Το ελληνικό έθνος έχει βρεθεί πολλές φορές από την αρχαιότητα σε διχασμούς και εμφύλιους πολέμους, ιδίως οι δύο τελευταίοι εθνικοί διχασμοί (1915-1922 & 1945-1949) ταλαιπωρούν ακόμα τους σύγχρονους Έλληνες παρασυρόμενοι από τα πάθη, τις αναμνήσεις και τις πεποιθήσεις των πατέρων τους.
Στην σημερινή εποχή, οι καταστάσεις είναι πιο ύπουλες και πιο επικίνδυνες. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες δεν είναι διχασμένη σε δύο στρατόπεδα αλλά έχει τριχοτομηθεί χωρίς ούτε η ίδια να το έχει αντιληφθεί.
Γίνεται ευκόλως αντιληπτό αν παρατηρήσουμε το πως εκλαμβάνει η κάθε πλευρά της τριπλής τομής της κοινωνίας ένα σημαντικό εθνικό ζήτημα (Κυπριακό), ένα ιστορικό ή κοινωνικό γεγονός (Μακεδονικό ή γάμος μεταξύ των αρσενοκοίτων) ακόμα και μία τραγωδία (Τέμπη και Μάτι). Το θέμα σύντομα ξεφεύγει από την αντικειμενική του βάση και την κοινή λογική και μετασχηματίζεται σε υποκειμενική υπόθεση αναμειγμένη με κομματικές πεποιθήσεις, προσωπικές επιδιώξεις και συναισθηματικά κίνητρα.
Η τριπλή διάσπαση της ελληνικής κοινωνίας διακρίνεται σε τρείς καταστάσεις σύμφωνα και με την αριστοτελική προσέγγιση: τη νοητική, τη συναισθηματική και τη βουλητική.
Η τριχοτόμηση του φρονήματος
Το φρόνημα πηγάζει από το νοητικό κομμάτι του ανθρώπου και από τον τρόπο σκέψης του, τις αντιλήψεις, τις ερμηνείες του και τους λογισμούς του. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός σύμφωνα με την πατερική θεολογία, όμως κάθε άνθρωπος που είναι ζωτικό μέλος ενός έθνους και μια κοινωνίας, είναι ωφέλιμο και υγιές να σκέφτεται και να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις μέσα από το εθνικό πολιτισμικό πλαίσιο και ασφαλώς την αλήθεια και την δικαιοσύνη. Αν σε αυτή την περίπτωση ένας πολίτης διασπαστεί από τον υπόλοιπο εθνικό οργανισμό και παρασύρει κι άλλους μαζί του, τότε έρχεται η διάσπαση του σώματος, η διχοτόμηση αρχικώς και μετέπειτα η εμφύλια διαμάχη.
Με βάση αυτή την συλλογιστική μπορούμε τα αναφερθούμε πως εντός του ελληνικού έθνους συνυπάρχουν πλέον τρία διαφορετικά ”έθνη”: το αστικό, το αριστερό κα το εθνικό.
- Το αστικό αποτελεί την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, το οποίο διακρίνεται για την παθητικότητα του, την ουδετερότητα του σε καίρια ζητήματα, την καταναλωτική του συμπεριφορά, την φιληδονία του και τον ατομικισμό του. Συνήθως ακολουθεί το ρεύμα της εποχής και επικεντρώνεται περισσότερο στις προσωπικές του επιδιώξεις και υποθέσεις.
- Το αριστερό αποτελείται από μία μειοψηφία, η οποία είναι δυναμική, επιθετική και δραστήρια. Διακρίνεται για την κινητικότητα του, την επιθετική του ρητορική, τις ιδεολογικές του περγαμηνές και την γρήγορη και αποτελεσματική αλλά σπασμωδική και χωρίς συνοχή, συσπείρωση του. Διαθέτει μονίμως έναν αντίλογο και εμφορείται μέσα του από ένα εχθρικό πνεύμα προς τις κοινές αξίες και τα ιδανικά που μας συνδέουν ως έθνος. Ευαισθητοποιείται κυρίως για τα κοινωνικά και τα εργατικά ζητήματα της χώρας.
- Το εθνικό είναι ένα το πιο ευμετάβλητο και απροσδιόριστο κομμάτι της κοινωνίας διότι δεν σταθεροποιείται σε αριθμούς και σε ποσοστά, επομένως δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε με ακριβή τρόπο. Διακρίνεται για το εθνοκεντρικό του τρόπο σκέψης, την ευαισθησία του και την προτεραιότητα του στα εθνικά ζητήματα, την πίστη στις αξίες της οικογένειας, της πίστης και της παράδοσης. Η έλλειψη κοινού εθνικού φορέα, κοινής πρωτοβουλίας και δράσης και αναφοράς σε έναν κοινό παρονομαστή, έχει περιορίσει και απομονώσει αυτή την πλευρά της κοινωνίας σε μία διαδικτυακή ”εθνότητα” που βρίσκει εκεί την έκφραση της.
Η τριχοτόμηση του συναισθήματος
Το συναίσθημα επηρεάζεται από τον τρόπο σκέψης όπως ισχυρίζεται και η σύγχρονη ψυχολογία. Κάθε άνθρωπος που σκέφτεται με έναν τρόπο προκαλεί τα αντίστοιχα συναισθήματα στον ψυχισμό του. Η επόμενη τριχοτόμηση αφορά την προσωπική και συναισθηματική κατάσταση των Ελλήνων, δηλαδή την οικογενειακή τους κατάσταση. Έτσι, έχουμε τους οικογενειάρχες, τους διαζευγμένους και τους ελεύθερους.
Σε αυτή την περίπτωση της κοινωνικής τριχοτόμησης δεν υπάρχουν ακρίβειες και σταθερές. Τα συναισθήματα είναι ανθρώπινα και δεν επιδέχονται κατηγοριοποίηση και ταύτιση σύμφωνα με τις πολιτικές πεποιθήσεις και τις ιδεολογικές θέσεις. Π.χ. ένας αριστερών πεποιθήσεων δεν σημαίνει πως δεν είναι ένας καλός οικογενειάρχης και δεν κρατάει τίμια το σπιτικό του και ανατρέφει με όλες του τις δυνάμεις τα παιδιά του. Όπως ένας εθνικόφρων αν είναι διαζευγμένος δεν σημαίνει ότι ήταν δική του επιθυμία ή δεν αγωνίστηκε να διατηρήσει την οικογένεια του ενωμένη.
Η συναισθηματική κατάσταση περιπλέκεται στον άνθρωπο όταν έρχονται σε σύγκρουση εντός του οι προσωπικές του κλίσεις με τις ιδεολογικές του γραμμές ή πνευματικές του αναζητήσεις με τις κοινωνικές επιρροές.
Ένας οικογενειάρχης μπορεί να νοσταλγεί την ελευθερία του και την νεότητα του, στηρίζει όμως τον γάμο του, μπορεί όμως λόγω πολιτικών πεποιθήσεων να τον υπονομεύει σε εθνικό επίπεδο (π.χ. γάμος των αρσενοκοίτων και εκτρώσεις).
Ένας διαζευγμένος μπορεί να είναι υπέρ της οικογενείας σε ιδεολογικό επίπεδο αλλά σε προσωπικό αλλά λόγω λανθασμένης επιλογής συντρόφου και άλλων προσωπικών επιλογών να μην μπορεί να στηρίξει πλέον αυτόν τον θεσμό.
Ένας ελεύθερος μπορεί να επιζητά μια συντροφική σχέση όπως οι περισσότεροι υγιείς άνθρωποι, παρασυρόμενος όμως από την σύγχρονη εποχή της απόλυτης ελευθερίας και κατανάλωσης εαυτού, την δυσκολία στην ανθρώπινη επαφή και στις οικονομικές απαιτήσεις μιας οικογενείας, να δυσκολεύεται να πάρει την απόφαση ή να το αναβάλλει διαρκώς μη εμπιστευόμενος την πραγματικότητα και τον ίδιο του τον εαυτό.
Δυστυχώς, η προσωπική τριχοτόμηση εντός της κοινωνίας προκαλεί μια σειρά πνευματικών και πολιτικών ζητημάτων λόγω έλλειψης κοινής γλώσσας επικοινωνίας και κοινού σημείου αναφοράς για την σωστή δόμηση και λειτουργία της.
Η τριχοτόμηση της βούλησης
Σκεφτόμαστε, νιώθουμε και πράττουμε. Αυτός είναι ο τρόπος λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού. Μετά από μια σειρά σκέψεων και λογισμών, βιώνουμε τα αντίστοιχα συναισθήματα, τα οποία κατακλύζουν την ύπαρξη μας και μετά επιθυμούμε να δράσουμε προς την αντίστοιχη κατεύθυνση που μας υπαγόρευσαν οι λογισμοί και που μας κλείδωσαν τα συναισθήματα μας με σκοπό την πραγματοποίηση των νοητικών διαδικασιών και την απελευθέρωση των συναισθηματιών διαθέσεων.
Η ελεύθερη βούληση όπως την αποκαλούν οι Πατέρες της Εκκλησίας, είναι η επιθυμία του ανθρώπου να πράξει αυτό που επιθυμεί. Όταν δεν μπορώ να κάνω αυτό που θέλω, τότε δεν είμαι ελεύθερος ή δεν έχω βούληση. Όταν θέλω να κάνω κακό σε μένα (π.χ. αυτοκτονία ή εγχείρηση για αισθητικούς λόγους) ή σε κάποιον άλλον (π.χ. έκτρωση ή ευθανασία) και έχω την ελεύθερη βούληση, οφείλει η πολιτεία ή οι συμπολίτες μου να με αφήσουν να το κάνω;
Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος επιθυμεί να πηδήξει από το μπαλκόνι του, τον αφήνω να επιλέξει τον τρόπο που θα φύγει από την ζωή, προσπαθώ να τον πείσω να μην το κάνει κι αν το κάνει, ήταν επιλογή του ή τον εμποδίζω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και προσπαθούν οι αρμόδιοι να δουν τον συναισθηματικό του κόσμο και να καταλάβουν πως οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση;
Αυτός είναι και ο λόγος που το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τάσσεται κατά των εκτρώσεων, αφότου θεωρείται βρεφική δολοφονία. Η απόσπαση μιας εναλλακτικής θεωρίας που προσπαθεί να πείσει ότι η ψυχή έρχεται μετά την γέννηση του παιδιού εξυπηρετεί το συμφέρον της εγκυμονούσας και την απαλλάσσει από τις τύψεις αλλά δεν είναι αληθές!!
Στην σημερινή εποχή των αντιφάσεων και των ακροτήτων, το θέμα της βούλησης έχει πάρει μορφή μετατροπής των δύο φύλων παραχωρώντας το δικαίωμα να μπορεί να επιλέξει και αυτό από μόνος του ο άνθρωπος χωρίς τους περιορισμούς της Βιολογίας, της Ανθρωπολογίας και της Ηθικής.
Επομένως, ενώ τα φύλα είναι δύο, το αρσενικό και το θηλυκό, να μιλάμε μεταξύ μας και για ένα τρίτο, το ουδέτερο (κάποιοι το αποκαλούν κοινωνικό αλλά διαφωνούμε διότι περιέχει ιδεολογική τοποθέτηση).
Εδώ οι πνευματικές καταστάσεις των ανθρώπων περιπλέκονται πολύ περισσότερο και από τις προηγούμενες συγχύσεις περί πολιτικής ιδεολογίας και προσωπικής και κοινωνικής κατάστασης. Η σεξουαλικότητα και προτιμήσεις του κάθε φύλου θα έπρεπε να είναι αυτονόητες, φυσικές προς την γεννηθείσα κλίση του και ασφαλώς στηριζόμενες προς την αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό για ένωση κι όχι προς την στείρα κατανάλωση, άγρια εκτόνωση των ενστίκτων και των διαστρεβλωμένων παρεκκλίσεων.
Το οξύμωρο σε αυτή τη ”φυλοειδής μάχη” είναι ότι ενώ το ουδέτερο παραμένει συμπαγής και ενωμένο ως προς τον προσδιορισμό του και την στρεβλή του επιθυμία (όχι όμως προς την ατζέντα της LGBT+), έχει και την στήριξη και την συμπαράσταση μέρους του αρσενικού και του θηλυκού πληθυσμού για ατομικούς ή ιδεολογικούς λόγους. Το ατομικό κίνητρο είναι ότι μπορεί να προσδιοριστεί κι αυτός όπως επιθυμεί αφού παραχωρεί στον ουδέτερο να το κάνει αυτό σύμφωνα με το τι του αρέσει να πλαγιάζει αυτή την εβδομάδα και το ιδεολογικό κίνητρο είναι ότι με αυτή την στάση εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πολιτικής του ιδεολογίας και υποσκάπτει το κοινωνικό έδαφος για την ανατροπή της παραδοσιακής κοινωνίας.
Επομένως, το ουδέτερο φύλο βγαίνει κερδισμένο ενώ αποτελεί μία ισχνή μειοψηφία σε κάθε κοινωνία του πλανήτη, λόγω της επιθετικής του και λυσσασμένης του στάσης πάνω στο θέμα της σεξουαλικότητας, των συνεχόμενων χρηματοδοτήσεων τέτοιων κινημάτων από διάφορους φορείς και και ασφαλώς της βλακώδους υποστήριξης φυσιολογικών συμπολιτών μας που δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση αλλαγής φύλου, συντρόφου ίδιου φύλου ή άλλης φιλήδονης παρέκκλισης.
Συμπέρασμα
Η θεωρία της τριμερής διαίρεση της ψυχής από τον μέγα φιλόσοφο, Αριστοτέλη, διασπάστηκε σε τρία κομμάτια στην ελληνική κοινωνία από τις σύγχρονες πολιτικές εφαρμογές και τα νεοεποχίτικα κοινωνικά ρεύματα προκαλώντας την τριχοτόμηση της ελληνικής ψυχής και προδιαγράφοντας τον οδυνηρό επίλογο της παραδοσιακής κατάστασης της πατρίδας μας. Το πρώτο χτύπημα δόθηκε στην έννοια της πατρίδας από τον πρώτο ”εθνικό διχασμό” μεταξύ των ατομιστών, υλιστών και εθνικιστών. Το δεύτερο δόθηκε στην έννοια της πίστεως μεταξύ των ”πατριαρχών”, χωρισμένων και ατομιστών. Και το τρίτο χτύπημα δόθηκε στην έννοια της οικογένειας με την κήρυξη πολέμου ενάντια στα δύο φύλα και την διάσπαση μεταξύ αρσενικών, θηλυκών και ουδέτερων.
Ένα έθνος που το συνδέει μόνο το αίμα αλλά δεν το ενώνει πλέον ο κοινός τρόπος (ομότροπον), το κοινό φρόνημα, η κοινή πίστη (ομόθρησκον) και η κοινή λογική, δεν μπορεί να έχει κοινή βούληση (γι’ αυτό και επικρατεί αυτή η κατάσταση στο κοινοβούλιο) και είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει στην πρώτη ουσιαστική εξωτερική απειλή, εκτός κι αν το ελληνικό DNA ενεργοποιηθεί αιφνιδίως ύστερα από το πολιτισμικό σοκ και με την θεϊκή παρέμβαση…
