Διανύσαμε την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου και πλησιάζουμε στην Μεγάλη Ανάσταση του Κυρίου. Ακόμη ένας Γολγοθάς, ακόμη ένα μαρτύριο, ένας διασυρμός, οδηγήθηκε στην σταύρωση και στην ταπείνωση ώστε να επακολουθήσει η Μεγάλη Ανάσταση και η Μεγάλη Νίκη. Πόσοι από εμάς το βιώσαμε ειλικρινά και διακρίναμε βαθιά μέσα μας τα δικά μας πάθη;
Τα πάθη του εαυτού μας
Τα Πάθη του Χριστού αποτελούν κάθε χρόνο μία σημαντική και συμβολική αφορμή ώστε να ενσκήψουμε στους εαυτούς μας και να βαθμολογήσουμε τα δικά μας εσωτερικά πάθη. Όλοι μας έχουμε πάθη, ως άνθρωποι θνητοί και πτωτικοί, άλλοι πολλά, άλλοι λίγα, άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό κι άλλα σε μικρότερο. Σημασία έχει η αναγνώριση τους και η οριστική απόφαση για πάλη κατά του κατώτερου εαυτού μας, δηλαδή του εγωισμού μας.
Ο εγωισμός μας, αυτός ο μικρός δαίμονας που μας κρατάει δέσμιους στα πάθη μας, τις παλιές μας συνήθειες, τις ατελείωτες επιθυμίες μας και τα υπαρξιακά αδιέξοδα μας. Ο εγωισμός μας που δεν μας αφήνει να γνωρίσουμε και να επικοινωνήσουμε με τον διπλανό μας, που δεν μας αφήνει να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο μας αφού δεν αγαπάμε πραγματικά ούτε τον εαυτό μας. Λατρεύουμε το εγώ μας ως αυτοείδωλο, ως ειδωλολάτρες του εαυτού μας που έχει απεριόριστες επιλογές και δυνατότητες αλλά που παραμένει διαρκώς εγκλωβισμένο και καταδικασμένο να υποφέρει και να ταλαιπωρείται χωρίς λύτρωση και σωτηρία.
Είμαστε παθιασμένοι με το εγώ μας, το οποίο είναι η κατώτερη πλευρά του εαυτού μας και είμαστε μονίμως στην αναζήτηση νέου αφηγήματος για να πιστέψουμε περισσότερο στο Εγώ μας και στις δυνάμεις. Αρκεί να μην στραφούμε προς τον Έναν, Εκείνον που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για εμάς, τον Χριστό μας.
Και παρ’ όλο τα προσωπικά μας πάθη που μας οδηγούν ως κοινωνία και ως έθνος σε εθνικά πάθη, δεν αλλάζουμε, όχι ακόμη τουλάχιστον…
Τα παθήματα του λαού μας
Τα προσωπικά μας πάθη όταν ακολουθούνται και βιώνονται από μεγάλο μέρος του πληθυσμού και μιας κοινωνίας, τότε μπορούμε να μιλούμε για εθνικά πάθη. Για πάθη, στα οποία οι Έλληνες κατέχουν τα ηνία και βγαίνουν πρώτοι σε σύγκριση με άλλους άλλους λαούς και έθνη. Όταν όμως ένα έθνος έχει μεγάλη ιστορική ταυτότητα και αποστολή, μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά και βαρύ όνομα σε πνευματικούς και εθνικούς αγώνες, τότε οι απαιτήσεις και τα καθήκοντα είναι μεγαλύτερα. Τότε και η θεία τιμωρία θα είναι μεγαλύτερη και αυστηρότερη αλλά και δίκαια και εύσπλαχνη, αν υπάρξει προσωπική και συλλογική μετάνοια και στροφή προς τις εθνικές και ορθόδοξες αξίες και ιδανικά.
Το ελληνικό έθνος διανύει την δεύτερη δεκαετία του μέσα σε μία περίοδο πολλαπλών κρίσεων. Πολλοί λίγοι έχουν αντιληφθεί ότι πρόκειται για κρίση πρωτίστως πνευματική, ηθική και πολιτισμική και δευτερευόντως για οικονομική, υγειονομική και ενεργειακή. Ακόμα λιγότεροι έχουν αντιληφθεί την αλληλουχία αυτών των συνεχιζόμενων κρίσεων και την πνευματική σχέση τους με τα εθνικά μας πάθη.
Δυστυχώς, τα παθήματα του λαού μας δεν έχουν γίνει μαθήματα σε βάθος χρόνου και σε ειλικρινή ανάγνωση τους. Κανείς δεν μπορεί γιατί δεν θέλει να αναγνωρίσει το πως η οικονομική κρίση προέκυψε από το συλλογικό πάθος της λαιμαργίας και της οκνηρίας, η υγειονομική κρίση αποτέλεσε εκδήλωση της φιλαυτίας και της μνησικακίας και η ενεργειακή κρίση ήταν ο προαγωγός μίας κοινωνίας που παρέδωσε την βούληση της και της κρίση της στους ”ανωτέρους” της αποδεχόμενη πως είναι κατώτερη των περιστάσεων και μένοντας ικανοποιημένη από τις υποσχέσεις και τα επιδόματα ώστε να συνεχίσει ανενόχλητη να ικανοποιεί τα ευτελή της πάθη και τις βλαβερές της συνήθειες για την ψυχή και την τιμή της.
Πως μπορούμε ως έθνος και ως κράτος χωρίς ταπείνωση και αγάπη να οδηγηθούμε στην δική μας Εθνική Ανάσταση όταν εκλέγουμε Φαρισαίους και Πιλάτους για κυβερνώντες αντί για Αποστόλους και Μετανοημένους για ηγέτες;
Το Θείο Πάθος του Χριστού
Ο Χριστός ήρθε στη γη για να ανεβάσει εμάς στους ουρανούς. Ντύθηκε με το ένδυμα της σάρκας για να φορέσουμε εμείς το πέπλο του Αγίου Πνεύματος. Έγινε θυσία πάνω στον σταυρό για να γνωρίσουμε πως μέσω αυτού του σταυρού θα σωθούμε.
Ο Χριστός δεν ήρθε για να ζήσει την ζωή Του αλλά για να μας διδάξει την Αιώνια Ζωή Του. Ο Χριστός δεν είχε επιλογές, είχε μόνο μία επιλογή, να κάνει το Θέλημα του Πατρός Του. Ο Χριστός μας υπήρξε για εμάς το τέλειο παράδειγμα, το πρότυπο μιμήσεως και η οδός σωτηρίας.
Μας υποσχέθηκε Γολγοθά, μαρτύριο και ταπείνωση. Εμείς όμως τα βιώνουμε όλα αυτά ως άνθρωποι και ως έθνος αλλά τα βιώνουμε χωρίς Χριστό, χωρίς πίστη, χωρίς σκοπό γι’ αυτό και μας είναι τόσο αφόρητο το βάρος του σταυρού και τόσο μακρύς ο Γολγοθάς.
Ας βάλουμε επιτέλους Χριστό μες την καρδιά μας, ας διορθώσουμε τους στραβούς λογισμούς μας με καλούς και ενάρετους και ας ακυρώσουμε το εγώ μας προς ανάδειξη του καλύτερου και ένθεου εαυτού μας!
Επίλογος
Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι και Έλληνες, θέλουμε να λέμε, όσοι το θέλουμε ακόμα. Είμαστε όμως μόνο στις παραδόσεις, στο φαγοπότι και στην καλοπέραση. Μόνο στις ανέσεις και στα πάθη. Στους αγώνες και στις προσπάθειες, είμαστε κάτι άλλο, θνητοί, κοσμικοί και αγελαίοι. Είθε καιρός να γίνουμε Χριστιανοί στην ψυχή, Ορθόδοξοι στο πνεύμα και Έλληνες στο βίωμα και στον τρόπο ζωής. Μόνον με την εθνική μεταστροφή και μετάνοια ο Τριαδικός Θεός θα μας σώσει ως έθνος και θα μας χαρίσει την ευλογία Του για νέα εθνική αρχή!
Καλή και ευλογημένη Ανάσταση σε όλον τον σταυρωμένο κόσμο και σε όλο τον βασανισμένο Ελληνισμό!!!
