Παρότι το κυρίαρχο κρατικό αφήγημα της μεταπολίτευσης είναι πως βρισκόμαστε σαν πατρίδα στην ”σωστή πλευρά της ιστορίας”, εμείς αναρωτιόμαστε αν υπάρχει πράγματι τέτοια πλευρά στην φιλοσοφία της ιστορίας;
Όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί, φιλόσοφοι και γεωπολιτικοί στοχαστές που ασχολήθηκαν φιλοσοφικά και σχολαστικά με το ζήτημα της ιστορίας δεν έκαναν ποτέ τους αναφορά για σωστή πλευρά της ιστορίας και για δίκαιο που έγινε πράξη. Από τον Έλληνα Θουκυδίδη μέχρι τον Ρωμαίο Τάκιτο και από τους δυτικούς, Karl Marx και Giambattista Vico μέχρι τον Arnold Toynbee και τον Owsald Spengler δεν συνέβαλαν ποτέ τον όρο ”σωστή πλευρά”.
Υπήρξαν αναφορές και διχογνωμίες για την κυκλική και την γραμμική πορεία της ιστορίας, για το αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ή αν εξελίσσεται, αν η ανθρώπινη φύση αλλάζει με το πέρασμα των αιώνων ή αν η βασική της ιδιοσυστασία παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο.
Κανείς τους όμως δεν τόλμησε να μιλήσει για την σωστή πλευρά της ιστορίας καθότι αυτό αποτελούσε άτοπο, άχρονο, αντιεπιστημονικό και μη ορθολογικό για την επιστήμη της ιστορίας και θα έπεφτε στον χώρο της φτηνής προπαγάνδας και της δουλικότητας μιας κρατικής αρχής.
Να το δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα, στα δικά μας τώρα…
Η σωστή πλευρά στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ιστορικό δίλημμα την περίοδο του 1914 – 1918 για το αν πρέπει να ενταχθεί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των δυτικών συμμάχων (Αντάντ) ή αν πρέπει να παραμείνει ουδέτερη. Η τότε κυβέρνηση στήριζε την δεύτερη επιλογή ενώ ο Ελευθέριος Βενιζέλος υποστηριζόμενος από τους Αγγλογάλλους σχηματίζει κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη, τρέπει σε φυγή τον βασιλιά και εντάσσει την Ελλάδα στο δυτικό στρατόπεδο.
Ποια ήταν η ”σωστή πλευρά της ιστορίας” σε αυτό το σημείο;
Η θέση της νόμιμης κυβέρνησης επί του βασιλέως Κωνσταντίνου ή ”επαναστατική” κυβέρνηση του πρωθυπουργού Βενιζέλου;
Εκ του αποτελέσματος, δυνάμεθα να πούμε πως ήμασταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας διότι η Ελλάδα ανέκτησε εθνικά εδάφη όπως αυτά της Δυτικής και Ανατολικής Θράκης, την νόμιμη κυριαρχία των νήσων του Αιγαίου και την έγκριση για την εκστρατεία στη Σμύρνη.
Αν όμως είχαμε περισσότερη αυτογνωσία ως έθνος, καλύτερη εκτίμηση των δυτικών συμφερόντων και σθεναρή ιστορική μνήμη όσον αφορά με τα ιστορικά γεγονότα των προεπαναστατικών και μετεπαναστατικών χρόνων (1821), τότε ίσως δεν θα έπρεπε να εμπιστευτούμε εύκολα τους Αγγλογάλλους και να χυθούμε παρορμητικά στο μένος του παγκόσμιου πολέμου. Έτσι, δεν θα είχαμε εξαπατηθεί και στη Μικρά Ασία το 1922 εφόσον η μικρασιατική εκστρατεία λειτούργησε ως εργαλειοποίηση της δυτικής εξωτερικής πολιτικής στην Ανατολική Ευρώπη και ως εσωτερικό κομματικό ιδεολόγημα στην Ελλάδα με κύριο εμπνευστή και υποκινητή, τον αγγλόφιλο Ελευθέριο Βενιζέλο.
Η σωστή πλευρά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Το 1940 τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα αλλά το ίδιο μπερδεμένα. Ο φακός της ιστορίας ερμηνεύει τα γεγονότα σύμφωνα με το χέρι που κρατάει τον φακό, κι αυτό είναι πάντα το χέρι του νικητή. Η διαφορά αυτή γίνεται ορατή και αντιληπτή και από τον τρόπο που οι ίδιοι οι νικητές βλέπουν την ιστορία και το αποτέλεσμα της όταν στέκονται στην άλλη πλευρά της ιστορίας αλλά και της γεωγραφίας, δηλαδή οι Η.Π.Α. και η Ρωσία, όπου η κάθε χώρα θεωρεί πως αυτή είναι ο κύριος απελευθερωτής της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Εκείνη την σκοτεινή περίοδο της έναρξης του Β’ Π.Π. η Ελλάδα είχε την τύχη και και την ιστορική συγκυρία να έχει στο τιμόνι τον στρατιωτικό και βασιλόφρων, Ιωάννη Μεταξά. Ο Μεταξάς ήταν γνωστός για τις φιλογερμανικές του θέσεις, το πατριωτικό του φρόνημα, το διορατικό του πνεύμα, μα πάνω απ’ όλα εκλέχθηκε από την βουλή και τον βασιλιά για την προσήλωση του στο στέμμα. Αυτό ήταν ίσως και το μεγαλύτερο του ελάττωμα, η προσήλωση προς τον εκάστοτε βασιλιά, αν και μπορεί να νοηθεί και ως προσήλωση στον θεσμό της βασιλείας. Γενικά, ο Μεταξάς δεν θα κήρυττε ποτέ μόνος του το καθεστώς της 4ης Αυγούστου αν δεν είχε την έγκριση του βασιλιά ή αν ήταν αβασίλευτη δικτατορία.
Ο Μεταξάς είπε το ιστορικό ΟΧΙ, το οποίο πολύ μετέπειτα κομματικοί και ιδεολογικοί ”ιστορικοί” θέλησαν να πάρουν απ’ το στόμα του και το μεταφέρουν σε άλλα χείλη. Η ιστορία όμως δεν κάνει προπαγάνδα, απλά ψιθυρίζει την αλήθεια!
Το ΟΧΙ του Μεταξά ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας; Ή μήπως ο ελληνικός λαός ήταν στη σωστή πλευρά της; Ο Μεταξάς επιθυμούσε να ήταν με την άλλη πλευρά της ιστορίας αλλά ως γνώστης των στρατιωτικών θεμάτων και των διπλωματικών σχέσεων των δυτικών δυνάμεων αποφάσισε να στρατευθεί με την σωστή πλευρά; Και αν ο Μεταξάς έλεγε το ΟΧΙ στους Ιταλούς όπως πολύ ορθά έπραξε και μετά ενέδιδε στη συνθήκη ειρήνης που του πρότειναν οι Γερμανοί παραχωρώντας του την απελευθερωμένη Βόρειο Ήπειρο, απαιτώντας την αυστηρή ουδετερότητα της χώρας χωρίς τη συμμετοχή ούτε ενός στρατιώτη στο ανατολικό μέτωπο και γλιτώναμε την βουλγαρική κατοχή που κόστισε εκατοντάδες ζωές, βασανιστήρια και αίσχη στην Βόρειο Ελλάδα, θα συνέχιζε να ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας; Ή μήπως όχι γιατί ο ελληνικός λαός δεν θα έχυνε το αίμα του για τα δυτικά συμφέροντα και τα για τις βρετανικές δυνάμεις ώστε να κερδίσουν χρόνο και χώρο;
Τα ερωτήματα αυτά βεβαίως έχουν απαντηθεί δια του ιστορικού αποτελέσματος. Πέρα πάσης φύσεως κομματικής προπαγάνδας, δυτικής θριαμβολογίας, ιστορικής αυτο-αναφοράς στον ελληνικό ηρωικό μεγαλείο και στην τελική έκβαση του πολέμου, η Ελλάδα δεν έλαβε ούτε την Βόρειο Ήπειρο που απελευθέρωσε 3 φορές, ούτε τα βόρεια εδάφη της Μακεδονίας από την Βουλγαρία, ούτε την Κύπρο από την Μεγάλη Βρετανία και τις Η.Π.Α., παρά μόνο τα Δωδεκάνησα, μην μπορώντας να τα κρατήσουν ως ηττημένοι οι Ιταλοί και να τα παραλάβουν οι Τούρκοι ως τυπικά ουδέτεροι.
Ο λογαριασμός στον ελληνικό λαό μετά το τέλος του Β’ Π.Π. ήταν πολύ βαρύς και στοίχισε έναν βρετανογενή εμφύλιο πόλεμο με περισσότερους νεκρούς απ’ ότι στους Βαλκανικούς Πολέμους, μία μαζική μετανάστευση του ελλαδικού πληθυσμού και ένα Κυπριακό ζήτημα που μας απασχολεί μέχρι σήμερα. Αυτή ήταν η ανταμοιβή μας που σταθήκαμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Πηγή: https://www.hereticalideas.gr/2024/07/sosti-plevra-istorias.html
Η ελληνική πλευρά της ιστορίας
Σε αυτό το σημείο θα κλείσω στοχαστικά με δύο ερωτήματα:
- Ποιο είναι τελικά το συλλογικό κέρδος για την Ελλάδα και τον ελληνισμό;
- Τελικά, όποιος κερδίζει έναν πόλεμο είναι απαραίτητα πάντα ο ”σωστός” της ιστορίας;
Ο στόχος κάθε έθνους όταν εισχωρεί σ’ έναν πόλεμο είναι να έχει πρωτίστως τα ψυχοδυναμικά και υλικοτεχνικά μέσα και δεύτερον να εισπράξει άμεσα και αμετάκλητα εδαφικά κέρδη. Ιδίως στην ελληνική περίπτωση, αναφερόμαστε σε ιστορικά ελληνικά εδάφη επί αρχαιοτάτων χρόνων. Η Ελλάδα δεν εξέλαβε την Βόρειο Ήπειρο αλλά οι Δυτικοί δημιούργησαν τεχνητό κράτος, την Αλβανία. Η Ελλάδα δεν παρέλαβε την υπόλοιπη βόρεια Μακεδονία αλλά την άφησαν στα χέρια των Βουλγάρων και Γιουγκοσλάβων ώστε σήμερα να υπάρχει ως κράτος Βόρεια Μακεδονία. Η Ελλάδα δεν ενώθηκε με την Κύπρο αλλά οι Δυτικοί την διχοτόμησαν δημιουργώντας δύο κοινότητες στη μεγαλόνησο και χρεώνοντας σε εμάς το λάθος ενώ η περίπτωση αυτή εξυπηρετούσε τα στρατηγικά τους συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα δεν ολοκληρώθηκε εθνολογικά, ιστορικά και πολιτιστικά διότι δεν το θέλησαν οι ”σωστοί” της ιστορίας και έτσι έχτισαν απέναντι μας το πρόβλημα Τουρκία θάβοντας μας στη Σμύρνη.
Η Ελλάδα ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας αλλά η ιστορία ήταν κεκλεισμένων των θυρών για τους Έλληνες.
Αν όποιος κερδίζει τον πόλεμο είναι πάντοτε ο ”σωστός”, τότε μπορούμε να πούμε πως οι Τούρκοι που κατέλυσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία μας ήταν η σωστή πλευρά της ιστορίας; Οι Ισπανοί που αφάνισαν τους γηγενείς Ινδιάνους στην αμερικανική ήπειρο ήταν κι αυτοί οι ”σωστοί” της ιστορίας; Το ίδιο και η Χρυσή Ορδή των Μογγόλων στη Ρωσία; Τελικά, όποιος νικάει, είναι ο καλός της υποθέσεως λόγω κάποιας ανώτερης συμπαντικής δυνάμεως ότι πάντα στο τέλος νικάει το καλό ή λόγω κάποιας δυτικοκεντρικής κοσμοαντίληψης ότι στο τέλος πάντα πρέπει να νικάει η Δύση γιατί αυτή είναι η πρόοδος και η εξέλιξη της ανθρωπότητας;
Η ελληνική πλευρά της ιστορίας είναι αυτή που διδάσκεται, εμπνέεται και εκφράζεται από τον πατέρα της ιστορίας, Θουκυδίδη, τον μεγάλο ποιητή Όμηρο και τους πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το συμφέρον ενός έθνους πρέπει να βρίσκεται πάντοτε στο μέσα στο ιστορικό δίκαιο των εθνών, στο ψυχικά ωφέλιμο για τον λαό και στη πνευματική οδό που οδηγεί στην αρετή και στη λύτρωση.
Οι Μεγάλοι και οι Δυνατοί της γης μπορούν να ξεκινήσουν όσους πολέμους επιθυμούν, τον τελικό νικητή όμως τον ορίζει πάντα ο Τριαδικός Θεός με κύριο γνώμονα ποιο έθνος στέκεται δίπλα Του και ποιο απέναντι Του και ποιο κράτος με την επικράτηση του θα επιφέρει περισσότερη σταθερότητα, ασφάλεια, εγκράτεια και ειρήνη στον κόσμο μας!
