Η ερώτηση αυτή θα μπορούσε να απαντηθεί με μία μονότονη και απόλυτη απάντηση στη λαϊκή της βάση ως ”γιατί είναι το καλύτερο πολίτευμα” ή αν έβγαινε από στόματα κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών εκπροσώπων θα ήταν ως ”γιατί οι λαοί μετά από πολλούς κοινωνικούς αγώνες για τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, κατάφεραν να επιτύχουν το όραμα τους” ή ένα καλύτερο και πιο ιδεολογικοποιημένο είναι πως ”η δημοκρατία αποτελεί την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας”.
Όλα τα παραπάνω όμως δεν αποτελούν την αληθινή αιτία παραμονής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στους λαούς, ούτε τον πραγματικό λόγο επιβίωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος σε έθνη και πατρίδες, όπου η δημοκρατική παράδοση είναι απούσα, η εθνική ανάγκη είναι ακάλυπτη και η κοινωνική επιταγή μένει ακάλυπτη.
Ο μεγάλος Έλληνας διανοητής, Γεώργιος Γεωργαλάς στο έργο του, ”Τα Κατεστημένα” εξηγεί με συνοπτικό και ευκρινές τρόπο ότι ”η δημοκρατία στην σύγχρονη μορφή της μετράει μόλις μισό αιώνα, μετά την λήξη του Β’ Π.Π., απ’ ότι όλα τα υπόλοιπα πολιτικά συστήματα”.
Γιατί επομένως οι λαοί είναι τόσο ανεκτικοί και υποχωρητικοί με τις δημοκρατίες τους;;
Η Ανάγκη για Έκφραση & Επικοινωνία
Μία από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου για την υγιή και φυσιολογική του ανάπτυξη είναι η έκφραση και η επικοινωνία. Ο άνθρωπος μαθαίνει από την νηπιακή του ηλικία να εκφράζεται και να ζητάει αυτό που θέλει. Από τα πρώτα χρόνια του αρχίζει να επικοινωνεί με τις λέξεις που ακούει και με τον τρόπο που μπορεί να τις προφέρει. Οποιαδήποτε αδυναμία έκφρασης και επικοινωνίας εκ μέρους του παιδιού αποτελεί αδυναμία εξέλιξης στο επόμενο στάδιο με πιθανό κάποιο ψυχολογικό ζήτημα ή ορισμένη εγκεφαλική διαταραχή, κατά τον ψυχολόγο Έρικ Έρικσον.
Γνωστή είναι επίσης, η πυραμίδα του Αμερικάνου ψυχολόγου Αβραάμ Μάσλοου:
O Μάσλοου στην κοινωνική του πυραμίδα αναλύει τις πέντε βασικές ανάγκες του ανθρώπου για την προσωπική του εξέλιξη και ανάπτυξη του με την ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία να βρίσκεται στην τρίτη θέση, μετά τις φυσιολογικές του ανάγκες όπως η τροφή και το νερό, και την ανάγκη ασφάλειας όπως η στέγη και ο μισθός.
Επί CoViD εποχή, οι δημοκρατίες της Δύσης με το απάνθρωπο μέτρο του κοινωνικού εγκλεισμού (Lockdown) είχαν καλύψει τις δύο πρώτες ανάγκες των λαών ώστε να μην εξεγερθούν οι λαοί, όμως υπήρχε μεγάλη δίψα για άμεση επαφή, ανθρώπινη επικοινωνία και κοινωνικοποίηση. Τα παλιά κατεστημένα, ιδίως οι δικτατορίες, καταπίεζαν πολύ αυτό το συναίσθημα των λαών και περιόριζαν την έκφραση του με αποτέλεσμα οι λαοί να είναι δυσαρεστημένοι και καταπιεσμένοι και κάποια στιγμή να επιθυμήσουν την ανατροπή των καθεστώτων τους.
Στην ”δημοκρατική” εποχή μας, παρατηρούμε τους λαούς, κυρίως της Ευρώπης, να παραμένουν δημοκρατικοί στο φρόνημα και στις πεποιθήσεις τους, όμως οι υπαρξιακές, οι πνευματικές και οι οικονομικές τους ανάγκες να παραμένουν ανεκπλήρωτες. Παρ’ όλα αυτά, δεν δημιουργείται η αδήριτη ανάγκη ανατροπής ή αλλαγής του πολιτεύματος μ’ ένα καταλληλότερο για την εκάστοτε πατρίδα αλλά οι λαοί επιδίδονται σε μία είδους εξωτερίκευση των συναισθημάτων τους και των αναγκών τους σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο στους δρόμους και στο διαδίκτυο χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, εκφράζοντας όμως το θέλημα τους και την ανάγκη τους.
Κι αυτή είναι η επιτυχία του δημοκρατικού πολιτεύματος!
Εκδήλωση συμπαράστασης στη Γερμανία για το παλαιστινιακό, παρά το γεγονός πως όλες οι δυτικές δημοκρατίες είναι στο πλευρό του Ισραήλ, επιτρέπουν στους λαούς τους να εκφράζουν τις βουλήσεις τους προς την αντίθετη κατεύθυνση αποφορτίζοντας την συναισθηματική τους κατάσταση.
Η Επιθυμία για Ηδονή & Προβολή
Μετά την επικράτηση του καπιταλισμού παγκοσμίως, οι λαοί και τα έθνη οδηγήθηκαν στον καταναλωτισμό και στον ηδονισμό. Έμαθαν να καταναλώνουν για να υπάρχουν και να επιδιώκουν την ηδονή για να βρίσκουν νόημα. Η ηδονή στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει την ευχαρίστηση των πέντε αισθήσεων των ανθρώπων. (π.χ. η πολυτέλεια στο φαγητό και η πολυφαγία θεωρούνται ηδονικής φύσεως εφόσον παρέχουν απόλυτη ευχαρίστηση στους οφθαλμούς, στον ουρανίσκο και στο στομάχι)
Οι άνθρωποι της σύγχρονης εποχής κινούνται ως ατομικές μονάδες καταναλώνοντας οικονομικά ποσά και συλλέγοντας ηδονές της ζωής. Η επιθυμία τους για αληθινή ζωή, ψυχική υγεία και πνευματική εξέλιξη έχει αντικατασταθεί από την ασίγαστη επιθυμία τους για αυτοπροβολή και αυτοικανοποίηση (πάσης φύσεως αναγκών). Οτιδήποτε στέκεται ενάντια στη θέληση τους για προβολή και ικανοποίηση, οτιδήποτε εμποδίζει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την επιθυμία τους και την ανάγκη τους για την αναζήτηση της ηδονής και της κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών θεωρείται ”εχθρός του θελήματος του ανθρώπου”.
Κατά αυτόν τον τρόπο, οι δημοκρατίες δεν προσφέρουν υπαρξιακές απαντήσεις στους λαούς τους, δεν παρέχουν κάποιο νόημα ζωής, δεν καλύπτουν τις οικονομικές και κοινωνικές τους επιταγές προς τους πολίτες τους, όμως τους κρατούν δέσμιους με τα καταναλωτικά προϊόντα, με τις μικρές και μεγάλες ηδονές της ζωής και με την παροχή ελεύθερης προβολής τους σε κάποιο κοινωνικό μέσο εγκλωβίζοντας τους στο αυτο-εγώ τους και απορροφώντας την ψυχή τους χωρίς την αυτεπίγνωση τους.
Δημοκρατικά Ιδανικά και Δαιμονικές Πλάνες
Ο Μέγας Βασίλειος έλεγε: ”Η κόλαση είναι αδύνατον να γίνει ελκυστική, γι’ αυτό και ο διάβολος κάνει τον δρόμο ελκυστικό προς αυτήν”.
Ο κοινωνικός και τεχνολογικός ιστός που έχει υφανθεί από τους ”ειδικούς” της κοινωνίας και της τεχνολογίας μοιάζει σαν έναν τεράστιο ιστό αράχνης μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίσμα, μέσα στο οποίο, όποιο πλάσμα εισχωρήσει μέσα του αυτοβούλως και πιαστεί στον ιστό άθελα του, θα πρέπει να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να απεγκλωβιστεί, διότι όσο ανεξερεύνητο και μυστήριο κι αν αποτελεί το κτίσμα, η ζωή βρίσκεται έξω από το κτίσμα και η αράχνη κάποια στιγμή θα εμφανιστεί για να τον κατασπαράξει και τότε δεν θα έχει δυνάμεις για να αντισταθεί.
Ερμηνεύοντας την δομή, τα μέσα και τα υλικά από τα οποία δημιουργήθηκαν οι δημοκρατίες, χωρίς να εγκλωβιζόμαστε σε στεγανά και να φοράμε ”γυαλιά ειδικής ιδεολογικής οράσεως” μπορούμε να συνάψουμε το συμπέρασμα πως η δημοκρατία (και δεν μιλάμε για την άμεση ή την οργανική) στην κοινοβουλευτική της εκδοχή αποτελεί ένα επιστέγασμα των ανθρώπινων παθών και αδυναμιών και ένα καλοστρωμένο δρόμο μέσω του υλισμού και του ηδονισμού προς την ανυπαρξία και την απώλεια (ψυχής & πνεύματος) με κύριους καθοδηγητές τους εκπροσώπους της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ανοικτών κοινωνιών, και με τελικό σκοπό την πλήρη καθυπόταξη των λαών στην ύλη, στις ηδονές, στην αλληλεξάρτηση των παθών του, στην ψυχική ερήμωση και στην απώλεια του Αγαθού ως νόημα και ως Αξία.
Εν κατακλείδι, οι λαοί της γης ανέχονται τις δημοκρατίες, όχι γιατί ευχαριστημένοι αλλά γιατί έχουν πεισθεί πως πέρα της δημοκρατίας υπάρχει χάος, αστάθεια, πόλεμος και φτώχεια. Και πως η απόρριψη της δημοκρατίας και της προόδου της εποχής αποτελεί ιστορικό πισωγύρισμα σε παλαιές εποχές, το οποίο φέρνει οδυνηρές αναμνήσεις και αναβιώνει δυσάρεστα συναισθήματα στις περασμένες γενεές. Αναμνήσεις, συναισθήματα και εμπειρίες, οι οποίες ξεπερνιούνται και πνίγονται μέσα στο διαδίκτυο των ηδονών και των αυτοπροβολών και μέσα στην αγορά των κρυφών επιθυμιών και των ψεύτικων αναγκών.
Και κάπως έτσι οι δαιμονικές πλάνες καταλήγουν να παρουσιάζονται ως ”δημοκρατικά ιδανικά” από τους ”δαιμονικούς” δημοκράτες…
