Το άρθρο αυτό αποτελεί την ολοκλήρωση της τριλογίας του πολέμου ως φυσικό επακόλουθο κάθε τριαδικής μορφής στον πλανήτη και ως καταγραφή της τρίτης πράξης του έργου στο άμεσο μέλλον. Σε αντίθεση με τ’ άλλα δύο άρθρα που ήταν αναλυτικά και ιστορικά όσον αφορά τον Α’ Π.Π. και τον Β’ Π.Π., το τρίτο θα γραφτεί σε άλλο ρυθμό εφόσον η ιστορία του δεν έχει ακόμη ειπωθεί, ακολουθώντας μία γραμμή ανάμεσα στην ιστορία των εθνών, την γεωγραφία των λαών και την ιδεολογία της νέας εποχής που διανύουμε.
Κατά τους τρίτους αυτούς βασικούς άξονες της ανάλυσης και προσέγγισης του νέου πολέμου, θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τα αίτια του πολέμου, τις δυναμικές του κάθε εμπλεκόμενου μέρους, τις συμμαχίες, τα υπαρξιακά συμπλέγματα των λαών και των ηγετών τους, την θέση της Ελλάδος σ’ έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο και να σταθούμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας και του πολιτισμού.
Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος ή Πόλεμος των Συστημάτων
Στον Α’ Π.Π. είχαμε τον πόλεμο των αυτοκρατοριών, όπου η κάθε μία αυτοκρατορία επιθυμούσε νέα εδάφη εις βάρος άλλης ή την εκμηδένιση της αντίπαλης αυτοκρατορίας προς ενίσχυση και επικράτηση της δική της εις το όνομα του βασιλέα – αυτοκράτορα. Στον Β’ Π.Π. είχαμε τον ανηλεή πόλεμο των ιδεολογιών, όπου οι δημοκρατίες συντάχθηκαν μαζί με την κομμουνιστική δικτατορία ενάντια στο φασιστικό και εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς εις το όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Στον νέο πόλεμο προ των πυλών, τα πράγματα είναι φαινομενικά διαφορετικά και περισσότερο πολύπλοκα.
Παρότι οι σύγχρονες συμμαχίες φαίνονται να έχουν διαμορφωθεί και είχαν ανατείλει εδώ και λίγα χρόνια, κυρίως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, τα στρατόπεδα φαίνονται ακόμη να ζυγίζουν τις δυνάμεις τους και τις αντοχές τους και να προσπαθούν να διατηρήσουν την ”παγκόσμια ειρήνη” προσωρινά με κάποιο τρόπο.
Είναι όμως οφθαλμοφανές προς όλους, ειδήμονες, αναλυτές και απλούς πολίτες προς βαδίζουμε σε εποχή αναθεώρησης και ανασυγκρότησης. Πλέον, δεν τίθεται θέμα δημοκρατίας παρά το αφήγημα της Δύσης και την επικριτική της στάση προς κάθε χώρα που δεν έχει υιοθετήσει ατόφιο το κοινοβουλευτικό πολίτευμα και δεν έχει δεχθεί τις ”φιλάνθρωπες” χρηματοδοτήσεις της. Όλα τα κράτη είναι πλέον δημοκρατικά, κατ’ επίφαση τουλάχιστον, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και αν θα μπορούσαμε να τα διακρίνουμε, τότε θα τα ορίζαμε ως Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες εναντίον Προεδρικών Δημοκρατίες, με τις πρώτες να επιδιώκουν την οριστική παγκόσμια επικράτηση του πολιτικού τους συστήματος με απώτερο σκοπό την παγκόσμια κυβέρνηση και τις δεύτερες να απαιτούν την δυναμική τους επιστροφή στο διεθνές σκηνικό και τον περιφερειακό τους ρόλο στην γεωπολιτική ως εναλλακτικό πολιτικό σύστημα.
Γεω – Ιστορία ή Ιστορικό υπόβαθρο
Η ”ιστορία” της έναρξης του Γ’ Π.Π. θα μπορούσε να ξεκινήσει από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την διαμόρφωση της παγκόσμιας τάσης με δεδομένη την στάση των κρατών στο πλευρό της Ουκρανίας ή της Ρωσίας. Αυτή θα μπορούσε να είναι η αφορμή στα μελλοντικά βιβλία ιστορίας αν οι νικήτριες δυνάμεις είναι οι δυτικές δημοκρατίες. Η αλήθεια όμως είναι ότι το έναυσμα του νέου ολοκληρωτικού πολέμου δόθηκε από την Δύση με το σύνθημα σε όλο τον κόσμο με την λέξη ”CoViD” και πως η ”Ρωσία” ήταν απλώς το παρασύνθημα.
Η εποχή του CoViD σημάδεψε την απαρχή μιας νέας εποχής όπως την ευαγγελίστηκε ο Scwab Klaus στο βιβλίο του, ”Η Μεγάλη Επανεκκίνηση” και το όραμα της δυτικής ελίτ για τον σύγχρονο κόσμο και άνθρωπο. Είναι γνωστό ότι όλες οι δυτικές δημοκρατίες καταπάτησαν όλες τις ατομικές ελευθερίες των λαών τους και τους οδήγησαν σε κοινωνικό και μαζικό εγκλεισμό υιοθετώντας μια ακραιφνώς φασίζουσα πολιτική με πρόσχημα την δημόσια υγεία και ασφάλεια. Είχαμε έναν άνευ προηγουμένου κατ’ οίκον περιορισμό, που θα τον ζήλευαν και τα φασιστικά κράτη του μεσοπολέμου και μία μετατόπιση της εθνικής ασφάλειας που επικαλούνται οι δικτατορίες ως κίνδυνο υψηλής σημασίας ώστε να δικαιολογήσουν τα πολιτικά τους μέτρα και τα εγκλήματα σε ”δημόσια ασφάλεια” από τις δημοκρατίες της Δύσης.
Σε αντίθεση, με τις ”ολιγαρχικές δημοκρατίες” της Ανατολής και των κρατών που στάθηκαν απέναντι στο Lockdown και στον μαζικό εμβολιασμό, υιοθέτησαν μία στάση λιγότερο πιεστική και αυταρχική, με ημίμετρα και μέτρα που δεν οδήγησαν στην υπονόμευση της οικονομίας των κοινωνιών τους και στην αύξηση του διχασμού των λαών τους.
Απέναντι λοιπόν, στο Great Reset του Γερμανού οικονομολόγου και ιδρυτή του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ βρίσκεται το Great Awakening του Ρώσου φιλοσόφου και γεωπολιτικού, Αλέξανδρου Ντούγκιν, με το οποίο η Ρωσία δια του στόματος του και μία σειρά άλλων κρατών όπως η Κίνα, το Ιράν, η Βραζιλία, η Ινδία, κ.α. στέκονται απέναντι στη παγκοσμιοποίηση της Δύσης.
Η ρωσική παρέμβαση στο εσωτερικό της Ουκρανίας και η στήριξη της Δύσης σε μία χώρα εκτός ΝΑΤΟ και Ε.Ε. μπορεί να αποτελέσει μάθημα προς τους Έλληνες για την στάση της έναντι στα εθνικά μας ζητήματα με την Τουρκία (όπως στη Κύπρο το 1974)
Γεω – Ιδεολογία ή Ιδεολογικό πλαίσιο
Αν ο αυτοκρατορικός εθνικισμός είναι αυτός που ξεκίνησε τον παγκόσμιο πόλεμο και ο λαϊκός εθνικισμός είναι αυτός που δημιούργησε ανεξάρτητα κράτη στον Α’ και αν ο φασίζων εθνικισμός είναι αυτός που οφείλεται για τον Β’ Π.Π. και ο λαϊκός εθνικισμός” είναι αυτός που είναι βασικός υπεύθυνος για την ηρωική του αντίσταση και την τελική του νίκη, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την σύγχρονη εποχή και το νέο κλίμα της εποχής, το οποίο είναι άκρως αντίθετο του εθνικισμού, σε οποιαδήποτε μορφή του.
Το παγκόσμιο κλίμα της εποχής μας είναι αντι – εθνικιστικό, αντι – πατριωτικό και αντι – ηρωικό σε σύγκριση με τις προηγούμενες εποχές, κι όμως βαδίζουμε στο σκοτεινό πέρασμα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου με την συμμετοχή περισσότερων δημοκρατιών, με ισχυρότερα και καταστροφικότερα όπλα και με χειρότερες και οδυνηρότερες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Παρ’ όλα αυτά, δεν φαίνονται να πτοούνται οι δυτικές δημοκρατίες, οι οποίες έχουν ως κεντρική τους ιδεολογία, την Νέα Εποχή (1) και το τέλος των ιδεολογιών (2) θεωρώντας πως έχουν φτάσει πολύ κοντά στην παγκόσμια κυριαρχία και πως κάθε βήμα πίσω θα αποτελέσει οπισθοχώρηση και ίσως οριστική ακύρωση των μεγαλόπνοων δαιμονικών τους σχεδίων.
Οι ιδεολογίες με την παλιά τους μορφή έχουν περάσει στο ντουλάπι της ιστορίας και έχουν παραμείνει στο φαντασιακό κομμάτι των ρομαντικών ανθρώπων ή των εγκλωβισμένων. Οι σύγχρονες δημοκρατίες δεν διαθέτουν κάποια ιδεολογία παρά μόνο την κρατική ιδεολογία που τους παρέχει κέρδος, εξουσία, κυριαρχία και ηδονή. Η οποιαδήποτε επίκληση προς ιδεολογήματα ή αξίες αποτελούν προφάσεις για την κινητοποίηση των μαζών και των λαών. Ακόμα και οι δημοκρατίες που πολεμούν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ενάντια στην Νέα Τάξη, όπως η Ρωσία ή η Συρία, δεν εμφορούνται από κάποια μεγάλη ιδέα που θα μπορούσε να συμπαρασύρει λαούς και έθνη όπως άλλοτε…
Το παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι παίζεται αλλιώς πλέον και ο εθνικισμός των λαών μόνο ως εργαλείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τις άρχουσες ελίτ διότι θα αποτελέσει την κινητήριο ορμή τους και είναι τα έθνη που θα θυσιαστούν στο νέο βωμό του αίματος και του κέρδους για τα διακρατικά και τα πολυεθνικά συμφέροντα τρέφοντας με εκατομμύρια αθώες ψυχές τον Κάτω Κόσμο.
Γεω – Πολιτική ή Γεωγραφική θέση
Όπως διδάσκει η ιστορία και μεγάλος διδάσκαλος της, Θουκυδίδης, η γεωγραφία των χωρών δεν αλλάζει. Και απ’ τη στιγμή που δεν αλλάζει το έδαφος, το κλίμα, τα όρη και ο χώρος ενός έθνους, δεν αλλάζει και η γεωπολιτική του θέση και αντίληψη. Επίσης, δεν αλλάζει και η φύσις των ανθρώπων της, ιδίως όταν αυτοί καταλαμβάνονται από το δαιμονικό πνεύμα και επιζητούν περισσότερη εξουσία, έλεγχο και πλούτο.
Οι δημοκρατίες της Δύσης αναζητούν περισσότερο έδαφος προς εκμετάλλευση ώστε να καλύψουν τις υπέρμετρες βιοτικές τους ανάγκες σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που αυτές γέννησαν. Ο καπιταλισμός είτε νέος, είτε παλιός, είτε παλαιάς εποχής, είτε νεοταξικός πρέπει να τρώει για να μπορεί να υπάρχει. Αυτή είναι η δαιμονική του φύση σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του, αλλιώς θα ανατραπεί. Οι ”ολιγαρχικές δημοκρατίες” όπως θα τις λέγαμε αναζητούν μία θέα στον ήλιο, μία θέση στον κόσμο και διαθέτουν το δικό τους ιστορικό και πολιτισμικό αφήγημα. Χώρες όπως η Ινδία, το Ιράν, η Ρωσία, κ.α. λόγω της μεγάλης γεωγραφικής τους έκτασης, του ανθρώπινου δυναμικού τους, του πολιτισμικού τους υπόβαθρου, της οικονομικής τους ανάπτυξης και του στρατιωτικού τους εξοπλισμού δεν δέχονται να υποταχθούν στο διεθνές λόμπυ των νεοφιλελεύθερων και των νεοσατανιστών της Νέας Τάξης. Το Ιράν και η Ρωσία αποτελούν παραδείγματα κρατών που προσπαθούν να κρατήσουν μία σταθερή ρεαλιστική πολιτική μέσα στα όρια του διεθνούς δικαίου και να μην προβούν σε κάποια απερίσκεπτη πράξη όπου θα αποτελούσε αφορμή για την έναρξη του Γ’ Π.Π. όσο και αν προκαλούνται με ποικίλους τρόπους από τις δυτικές δυνάμεις.
Είναι βέβαιο πως η σύγκρουση χερσαίων δυνάμεων εναντίον των ναυτικών δυνάμεων είναι αναπόφευκτη διότι η οπισθοχώρηση του ενός σημαίνει επικράτηση του άλλου. Τα μέτωπα δράσης και σύγκρουσης είναι δύο προς το παρόν, η Ουκρανία και η Μέση Ανατολή, με το ενδεχόμενο να υπάρξουν κι άλλα τρία στο μέλλον: Ελλάδα – Τουρκία, Κόσσοβο – Σερβία και Κίνα – Ταιβάν. Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι ποιος θέλει έναν παγκόσμιο πόλεμο αλλά σε ποια πλευρά της υφηλίου τον αναζητά;
Οι ρεπουμπλικάνοι τον προτιμούν στη Μέση Ανατολή για λόγους ιδεολογικούς και οικονομικούς ενώ οι δημοκρατικοί τον επιδιώκουν στην Ουκρανία για λόγους γεωπολιτικούς και ψυχολογικούς. (εμμονή με την Ρωσία)
Μέσα σε όλο αυτόν τον συσχετισμό δυνάμεων και την πιθανή εξέλιξη ενός ντόμινου στην πολεμική σύρραξη, ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας που με βάση το ιστορικό της έχει συρθεί δυο φορές (ίσως και χωρίς την θέληση της) στον παγκόσμιο πόλεμο;
Η θέση της Ελλάδος
Για την Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολο να μείνει εκτός ενός γενικευμένου πολέμου με βασικό της δόγμα το ”Ανήκουμε στη Δύση”. Η Δύση πληρώνει, επομένως απαιτεί από τους υπαλλήλους της να στέκονται δίπλα της ή και μπροστά της όποτε το απαιτήσουν οι περιστάσεις. Και αν ο μεγάλος φόβος της Ελλάδος είναι η Τουρκία, τότε το μεγάλο πάθος της Ευρώπης είναι επίσης η Τουρκία. Ακόμα και αν η Ε.Ε. μας στηρίζει σε κάποια θέματα, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Τουρκία έχει περάσει σε καθεστώς ανεξαρτησίας κινήσεων και στάσεων. Η Τουρκία λόγω του γεωγραφικού της πλάτους και του ανθρώπινου δυναμικού της δεν μπορεί να αγνοηθεί από τα συμφέροντα των δυτικών ελίτ και των ευρωπαϊκών ηγεσιών. (ας μην ξεχνάμε και ποιοι διατήρησαν την Τουρκία ως κράτος)
Βάσει των γεωπολιτικών δογμάτων και των θεολογικών απόψεων της Δύσης, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να ευνοηθεί από τους εταίρους της δεδομένου της ιστορικής της παρουσίας στον χώρο, του πολιτισμικού της πλούτου και του θεολογικού της βάθους. Γι’ αυτό και δεν ευνοήθηκε ή καλύτερα δεν στηρίχθηκε όπως έπρεπε και ως απαιτούνταν στη Μικρά Ασία το 1922. Μόνο αν το απαιτήσουν οι παγκόσμιες περιστάσεις, αν η Τουρκία στραφεί ολοκληρωτικά εναντίον της Δύσης, η αν η Ρωσία αποφασίσει να ισοπεδώσει την Τουρκία, θα μπορούσε η Ελλάδα να βρει τον δρόμο της προς την καθ’ υμάς Ανατολή της!
Αν εμείς ως Έλληνες διακατεχόμαστε από φοβικά σύνδρομα και πιστεύουμε πως θα σωθούμε τρέχοντας στην αγκαλιά της Δύσης σε έναν παγκόσμιο πόλεμο ή λειτουργώντας αντιδραστικά και όχι ρεαλιστικά, εντασσόμενοι στο δυτικό στρατόπεδο επειδή η Τουρκία τελικώς επέλεξε το ευρασιατικό (το οποίο στο τέλος το αμφιβάλλω πως θα γίνει έτσι), καλύτερα να ανατρέξουμε στην ιστορία μας (3), στους σύγχρονους πολιτικούς φιλοσόφους μας (4), στους νεότερους Αγίους μας (5) ή απλά ας αναλογιστούμε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο με γενικευμένη χρήση υπερσύγχρονων εξοπλιστικών συστημάτων, ίσως και πυρηνικών όπλων, τι πιθανότητες έχουμε να είμαστε στην ”σωστή πλευρά της ιστορίας” κι όχι στους κατατρεγμένους και στους κατεστραμμένους της ιστορίας;
Επίλογος
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ακριβώς πως και πότε θα ξεκινήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος. Όλες οι αναλύσεις των ”αναλυτών” και οι ”ειδικοί” των ειδικών περιστάσεων ωχριούν μπροστά στα γραπτά των Αγίων μας και των προφητών μας. Αυτό που σήμερα αποτελεί αφορμή πολέμου, μπορεί να μην γίνει ποτέ, κι αυτό που αύριο ονομάζουν ειρήνη και εκεχειρία να δημιουργηθεί εξ’ αίφνης μια μικρή αφορμή (φαινομενικά) για το ξέσπασμα ενός νέου αιματοκυλίσματος.
Τα στρατόπεδα είναι ήδη διαμορφωμένα ανάμεσα στις δυτικές δυνάμεις και στις ευρασιατικές αναθεωρητικές δυνάμεις, στις κοινοβουλευτικές και στις ολιγαρχικές, στις νεοταξικές και στις παραδοσιακές (με την μορφή εξουσίας), στις παγκοσμιοποιητικές και της 4ης Βιομηχανικής επανάστασης, των lockdown, των μαζικών εμβολιασμών, του ”κοινωνικού φύλου” και των καμένων δασών (βλ. πράσινη ανάπτυξη) και στις πολυπολικές και της 3ης Βιομηχανικής επανάστασης, των παραδοσιακών αρχών, της κουλτούρας και της ιστορικής ταυτότητας.
Αν η Ελλάδα ήταν ελεύθερο κράτος και αποτελούνταν από ελεύθερους Έλληνες στο πνεύμα και όχι υποταγμένους στην ύλη, και με φιλόχριστο και όχι με κοσμικό φρόνημα, τότε ίσως και να ηγούνταν ενάντια στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και στην εωσφορική επέλαση της, αφού όμως πραγματικά δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά και παραμένει έρμαιο των δυτικών συμφερόντων και της εύνοιας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, τότε η στάση της να κρατηθεί μακριά από το διεθνές μακελειό και να ασπαστεί το δόγμα της ”πεφωτισμένης ουδετερότητας” εμπνεόμενη από τους Αγίους μας, ίσως να είναι και η πιο ώριμη, ορθή και σωστή στάση που δύναται να κρατήσει απέναντι στην ιστορία, στην ανθρωπότητα και στον Τριαδικό Θεό.
Πιστεύω πως το πεδίο μάχης και δράσης θα είναι τελικώς η Μέση Ανατολή, όχι μόνο γιατί το επισήμαναν οι αγιορείτες μοναχοί μας αλλά και επειδή συμφέρει τις παγκόσμιες ελίτ να κάνουν χρήση των όπλων τους και δυνατοτήτων τους σε αυτό το πεδίο και επειδή ο κεντρικός κυρίαρχος του παγκόσμιου παιχνιδιού και η θεολογική έδρα της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται εκεί, και αναφέρομαι σαφώς στο Ισραήλ.
Καμία συμμαχία με το κράτος Διαβόλου δεν θα φέρει ειρήνη και κέρδος σε κανένα έθνος, ούτε στην Ελλάδα. Κι αν σήμερα κερδίσεις λίγο γη παραπάνω ή έναν αγωγό, τι όφελος θα έχει το έθνος αν μελλοντικά χάσει την ψυχή του ή και τον ίδιο του τον εαυτό;
Aς προσευχηθούμε όλοι για την σωτηρία της ανθρωπότητας και για την Μεγάλη Επανεκκίνηση (6) της όπως την οραματίστηκαν οι τελευταίοι Άγιοι μας..
Σημειώσεις
- Νέα Εποχή, εξέλιξη ή χειραγώγηση – Δάφνη Βαρβιτσιώτη
- Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος – Φράνσις Φουκουγιάμα
- Η Ιστορία του ελληνικού έθνους – Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος
- Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο – Παναγιώτης Κονδύλης
- Πνευματική Αφύπνιση & Πνευματικός Αγών – Άγιος Παίσιος
- Η Μεγάλη Επανεκκίνηση της Ορθοδοξίας – Ηλίας Καλλίωρας
