Προφητειολογία θα μπορούσε να οριστεί ως ένας κλάδος όπου ασχολείται διαρκώς και ακατάπαυστα με το σύνολο των προφητειών, τα επακόλουθα γεγονότα και τις μελλοντικές εξελίξεις, είτε αυτές έχουν αίσιο τέλος, είτε ολέθριο.
Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με τις προφητείες κατά περίπτωση, αν επαληθεύονται και κατά πόσο τις βιώνουμε ή τις βλέπουμε να εξελίσσονται μπροστά μας. Θα δώσουμε περισσότερο έμφαση στην ουσία και στον σκοπό μιας προφητείας και ποιον εξυπηρετούν. Αναμφισβήτητα, δεν απαρνιόμαστε τις προφητείες των Πατέρων της Εκκλησίας μας, με τελευταίο εκπρόσωπο της, τον Άγιο Παίσιο, ο οποίος μας έχει απασχολήσει πολύ στο παρελθόν, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο και το όνομα του έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις για την κάλυψη υπαρξιακών, ατομικών, πολιτικών και γεωπολιτικών αναγκών.
Η προφητεία ως υπαρξιακό κενό
Είναι καλό να διαβάζει κάποιος την ιστορία της πατρίδος του. Είναι ψυχωφελές για κάποιον να μελετάει τα πατερικά κείμενα. Όταν όμως κάποιος επικεντρώνεται μονίμως και ιδίως τα τελευταία δυσνόητα χρόνια, στις προφητείες και στην σύντομη εκπλήρωση τους, τότε το ζήτημα ξεφεύγει από το θρησκευτικό και πνευματικό πλαίσιο και αγγίζει το ψυχολογικό και υπαρξιακό κενό του ανθρώπου.
Ένας υγιής άνθρωπος με καθαρή αυτοσυνειδησία, με φρόνηση και ειλικρινή αυτοπεποίθηση δεν διαθέτει τον εαυτό του έρμαιο των προφητειών και των διεθνών εξελίξεων. Ένας πιστός χριστιανός λαμβάνει υπόψιν του τις προρρήσεις, συνεχίζει να ζει ευλαβικά τον βίο του, προσευχόμενος στον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα του κόσμου αλλά δεν αυτοακυρώνεται ως αυτόνομη ύπαρξη, ούτε αναστέλλει κάθε του δράση διότι πλησιάζει το ”μέγα γεγονός” (Γ’ παγκόσμιος πόλεμος, Απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης ή έλευση του Αντίχριστου).
Αντίθετα, ένας συμπλεγματικός άνθρωπος, ένας αδελφός μας με υπαρξιακές ανησυχίες, με ψυχολογικό κενό και με χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, εγκαταλείπεται στις προφητείες που διάβασε, άκουσε και επέλεξε ασυνείδητα να ξαναδιαβάσει και να ξανακούσει ώστε να επιβεβαιωθεί και να αυτοδικαιωθεί ότι ο λόγος που δεν κινείται ορθά και αποφασιστικά στην ζωή του σπαταλώντας το τάλαντο που του χάρισε ο Θεός, είναι ότι δεν έχει σημασία τώρα να αγωνιστεί και να προσπαθήσει γιατί είμαστε στο τελευταίο στάδιο πριν την έλευση των γεγονότων. Και κάπως έτσι μπορεί να περιμένει τα γεγονότα από το 2012….
Χωρίς να το συνειδητοποιεί παραιτείται από την ζωή και το θέλημα του, όχι αποδεχόμενος το θέλημα του Θεού και αφήνοντας την πορεία του στην πρόνοια του Θεού αλλά εγκλωβιζόμενος μέσα σε δικές του σκέψεις και φόβους, τις ”θρησκευτικοποιεί” δίνοντας τες αποκαλυπτικό χαρακτήρα.
Ο συστημικός χαρακτήρας των προφητειών
Από την εφηβεία μου θυμάμαι να παρατηρώ πληθώρα άρθρων, δημοσιεύσεων και παραπομπών στις προφητείες του Άγιου Παίσιου. Πολύς λόγος και μεγάλα λόγια αλλά λίγες πράξεις και ελάχιστες αλλαγές! Κατά καιρούς έβλεπα και βλέπω ακόμα να αναπαράγονται προρρήσεις και προφητείες του Αγίου που πολλές φορές απορούσα για ορισμένες εξ’ αυτών που ήταν αυτές γραμμένες και δεν τις διάβασα προηγουμένως και εμφανίστηκαν μπροστά μου από ιστιοσελίδες και αρθρογράφους, μόλις ξέσπασε κάποιο πολιτικοκοινωνικό γεγονός ή κάποια φυσική ή μη καταστροφή.
Η πικρή αλήθεια μετά από ενδελεχή σκέψη και ανάλυση αυτών των πηγών αλλά και του εαυτού μου είναι πως η συστημική αναπαραγωγή αυτών των προφητειών έχουν χαρακτήρα υποσυνείδητο, αποτρεπτικό και αναπαυτικό και αποσκοπούν στον λαϊκό εφησυχασμό (όχι με την πατερική έννοια) και στην εθνική μας χαλάρωση (π.χ. Οι Ρώσοι θα μας δώσουν την Πόλη) δικαιολογώντας την νωχελικότητα, την δειλία και την αμετανοησία μας.
Πρόκειται για δύο ξεκάθαρες περιπτώσεις, οι οποίες τροφοδοτούν το κοινό μέσω διαδικτύου με αυτές τις προφητείες, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν είναι καν ολοκληρωμένες αλλά παρέχονται αποσπασματικά.
Στην πρώτη περίπτωση, βρίσκονται από πίσω άνθρωποι βαθιά θρησκευόμενοι αλλά και πικρά εξαρτώμενοι από τις προφητείες και την εσχατολογία, που αναπαράγουν διαρκώς τα παγκόσμια γεγονότα ταυτίζοντας τα με κάποια προφητεία και που δεν έχουν καμία επιθυμία για προσωπική αλλαγή και πνευματική εξέλιξη. Διακρίνονται σε δύο κύριες κατηγορίες, αυτή η οποία αναμένει τον Γ’ Π.Π. και την παράδοση της Κωνσταντινούπολης στους Έλληνες και την Αναλαμπή της Ορθοδοξίας (π.χ. Ηλίας Καλλιώρας) και η δεύτερη και πιο ύποπτη, αυτή η οποία αναμένει τον παγκόσμιο πόλεμο και την έλευση του Αντίχριστου χωρίς να υφίσταται κάποια Αναλαμπή και απελευθέρωση της Πόλης (π.χ. Παναγιώτης Τουλάτος).
Πιστεύω ακράδαντα στην έλευση του νέου βασιλιά της Ρωμιοσύνης, θαρρώ όμως πως θα ερχόταν σαν αστραπή χωρίς να ενημερώσει πρώτα τις εφημερίδες της χώρας.
Στη δεύτερη περίπτωση, η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια και τα μυαλά κάποιων ανθρώπων που ίσως να έχουν καλές προθέσεις αλλά είναι πλανεμένοι ή μπερδεμένοι και περνάει στο δίκτυο του κρατικού συστήματος, ακόμα και σε ξένες μυστικές υπηρεσίες. Σκοπός τους είναι η εγκεφαλική καθήλωση του ελληνικού λαού στον καναπέ και η μαζική του αδράνεια μπροστά στη τηλεόραση απενεργοποιώντας τον λειτουργικά και πνευματικά ώστε να μην μπορέσει να πρωταγωνιστήσει και να διεκδικήσει αυτά τα οποία, αναντίρρητα, πρόκειται να γίνουν σύντομα στην γεωγραφική μας περιοχή και σε πρώην ελληνικά εδάφη (Τουρκία, Σκόπια & Αλβανία) και να αποδεχθεί τα τετελεσμένα γεγονότα σαν ”αυτοεκπληρούμενη προφητεία” περιμένοντας από τις ξένες δυνάμεις να τον καλέσουν να ”κυριαρχήσει” στην γη του και στην Πόλη του.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα και την λήξη Β’ Π.Π. που θα επακολουθούσε, οι δυτικές δυνάμεις μας εισήγαγαν σε έναν ”εμφύλιο πόλεμο” ώστε η Ελλάδα να μην μπορέσει αν διεκδικήσει τα εθνικά της δίκαια και τα ελληνικά εδάφη της από τις φιλοαξονικές χώρες (Αλβανία & Βουλγαρία) και την Κύπρο από τους Εγγλέζους. Η προφητολογία ως αυτοσκοπός και ως νομοτελειακό γεγονός μετατρέπεται σε τέλεια ψυχολογική επιχείρηση στα χέρια των ξένων δυνάμεων σε συνδυασμό με την εισροή εκατομμυρίων μουσουλμάνων μεταναστών στην πατρίδα μας ως μοχλός κοινωνικής πίεσης και αναταραχής για τον πλήρη αφοπλισμό πολιτικής μας βούλησης.
Οι προρρήσεις του Άγιου διαβιβαστή του Θεού ήταν και είναι για την αφύπνιση και την μετάνοια μας, κι όχι για την ανακούφιση και ανάπαυση μας.
Κεφάλαιο της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας
Συνομιλώντας με έναν εξαιρετικό πάτερ στο Παλαιοχώρι Χαλκιδικής, ιδιαίτερα πνευματικό και χαρισματικό, με έδωσε να καταλάβω πόσο κακό κάνανε αυτές οι προφητείες. Διότι μου λέει ‘‘Αντί να στραφούμε προς την Εκκλησία μας που είναι η ουσία, στραφήκαμε προς τις προφητείες της εκκλησίας που είναι ενέργειες προερχόμενες από αυτήν. Κι αυτό δηλώνει κάτι ψυχολογικά και μαρτυράει ένα κενό μέσα στον σύγχρονο άνθρωπο.” Πόσο αληθινά ήταν τα λόγια του…
Ο σκοπός των προφητειών ήταν να προετοιμαστούμε ψυχολογικά, να στραφούμε στα πνευματικά, να προσπαθήσουμε να βαδίσουμε στο δρόμο του Χριστού και να μετανοήσουμε για τον ανήθικο, έκλυτο και εγωιστικό μας βίο. Η μετάνοια μπορεί να ερμηνευτεί και ως μεταστροφή του νου προς άλλη κατεύθυνση, από το εγώ μας στον ανώτερο πνευματικό εαυτό μας, από τον εγωισμό μας στον συνάνθρωπο μας και από το άτομο μας σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν δεν είμαστε μετανοημένοι και προετοιμασμένοι πνευματικά, δεν μας αξίζει η Κωνσταντινούπολη. Δεν θα μπορέσουμε να την διεκδικήσουμε, ούτε να την κρατήσουμε αν μας την δώσουν ή αν την πάρουμε!
Είναι κρίμα και άδικο για τον μεγάλο αυτόν Άγιο μας όπως αναφέρει και ο Γιάννης Σιμωνίδης, να επικαλούμαστε συνεχώς το όνομα του και τις προφητείες του που μας τις μετέδωσε με τόση αγάπη και πόνο για τα μελλούμενα και μας προετοίμασε για την δεύτερη ευκαιρία του Χριστού προς την πλάση Του πριν τα έσχατα χρόνια, να ασχολούμαστε και να καταπιανόμαστε μόνο με αυτές και να μην έχουμε διαβάσει ούτε ένα κείμενο του ή ένα βιβλίο του από τα τόσα ωραία και ψυχωφελή που μας έγραψε για την Οικογένεια, για τον Άνθρωπο, για τον Αγώνα και για την Αφύπνιση.
Οι προφητείες, επομένως είναι οι προτροπές και οι πνευματικές συμβουλές ενός διορατικού γέροντα και πνευματικού αγιορείτη για την ειλικρινή μας μετάνοια, το κάλεσμα στην πνευματική ζωή και την αγάπη προς πλησίον μας. Από την γνήσια αγάπη προς τον εαυτό μας θα πλησιάσουμε με αγάπη τον διπλανό μας και από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας θα αγαπήσουμε ξανά το έθνος μας και την πατρίδα σας, με ευλάβεια και με θείο φρόνημα και τότε να είμαστε βέβαιοι πως θα έρθει το χαρμόσυνο γεγονός…
