”Το αιματηρό παρελθόν της Τουρκίας και η σεληνιακή της φύση αποτυπώνονται καθαρά και συνειδητά πάνω στο εθνικό τους σύμβολο.”
Είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε πριν προβούμε στην ανάλυση του εθνικού και γεωπολιτικού αυτού φαινομένου πως όταν αναφερόμαστε στον “Αντιτουρκισμός” ως έννοια και στάση ζωής, δεν αναλογιζόμαστε τον απλό μεροκαματιάρη λαό που ζει μια φτωχή και ελλιπή ζωή, με πενιχρούς μισθούς, σε τριτοκοσμικές συνθήκες, πέφτοντας θύμα εκ γεννηθείς μιας πολύ καλά οργανωμένης κάστας Τούρκων κεμαλιστών και στρατιωτικών, οι οποίοι διατηρούν τον ετερογενή και ετερόδοξο λαό της Τουρκίας ενωμένο υπό την αδέκαστη εξουσία τους, τις μυστικές τους υπηρεσίες, τον μεγαλοιδεατισμό ενός περασμένου οθωμανικού “μεγαλείου” και την στοχοποίηση σε μόνιμη βάση της Ελλάδος και των Κούρδων στο εσωτερικό τους για τα δεινά της χώρας τους και την ένδεια της κοινωνίας τους.
Επομένως, όταν αναφερόμαστε στον “Αντιτουρκισμό” αντιλαμβανόμαστε τον όρο όπως αυτός δόθηκε στην ιστορία και όπως διατυπώθηκε από την ίδρυση του νεοτουρκικού κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ. Από την στιγμή που παρουσιάζεται στην Μικρά Ασία η τουρκική φυλή, με ότι αυτό συνεπάγεται και από την στιγμή της δημιουργίας εθνικού τουρκικού κράτους και εθνικής κρατικής συνείδησης στην ανατολική πλευρά του Αιγαίου.
Ασφαλώς, δεν λησμονούμε το παρελθόν και τις προτροπές των παππούδων μας “πως τον Τούρκο φίλο δεν το πιάνεις”, ιδίως για όσους έζησαν τα Σεπτεμβριανά (1) αλλά και το παρών και την περίπτωση του εξισλαμισμένου Πόντιου, Γιάννη-Βασίλη Γιαϊλαλί (2), πρώην κεμαλιστή εθνικιστή και νυν ακτιβιστή.
Κατά το παρελθόν, πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων, της επιστήμης και της διπλωματίας έχουν μιλήσει και τοποθετηθεί κατά της τουρκικής τυραννίας χαρακτηρίζοντας την ως ντροπή για την ανθρωπότητα. Τέτοιοι ήταν ο Εβραιοαμερικανός πρέσβης στη Σμύρνη, Henry Morgentau (3) και ο Αμερικανός διπλωμάτης George Horton (4), οι οποίοι βίωσαν τον διωγμό του Ελληνισμού και την γενοκτονία των Αρμενίων, οι Γάλλοι Διαφωτιστές, όπως ο Βολταίρος που υποστήριζε την ελληνική ανεξαρτησία, οι Γερμανοί ποιητές και φιλόσοφοι, όπως ο Goethe και ο Nietzsche. Ενδεχομένως, τις περισσότερες φορές, τα κράτη των προαναφερθέντων διανοούμενων να σύναψαν άγαστες σχέσεις με την οθωμανική Τουρκία αλλά και με την κεμαλική, όταν τα κρατικά συμφέροντα και οι γεωπολιτικές ανάγκες τους το επέτρεπαν. Αυτό βέβαια γίνεται φανερό σε εμάς, πως ως ελληνικό εθνικό κράτος και γεωπολιτική κρατική οντότητα δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε συμμαχίες και ψευδοφιλίες από την στιγμή που αυτές καθορίζονται από τον συγχρωτισμό των συμφερόντων των δύο ή περισσότερων κρατών και πως ως λαός δεν μπορούμε να καταλογίσουμε ευθύνες στους φιλοσόφους και στους ποιητές, δεδομένου πως δεν κυβερνούσαν αυτοί την Γερμανία ή την Αγγλία όταν συμμαχούσε με την Τουρκία.
Οι λαοί της Ευρώπης, ιδίως ο γερμανικός, ο γαλλικός και μετέπειτα ο αγγλικός, ήταν ανέκαθεν φιλελληνικοί και το απέδειξαν με δεκάδες χιλιάδες τρόπους στα δύσκολα χρόνια της Ελληνικής Παλιγγενεσίας (5).
Σύμφωνα με την θεωρία για να ορίσουμε τον “Αντιτουρκισμό” ως εθνικό, πολιτικό και ιστορικό πρόβλημα, πρέπει να περάσουμε από τρία βασικά στάδια: το ένστικτο, την συνειδητοποίηση και την επιστήμη.
Το ένστικτο είναι αυτό που βιώνεται από τον απλό λαό που ζει με τους Τούρκους και έχει υποστεί την αγριότητα και την βαρβαρότητα της συγκεκριμένης φυλής, όπως οι Έλληνες, οι Βαλκανικοί λαοί, οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι και έχοντας εκατοντάδες εξεγέρσεις στο ενεργητικό τους για την αποτίναξη της και πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος. (6)
Η συνειδητοποίηση είναι αυτή που γίνεται αντιληπτή από την πνευματική ελίτ, διακηρύσσει το πρόβλημα και καλείται να μετατρέψει το ένστικτο και την παρόρμηση του λαού ταυτιζόμενη μαζί του σε κοινή θέληση και κοινή συνείδηση για την ολοκληρωτική σύγκρουση και την ανατροπή της τυραννίας. (7)
Η επιστήμη ξεκινά από τις αφηγηματικές εξιστορήσεις των ξένων περιηγητών και διπλωματών, των ιστορικών γεγονότων και τα κρατικά αρχεία για να καταλήξει στο πόρισμα πως ο “Αντιτουρκισμός” αποτελεί ένα γιγάντιο πρόβλημα για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό και προτείνει ως λύση την άμεση διάλυση του αιμοσταγούς και επικίνδυνου τουρκικού κράτους.
Έτσι, έχουμε τις εξής 6 επιστήμες οι οποίες ταυτίζονται και οριοθετούν το τουρκικό ζήτημα ως στάση ζωής και ως εθνική αποστολή για τα χριστιανικά έθνη της Ευρώπης:
Ιστορία: Η ιστορία μας διδάσκει πως οι τουρκικές φυλές από την στιγμή που κατέφτασαν στη Μικρά Ασία και κατέλαβαν την Ιωνία, την Ελλάδα και την Βαλκανική χερσόνησο δεν παρέδωσαν κανένα στοιχείο πολιτισμού, αντίθετα κατέλυσαν τον πολιτισμό όπου και αν τον βρήκαν, χτίζοντας μια αυτοκρατορία πάνω στο αίμα, στις λεηλασίες, στις σφαγές και στις γενοκτονίες. Πράγματι, δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε πως η Τουρκία ως κράτος θα μπορούσε να συμπεριληφθεί περισσότερο στην επιστήμη της Εγκληματολογίας, μιας και διαθέτει πλούσιο ποινικό μητρώο παρά στην ιστορία.
Ανθρωπολογία: H Ανθρωπολογία μας διδάσκει πως το τουρκικό έθνος δεν αποτελεί μια ενιαία και ομοιογενής εθνική οντότητα αλλά έναν λαό αναμειγμένο, ο οποίος στο πέρασμα του από τις κατακτηθείσες περιοχές προέβαινε σε βίαιους εξισλαμισμούς και εξανδραποδισμούς των γηγενών λαών ώσπου να καταφέρει να κυριαρχήσει και να επιβληθεί θρησκευτικά και αριθμητικά. Σαφώς, δεν μιλούμε για “καθαρές” και “ακάθαρτες” φυλές καθότι δεν υφίσταται πλέον φυλή που να μην έχει αναμειχθεί έστω και ως ένα ελάχιστο ποσοστό. Αυτό όμως που καθορίζει την ταυτότητα μιας φυλής και την σταθερότητα της στο πέρασμα των αιώνων, σύμφωνα και με τον Γάλλο κοινωνιολόγο και εθνολόγο, Gustav Le Bon, είναι σε τι βαθμό έχει μείνει καθαρός ο φυλετικός πυρήνας του έθνους και τα ιδιαίτερα ψυχικά και πνευματικά του γνωρίσματα. (8)
Θεολογία: Η Θεολογία μας διδάσκει ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία όπου στη Γη υπάρχουν δύο οίκοι: ο Οίκος των πιστών και ο Οίκος των απίστων, (9) όπου οι πρώτοι θεωρούνται ανώτεροι και έχουν αναφαίρετα δικαιώματα απέναντι στους απίστους, ενώ οι δεύτεροι οφείλουν να προσηλυτιστούν στο λόγο του Μωάμεθ αν θέλουν να ζήσουν εν ειρήνη αλλά χρειάζονται και ορισμένοι άπιστοι ώστε να πληρώνουν τους φόρους στο κράτος. Αυτό έρχεται σε πλήρης αντίθεση με τον Λόγο του Ιησού Χριστού και την Ορθόδοξη Πίστη, η οποία διδάσκει πως είμαστε όλοι πλάσματα του Θεού Πατέρα και πως αυτοί οι οποίοι είναι άπιστοι, είναι απλώς πλανεμένοι που αναζητούν και αξίζουν την φώτιση μας και την αποκάλυψη της Αλήθειας του Ενός και Μοναδικού Τριαδικού Θεού.
Φιλοσοφία: Η Φιλοσοφία μας διδάσκει πως ο τουρκισμός ως φυλετικό φαινόμενο ουδέποτε δημιούργησε μία φιλοσοφική σχολή παρότι καταπατάει και διατηρεί στη κατοχή του τα αρχέγονα πατρογονικά εδάφη της Ιωνίας με τις δεκάδες φιλοσοφικές σχολές των Ιώνων Φιλοσόφων, όπως του Ηράκλειτου, του Αναξίμανδρου, του Αναξαγόρα, κλπ. (10) Δεν παρείχε στην ανθρωπότητα ποτέ έναν εναλλακτικό τρόπο σκέψης, μια διαφορετική θεώρηση της ζωής και του θανάτου, μία προσέγγιση του κόσμου και του Θεού από την δική του οπτική γωνία.
Η τουρκική κοινωνία κυμαίνεται μεταξύ των δύο ”πολιτισμικών” γενοκτονικών τάσεων που έχουν παράγει σαν χώρα, του κεμαλισμού και του οθωμανισμού. Η πλειοψηφία του λαού σε μεγάλο βαθμό έχει φιλική διάθεση προς τους Έλληνες αδυνατώντας να εξηγήσει τον λόγο. Ίσως μία συλλογική εξέταση DNA θα έδινε μερικές απαντήσεις στους κατοίκους της Μικρά Ασίας.
Ο τουρκικός στρατός αποτελεί ένα έμπειρο πολεμικά στρατό λόγω της εσωτερικής κατάστασης της Τουρκίας και τις εξωτερικές της επιχειρήσεις σε Συρία και Ιράκ. Παρόλα αυτά, τα ποιοτικά στοιχεία του στρατεύματος, όπως ευφυία, προσαρμοστικότητα, ευελιξία, αντοχή, ψυχικό σθένος, κ.α. βρίσκονται σε χαμηλό επίπεδο, το οποίο οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν να το αντισταθμίσουν με δαπανηρές εξοπλιστικές επενδύσεις τις τελευταίες δεκαετίες.
