Η Ουκρανία εν Ταύροις

Ο Ευριπίδης στο θεατρικό έργο ”Η Ιφιγένεια εν Ταύροις” αναφέρεται στην ιστορία της ιέρειας του ναού της Ατρέμιδος στη Ταυρίδα (σημερινή Κριμαία), Ιφιγένεια και στον αδερφό της, Ορέστη και στα συνήθη έθιμα της εποχής εκείνης να θυσιάζονται στρατιώτες στον ναό προς εξυγίανση του τόπου και προς κορεσμό της θεάς. Η Ιφιγένεια θα αναγνωρίσει στο πρόσωπο του στρατιώτη που της έφεραν για εξαγνισμό, τον αδερφό της και θα προσπαθήσει να το φυγαδεύσει μαζί με τους υπόλοιπους στρατιώτες παίρνοντας μαζί τους το ιερό ξόανο της Θεάς Αθηνάς για να το μεταφέρουν πίσω στην Αθήνα.

Η ιστορία αυτή ίσως να μην έχει καμία σημασία για τα όσα λαμβάνουν χώρα στη Ουκρανία σήμερα και για όσα συνέβησαν στη Ταυρίδα, δηλαδή στη Κριμαία, πριν 10 χρόνια. Μέσα από τον μύθο της ελληνικής ποίησης και τραγωδίας μπορούμε να αντικρύσουμε το σύγχρονο δράμα και την ευρωπαϊκή τραγωδία της γεωπολιτικής και της νοοπολιτικής.

Η αρχή έγινε στη Ταυρίδα

Μετά τα γεγονότα της πλατείας Maiden που έλαβαν χώρα στο Κίεβο το 2014, η Ρωσία αντέδρασε με κατάληψη και ενσωμάτωση της Κριμαίας στην επικράτεια της. Αυτό αποτέλεσε μια στρατηγική στάση της Ρωσίας που υποδείκνυε προς όλους πως δεν επρόκειτο να εγκλωβιστεί στη χερσαία διάσταση της και να στερηθεί το φυσικό της λιμάνι και την πρόσβαση της στη Μαύρη Θάλασσα. Αυτή την κίνηση έπρεπε να την αναμένουν οι Ουκρανοί κυβερνώντες αν είναι γνώστες της γεωπολιτικής κι όχι ”μέθυσοι” από την άκρατη ρωσοφοβία. Δυστυχώς, η Ουκρανία αντί να θέσει προτεραιότητες και βασικές ανάγκες της γεωγραφικής της ακεραιότητας, προτίμησε εκείνη την περίοδο να συγκρουστεί ανοικτά με την γείτονα και αδελφική της χώρα, παρασυρόμενη από παρελθοντικά σύνδρομα, ακραίους συναισθηματισμούς και ασφαλώς, ξένες επιρροές και συμφέροντα. Πλέον, βλέπουμε στον χάρτη της Ουκρανίας, να έχει απωλέσει όλη την ανατολική της πλευρά, νοτίως της θαλάσσης, απομένοντας της μόνο η ευρύτερη περιοχή της Οδησσού, κινδυνεύοντας να γίνει περίκλειστη χώρα και τελείως αποδυναμωμένη μελλοντικά.

Αυτό που ξεκίνησε στο Κίεβο και μετέπειτα στη Κριμαία, ήταν απαρχή ενός μελλοντικού ”εμφυλίου” πολέμου μεταξύ των Ουκρανών και των Ρώσων όπου ξεκίνησε σε νοητικό επίπεδο για να καταλήξει σε γεωπολιτικό και με τις δύο πλευρές προετοιμάζονταν, η μία για να επιτεθεί και η άλλη για να αμυνθεί…

Ο ”αδελφός”, η ”αδελφή” και τα υπόλοιπα ”ξαδέρφια”

Οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι δεν ακολούθησαν το ηθικό δίδαγμα του ελληνικού μύθου με αποτέλεσμα να εμπλακούν σε ένα πολεμικό δράμα με αβέβαιο μέλλον. Αντί ο ”αδελφός” Ουκρανός να αναγνωρίσει τον Ρώσο ”αδελφό” στη Κριμαία και να τον βοηθήσει ώστε να βοηθηθεί και ο Ρώσος να απελευθερώσει τον Ουκρανό ώστε να ελευθερωθεί κι αυτός από τους ξένους επικυρίαρχους και τα ”λευκά ευρωπαϊκά ξαδέρφια” και να μεταφέρουν μαζί το ”ιερό ξόανο” της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι μεν Ουκρανοί προτίμησαν τον νοητικό και ιδεολογικό πόλεμο αρχικά προς τους Ρώσους και οι δε Ρώσοι αναγκάστηκαν να κινηθούν πολεμικά και στρατηγικά προς τους Ουκρανούς.

Τα υπόλοιπα ξαδέρφια της Ευρώπης κατάφεραν μετά από μία δεκαετία πολιτικής επιρροής, γεωπολιτικής σύσφιξης και ιδεολογικής προπαγάνδας να στρέψουν το μεγαλύτερο μέρος του ουκρανικού πληθυσμού ενάντια στον ρωσικό χρεώνοντας του όλες τις κακοδαιμονίες και όλα τις αποτυχίες της κατάστασης της χώρας. Η γερμανοκεντρική Ευρώπη και η αμερικανοκεντρική συμμαχία κατάφεραν αυτό που δεν μπόρεσαν οι Γερμανοί μόνοι τους στο Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να βάλουν τους Ρως του Κιέβου να πολεμούν μετά μανίας τους Ρως της Μόσχας.

Πότε και πως θα τελειώσει ο πόλεμος;

Aυτή η ερώτηση είναι δύσκολο να απαντηθεί με καθαρό και ειλικρινή τρόπο. Στα δυτικά μέσα, η Ρωσία συνεχώς ηττάται, στα ρωσικά μέσα, η Ρωσία δεν χάνει. Με ειλικρινή λόγια, όμως, είναι και οι δύο χαμένοι. Ακόμα και αν ο πόλεμος κερδηθεί από μία πλευρά, η άλλη δεν θα μπορεί να πανηγυρίσει ευχάριστα μετά από 2,5 χρόνια πολέμου. Τα σενάρια που πρόκειται να εκδηλωθούν μπροστά μας, αν μπορούμε να κάνουμε κάποια εκτίμηση πέρα των κουραστικών αναλύσεων των ”ειδικών” αναλυτών είναι τρία:

1. Πιθανή συνθηκολόγηση των δύο πλευρών μετά την επανεκλογή του Αμερικανού Προέδρου, Τραμπ και την άτακτη φυγή του Ουκρανού Προέδρου, Ζελένσκι.
2. Αιφνίδιο ”άδειασμα” του Προέδρου της Ουκρανίας, Ζελένσκι μετά από χτύπημα της Ουκρανίας στη Ρωσία, ή κάποιας πληροφορίας στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που θα έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές και τα συμφέροντα των Η.Π.Α., πάντα σε κρυφή συνεννόηση και με τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες.
3. Ρωσική νίκη επί του πεδίου των μαχών με μία καθοριστικής σημασίας μάχη σε ουκρανικό έδαφος ή μετά από κάποιο χτύπημα σε ρωσικό έδαφος όπου τα ρωσικά στρατεύματα θα προελαύσουν και πάλι μέχρι το Κίεβο μέχρι την παραίτηση της ουκρανικής κυβερνήσεως.

https://periklisdeligiannis.wordpress.com

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το οποίο θεωρούμε κι εμείς, πως η Ρωσία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα κερδίσει, διότι ”ο πόλεμος γίνεται από τους ανθρώπους αλλά τον νικητή τον ορίζει ο Θεός” έλεγε ο Σέρβος Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς και οι μεν Ρώσοι έχουν μέσα τους σεβασμό και φόβο Θεού ενώ οι δυτικοί που βρίσκονται πίσω από τους Ουκρανούς μάχονται τον Θεό και τον Λόγο στο πρόσωπο της Ρωσίας.

Επίλογος

Δεν αποκλείεται η γενίκευση του πολέμου στην Ουκρανία και η παγκοσμιοποίηση του με την χρήση πυρηνικών όπλων και την αποστολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων. Θεωρούμε όμως πως αυτό δεν θα γίνει στη βόρεια γειτονιά μας αλλά πολύ νοτιότερα. Η Ουκρανία είναι πολύ μεγάλη και πλούσια χώρα, στην οποία έχουν επενδυθεί τρισεκατομμύρια για να αποκτηθεί, ανοικοδομηθεί και ενσωματωθεί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Αν ο πόλεμος μπορούσε να συνεχιστεί σταθερά και μακροπρόθεσμα, ίσως να κρατούσε και άλλα 4 χρόνια, όμως οι παγκόσμιες καταστάσεις και οι γεωπολιτικές ισορροπίες πιέζουν από παντού. Κατά αυτόν τον τρόπο, είναι πιο πιθανό ο πόλεμος στην Ουκρανία να τερματιστεί αιφνιδίως ή να περάσει σε δεύτερη μοίρα λόγω της μελλοντικής γεωπολιτικής έκρηξης στη Μέση Ανατολή, συγκεκριμένα στο Ιράν, δεδομένου της σημαντικότητας του Ισραήλ, όχι τόσο στα γεωπολιτικά σχέδια της Δύσης, όσο όμως στα θεολογικά και στα ιδεολογικά της κείμενα.

Η Δύση αποφάσισε να θυσιάσει εκείνο το καλοκαίρι του 2014 την Ουκρανία στο βωμό του χρήματος, του κέρδους και της εωσφορικής έπαρσης στο Κίεβο. Η Ρωσία έσωσε την τελευταία στιγμή την Κριμαία από αυτή την ανθρωποθυσία, μία ανθρωποθυσία τελετουργικής φύσεως με χιλιάδες ανθρώπους να σφαγιάζονται στο γεωπολιτικό τοπίο και εκατομμύρια να θανατώνονται στο νοητικό πεδίο. Ακόμα και μετά την λήξη του πολέμου, οι σχέσεις των δύο λαών θα είναι τραυματικές και προβληματικές, η Ρωσία θα πρέπει να σκέφτεται από τώρα πως θα διοικήσει την χώρα που παραλάβει. Ίσως η λύση να είναι κάποια είδους, δυαρχία.

Το πρόβλημα δεν είναι ο πόλεμος της Ουκρανίας αλλά ο πόλεμος στο νου μας.

Η λύση δεν είναι απλά η ειρήνη αλλά η ειρήνευση της ψυχή μας!