”Έχε πίστη και η πίστη σου θα σε σώσει” λέει ο Ιησούς Χριστός στην Καινή Διαθήκη.
Υπάρχουν πολλές μορφές πίστεως σε αυτόν τον κόσμο. Κάποιος έχει την πίστη του σε μία ιδέα (ιδεολόγος), κάποιος σε μία επιστήμη (ορθολογιστής), άλλος σε έναν Θεό (θρησκευόμενος), άλλος πάλι στον εαυτό του (ατομιστής). Το ζητούμενο είναι να έχεις πίστη κάπου διότι χωρίς πίστη ο άνθρωπος δεν ζει, δεν ελπίζει και δεν χαίρεται. Η ζωή είναι χαρά, η ζωή είναι αγώνας, η ζωή όμως είναι κα πίστη!
Οι άνθρωποι διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς που έχουν πίστη στον εαυτό τους, την λεγόμενη αυτοπεποίθηση, και σε αυτούς που έχουν πίστη στον Θεό. Οι πρώτοι εμπιστεύονται μόνο τις προσωπικές τους δυνάμεις και οι δεύτεροι αναγνωρίζουν πως όλα εξαρτώνται από τον Θεό. Το ίδιο θέμα πίστεως διακρίνεται και στα έθνη, αυτά που βασίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις και γνώσεις και αυτά που πιστεύουν στο θέλημα του Θεού και το ακολουθούν μέσω του εθνικού τους δρόμου. (παράδοσης)
Από το εγωιστικό φρόνημα στην εθνική πίστη
Ο άνθρωπος είναι ένα ψυχοσωματικό όν με βαθύ πνευματικό υπόστρωμα. Έχει τον λόγο του Θεού μέσα του εμφυτευμένο ώστε να Τον αναζητήσει όπως αναφέρει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Είναι προικισμένος με σωματικές δυνάμεις, με νοητικές ικανότητες, με επικοινωνιακές δεξιότητες. Είναι όμως εγκλωβισμένος μέσα στο εγώ του, στο υλικό του ένδυμα και στην εγωιστική του πεποίθηση πως μόνος του μπορεί να τα καταφέρει σε όλα.
Αυτός ο άνθρωπος διακατέχεται από ναρκισσιστική αντίληψη του εαυτού του, η οποία πηγάζει από την βαθιά προσωπική του κρίση ταυτότητας κα την ανεπαρκή του ιδιοσυστασία. Ο άνθρωπος δεν είναι γεννημένος για να ζει για τον εαυτόν του αλλά για να ζει με τους άλλους γύρω του σε μια οργανική κοινωνία όπου ο ένας συμπληρώνει και εξυπηρετεί τον άλλον εκπληρώνοντας έναν ανώτερο πνευματικό σκοπό ύπαρξης.
Από την απαραίτητη αυτοπεποίθηση μας περνάμε στο ένθεο φρόνημα μας και από εκεί στην εθνική μας αυτοπεποίθηση και στην εθνική μας πίστη. (π.χ. για εμάς τους Έλληνες, η Ορθοδοξία)
Κοινωνίες Πίστεως και Μεγάλα Οράματα
Παρατηρούμε τριγύρω μας λαούς και έθνη, τα οποία διακατέχονται από περίσσια εθνική αυτοπεποίθηση και από προσήλωση στην εθνική τους πίστη. Οι Αλβανοί πιστεύουν στη Μεγάλη Αλβανία (εθνική αυτοπεποίθηση), αγωνίζονται και αναμένουν πως έρχεται η σειρά τους για την πραγματοποίηση της μεγάλης τους ιδέας. Δεν έχει σημασία αν η ιδέα αυτή είναι λανθασμένη ιστορικά και εθνολογικά, η αν δεν υπήρξε ποτέ ή ακόμα και αν δεν πρόκειται να υπάρξει στο μέλλον. Σημασία έχει ότι κάπου πιστεύουν και έτσι το κράτος τους αποκτάει έναν σκοπό ύπαρξης στην περιοχή. Το ίδιο ισχύει για για τους Σλάβους των Σκοπίων, οι οποίοι από γεωγραφική περιοχή απέκτησαν εθνολογική υπόσταση μέσω του μακεδονικού αφηγήματος. Και οι περισσότεροι πιστεύουν ακράδαντα πως είναι Μακεδόνες και ας μην είναι στο βαθμό που το διατυμπανίζουν.
Οι Τούρκοι αντίθετα, έχουν μία ιδιάζουσα ακλόνητη διττή πίστη, η οποία είναι ενοποιημένη στο πρόσωπο του Κεμάλ Ατατούρκ ως ισλαμική και τουρκική, δηλαδή θρησκευτική και εθνική, με αποτέλεσμα να διαποτίζει κάθε τους σκέψη, συναίσθημα και δράση σε ατομικό και εθνικό επίπεδο. Η Τουρκία κινείται συνεχώς μέσα στον γεωγραφικό χώρο εμπνεόμενη από την μεταφυσική της φιγούρας του Κεμάλ (όπου είναι σε κάδρο σε κάθε δημόσιο κτίριο θυμίζοντας τους την νέα τους καταγωγή) και πράττει σαν να πρόκειται στο εγγύς μέλλον να επανακτήσει την παλιά της αίγλη και της αυτοκρατορική θέση διότι πιστεύει ότι το αξίζει και της ανήκει.
Ένα άλλο παράδειγμα κράτους με βαθιά πίστη στον εαυτό τους και στον Θεό τους είναι το Ισραήλ. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος καθαρά δομημένο πάνω σε μία κοινή πίστη και το νεοσύστατο έθνος τους είναι ένα θρησκευτικό έθνος με ιστορική αποστολή. Οι Ισραηλινοί πιστεύουν ότι είναι οι νόμιμοι κάτοχοι της Γη της Επαγγελίας (Ιουδαία, Γαλιλαία, Παλαιστίνη) και πως ο σκοπός του ”έθνους” τους είναι η αναχαίτιση όλων των αραβικών πληθυσμών στο εσωτερικό τους και στα σύνορα τους, η ίδρυση του Μεγάλου Ισραήλ και η ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντας.
Στην ιστορία και στην γεωπολιτική δεν έχει σημασία αν η ιδέα που υπηρετείς και η πίστη που εκφράζεις είναι αγαθή και δίκαιη αλλά το γεγονός πως ένα κράτος, ένα έθνος, μία κοινωνία με όλες τους τις δυνάμεις κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση προκαλώντας την ”αυτοεκπληρούμενη προφητεία”.
Λαός απίστων και οι Έλληνες ”γκιαούρηδες”
Σε αντίθεση με τους βαλκάνιους και ανατολικούς λαούς, οι ευρωπαϊκοί λαοί αποτελούνται από απίστους. Πέραν της ατομικής τους πίστεως στις δυνάμεις τους και στις γνώσεις τους, δεν πιστεύουν σε τίποτα ανώτερο τους, σε τίποτα πνευματικό, τίποτα που να μην μπορεί να λεχθεί και να παρατηρηθεί εμπρός τους. Τα κράτη τους είναι ιδιαίτερα ατομικιστικά και τεχνοκρατικά, με πληθώρα υλικών απολαβών και αισθητικών απολαύσεων αλλά με βαθιά κρίση ταυτότητας, πνευματικού κενού και έλλειψη εθνικού νοήματος.
Οι Έλληνες, ασφαλώς, δεν θα μπορούσαν να απέχουν από αυτήν θεϊκή αποστασία και την εθνική απιστία. Το έθνος που διακρίθηκε για το εθνικό του φρόνημα από τα αρχαία χρόνια και για την εθνική του πίστη στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας, τα τελευταία χρόνια κυριαρχείται από ένα αδηφάγο καταναλωτικό φρόνημα και από μία σκληρή και καταστροφική ατομική πίστη. Η πίστη των σύγχρονων Ελλήνων περνάει πολλά στάδια αναλόγως την περίσταση, από την πίστη στο τίποτα (μηδενισμός), στον εαυτούλη μου (ναρκισσισμός) και στις ξένες δυνάμεις (δυτικισμός) ή την Ρωσία (ρωσισμός) αλλά ποτέ στις εθνικές μας δυνάμεις και στη Τριαδική μας Πίστη.
Οι Έλληνες ήταν κάποτε ”γκιαούρηδες” ως προς τους άλλους και όχι προς τους εαυτούς τους και τις αξίες τους.
Είναι αποκαρδιωτικό και ντροπιαστικό η πατρίδα που γέννησε τους Σοφούς της Αρχαιότητας και τους Πατέρες της Εκκλησίας, τους εκφραστές της ελευθερίας και τους κήρυκες της πίστεως, τώρα να παραδίδει τις ελευθερίες της, ατομικές και εθνικές, και να περιφρονεί την πίστη της και την παράδοση της. Φτάνεις σε σημείο να αναρωτιέσαι ”Γιατί υπάρχει το ελληνικό κράτος; Ποιον εξυπηρετεί αν όχι τους ίδιους τους Έλληνες; Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης της Ελλάδος ως ανεξάρτητο κράτος;”
Τα ερωτήματα αυτά ίσως ακούγονται πολύ εύλογα σε κάποιους και ίσως φαίνονται αναπάντητα σε άλλους, όμως αν είχαμε μέσα στην καρδιά μας ως λαός κοινή εθνική αυτοπεποίθηση, κοινή ορθόδοξη πίστη και κοινό εθνικό όραμα και αφήναμε να μιλήσει ο Πνευματικός Νόμους του Θεού, ίσως να ήμασταν εμείς αυτοί που θα πρωταγωνιστούσαμε τώρα στην γεωπολιτική σκακιέρα και ίσως εμείς να διακρινόμασταν για την ιστορική μας αποστολή στην Οικουμένη….
Εξάλλου, ο Κύριος το είπε: ”Η Πίστις σου σε έσωσε!”
Δεν είπε ποτέ ”η γνώση σου σε έσωσε”…..
