ταυτότητα και πολιτισμό, αυτός είναι ένας λαός ή καλύτερα ένας πληθυσμός που κατοικεί σε ένα κομμάτι της γης και είναι έτοιμος να αποδεχθεί οποιαδήποτε κατάσταση του παρουσιαστεί και οποιαδήποτε συμφωνία του προταθεί με την κύρια προϋπόθεση την παραμονή του λαού σε αυτή την κατάσταση υλικών απολαβών, καταναλωτικού πνεύματος και κενού ψυχισμού από υψηλά συναισθήματα και εθνική υπερηφάνεια.
Αν θέλουμε να είμαστε ένα τέτοιο έθνος, τότε να είμαστε προετοιμασμένοι για νέα ΊΜΙΑ, νέα ΚΥΠΡΟΣ και νέα ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ.
Τι κράτος θέλουμε να έχουμε;
Εδώ τίθεται το ουσιαστικότερο ερώτημα για την ύπαρξη του ελληνικού έθνους και την επιβίωση του ελληνισμού ως πνευματική κα κρατική οντότητα. Τι κράτος θέλουμε, επιτέλους:
Θέλουμε ένα κράτος κομπάρσο στην γειτονιά του και απλό θεατή στην δική του παράσταση;
Θέλουμε ένα κράτος περίγελο της ανθρωπότητας και παρίας των πολυεθνικών εταιρειών και των τραπεζικών συστημάτων;
Θέλουμε ένα κράτος οικονομικά χρεοκοπημένο, ηθικά εξαθλιωμένο, κοινωνικά διαιρεμένο και εθνικά αλλοτριωμένο;
Θέλουμε ένα επιτελικό κράτος που μας σφραγίζει στα σπίτια για την υγεία μας αλλά μετά μας θυσιάζει στην αμαξοστοιχία των τρένων; Θέλουμε ένα ανθρωπιστικό κράτος που μας κατακλύζει με αλλόφυλους και αλλόθρησκους αλλά ταυτόχρονα διώκει κάθε εθνικό και χριστιανικό στοιχείο σε αυτή την πατρίδα; Θέλουμε ένα καταναλωτικό κράτος που δανείζεται χρήματα μονίμως από τις τράπεζες ώστε να ικανοποιεί τις ορέξεις των υπηκόων του και να χειραγωγεί τις μελλοντικές του επιλογές; Θέλουμε ένα φιλειρηνικό κράτος, το οποίο είναι διατεθειμένο να παραδώσει γη και ύδωρ στον γείτονα ώστε να διατηρήσει τα προνόμια του και την θέση του στην εξουσία;
Αν θέλουμε τέτοιο κράτος, τότε ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!!
Επιτέλους, τι κράτος θέλουμε;
Θέλουμε ένα κράτος ελληνικό, κοινωνικό, χριστιανικό και δυναμικό.
Ένα κράτος ιστορικό που τιμάει την ιστορία του, την ταυτότητα του και τον πολιτισμό του.
Ένα κράτος παιδαγωγικό που φροντίζει τους πολίτες του ως παιδιά του και να τα κατευθύνει σεβόμενο την ελευθερία τους.
Ένα κράτος δυναμικό που διεκδικεί τα ιστορικά του δίκαια, τα εθνικά του δικαιώματα και τις πολιτισμικές του δυνατότητες.
Ένα κράτος χριστιανικό που προστατεύει τους χριστιανούς του από προσβολές και επιθέσεις, του ορατού και αοράτου πολέμου και που με την ορθόδοξη πίστη του προάγει τις πανανθρώπινες αξίες.
Θέλουμε ένα κράτος άξιο των δυνατοτήτων μας, των χαρισμάτων μας, των πνευματικών και ιστορικών μας δικαιωμάτων κι όχι ένα κράτος εφάμιλλο των παθών μας, των αμαρτιών μας και των αδυναμιών μας. Μπορούμε να το αποκτήσουμε και το αξίζουμε. Όχι όμως όσο παραμένουμε δέσμιοι στα πάθη μας, στα λάθη μας, στην τραυματικές μνήμες και στα πολιτικά μίση.
ΟΣΟ Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΘΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ, ΤΟΣΟ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ ΑΘΩΩΝ ΚΑΙ ΣΤΕΡΕΩΜΕΝΗ ΣΕ ΟΣΤΑ ΝΕΚΡΩΝ.
