Κάθε άνθρωπος έχει το αδύνατο του σημείο, το οποίο αν εντοπιστεί από τον ανταγωνιστή του ή τον αντίπαλο του μπορεί να αξιοποιηθεί με σκοπό την απόκρουση του, την αντιμετώπιση του ή την οριστική του συντριβή. Κάθε έθνος – κράτος όσο ισχυρό και σταθερό και αν παρουσιάζεται διεθνώς, διαθέτει επίσης τις δικές του παθογένειες και τις δικές του εσωτερικές αδυναμίες, οι οποίες αν αξιοποιηθούν καταλλήλως και διπλωματικώς από ένα έθνος – κράτος μπορεί να προκαλέσει αξιέπαινο πλήγμα στο εσωτερικό του εχθρικού κράτους, πολιτισμικό σοκ στην κοινωνία ή και γεωπολιτική συρρίκνωση.
Το μεγάλο ιστορικό, πολιτισμικό και εθνικό όπλο που διαθέτει η Ελλάδα στην φαρέτρα της και δεν το ασκεί διπλωματικά και πολιτισμικά διεθνώς, αλλά το έχει παραδώσει εργολαβικά σε σωματεία και συλλόγους για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και δικομματικού ανταγωνισμού είναι η Γενοκτονία του Ελληνισμού στο Πόντο και στη Μικρά Ασία.
Η Τουρκία ως γενοκτονικό κράτος
Η λέξη Γενοκτονία είναι εφάμιλλη της τουρκικής φύσεως και του τουρκικού κράτους. Το νεοτουρκικό κράτος και η ‘’κεμαλική δημοκρατία’’ είναι χτισμένη πάνω στα κόκκαλα των εκατομμυρίων σφαγιασμένων Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσύρριων. Η γενοκτονική πολιτική της Τουρκίας μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ανάδειξη του ‘’δημοκρατικού κόμματος’’, Ένωση και Πρόοδος υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ, αποτέλεσε την μόνη σταθερή, υποχθόνια και δυναμική πολιτική του τουρκικού έθνους προσπαθώντας να διατηρήσουν όσα περισσότερα εδάφη μπορούσαν στην Ασία, έχοντας χάσει την Βαλκανική χερσόνησο και γνωρίζοντας πως πάνω τους κατοικούν εδώ και χιλιετίες λαοί και έθνη διαφορετικού πολιτισμού, κουλτούρας, γλώσσας και φυλής.
Η Τουρκία όφειλε να εξοντώσει όσους μπορούσε ώστε να μην έχει να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό της μειονότητες εθνοτήτων, δημοκρατικά δικαιώματα λαών και μελλοντικές διεκδικήσεις από γειτονικά κράτη και να αφομοιώσει όσους ήταν διατεθειμένοι να ενταχθούν στην νέα τουρκική ταυτότητα μέσω της γλώσσας ή της θρησκείας.
Το αιχμηρό δίλημμα του Ατατούρκ στον ντόπιο πληθυσμό αν επιθυμεί να κρατήσει ‘’ή την γλώσσα ή την πίστη του’’ ήταν ένα δίλημμα εκτουρκισμού με το μυαλό ή με την καρδιά, καθώς γνώριζε πολύ καλά πως με την γλώσσα θα άλλαζε ο τρόπος σκέψης (νοητικός επαναπρογραμματισμός) ενώ με την πίστη θα επέρχονταν η εσωτερική αλλαγή (συναισθηματική μεταβολή) του νέου υπηκόου, δηλαδή Τούρκος στο μυαλό ή Τούρκος στη καρδιά.
Η αυτοκτονική πολιτική της Ελλάδος
Η σημερινή ημέρα της 19ης Μαΐου είναι επίσημα αναγνωρισμένη ως Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. Μετά από αλλεπάλληλες πιέσεις και αιτήματα των ποντιακών συλλόγων, κατάφεραν να αναγκάσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις να το δεχθούν και να το ψηφίσουν επίσημα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Οι Πόντιοι λόγω της δυναμικότητας τους και την πληθυσμιακής τους ενότητας κατάφεραν αυτό που δεν κατάφεραν οι υπόλοιποι απόγονοι σφαγιασμένων Ελλήνων προγόνων, Μικρασιάτες, Θρακιώτες, Καππαδόκες και Νησιώτες (Τένεδος & Ίμβρος).
Δυστυχώς, το σοβαρό αυτό εθνικό ζήτημα κατέληξε να αξιοποιηθεί μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους και για εσωτερικά κομματικά παιχνίδια κέρδους, φήμης, ανταγωνισμού και φίμωσης του ποντιακού Ελληνισμού τη χώρας. Απ΄ την ημέρα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια διεθνοποίησης της, ούτε τέθηκε ποτέ στο τραπέζι με την Τουρκία ως μοχλός πιέσεως, απόδοσης ιστορικής δικαιοσύνης και διεκδίκησης πατρογονικών εστιών.
Από πολυμετωπικός αγώνας με την Τουρκία όπως το παρουσίασε ο πολιτικός και κοινωνιολόγος, Μιχάλης Χαραλαμπίδης, (πρώην ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ) στα έργα του ‘’Το Ποντιακό Ζήτημα Σήμερα’’ και ‘’Αγώνας σε δύο μέτωπα’’, κατέληξε ως μία εθιμοτυπική ημέρα μνήμης και πανελλαδικού μνημόσυνου, με δάκρυα και κεριά στα χέρια και ένας άτυπος δικομματικός ανταγωνισμός μεταξύ των δύο μεγάλων ποντιακών ομοσπονδιών με απώτερο αυτοσκοπό της δική τους αυτοδικαίωση και την ανάδειξη της ατομικής πρωτοβουλίας στο ζήτημα κι όχι την εθνική, συλλογική και διεθνή προς απόδοση δικαιοσύνης, τιμής και γης.
Η ελληνόφωνη κρατική εξουσία γνωρίζει πώς να θάβει τα καίρια ζητήματα και να τα εναποθέτει εκτός των αποσκευών της όταν ταξιδεύει στο εξωτερικό για διαπραγματεύσεις με την γείτονα χώρα ή σε διεθνή συνέδρια. Αν οι Τούρκοι γενοκτόνισαν τους προγόνους μας με το μαχαίρι, οι Έλληνες πολιτικοί γενοκτόνισαν την μνήμη τους και την ιστορία μας με τον κρατικό νόμο.
Η διεθνοποίηση της Γενοκτονίας
Η διεθνοποίηση της Γενοκτονίας θα πρέπει να αποτελεί βασική αρχή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Με βασική αρχή την αναγνώριση της γενοκτονίας και την απόδοση ιστορικής αποκατάστασης, με εθνική στρατηγική την αφύπνιση και την αυτογνωσία των λαών που εγκλωβίστηκαν μέσα στην τουρκική επικράτεια με πρόσχημα την γλώσσα ή την θρησκεία και με απώτερο στόχο την επανάκτηση των ελληνικών εδαφών με αυτονομία και αυτοδιάθεση από τους ντόπιους πληθυσμούς.
Η νέα ελληνική εξωτερική πολιτική οφείλει να βασιστεί σε 4 άξονες:
1. Η Γενοκτονία του Ελληνισμού πρέπει να αναγνωριστεί και να αποδοθεί στο ενιαίο σύνολο της κι όχι διαιρώντας τον τμηματικά ανάλογα την γεωγραφική περιοχή, την εθνότητα ή την χρονολογία. Ο πραγματικός αριθμός των Ελλήνων ξεπερνάει το 1.000.000 μαζί με Μικρασιάτες, Θρακιώτες, Καππαδόκες και Νησιώτες και η επιχείρηση εκκαθάρισης είχε ξεκινήσει από τα βάθη της Τουρκίας απ’ το 1915.
2. Η εθνική συλλογική προσπάθεια και ο μετωπικός αγώνας πρέπει να μας βρει ενωμένους στο εσωτερικό υπό έναν εθνικό φορέα και στο εξωτερικό με μία εθνική φωνή συντονισμένη με τις υπόλοιπες φωνές των γενοκτονημένων εθνών, Αρμενίας, Ασσύριων και Κούρδων.
3. Οι σύμμαχοι να λάβουν ξεκάθαρη θέση υπέρ του ζητήματος και να φροντίσουν στην αναγνώριση της μέσω του κοινοβουλίου τους (οι ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού θα συνδράμουν σε αυτό) με νόμο, διδασκαλία, αναγνώσματα, βιβλιογραφία, ταινίες και άλλα πολιτιστικά δρώμενα. Κράτη που έχουν υποστεί γενοκτονία οφείλουν να είναι μαζί μας ακόμα κι αν τώρα πράττουν τα ίδια με μία έμμεση γενοκτονία στο έδαφος τους π.χ. Ισραήλ. λόγω της στήριξης μας στην αναγνώριση του εβραϊκού ολοκαυτώματος. Κράτη, τα οποία είχαν στηρίξει στο παρελθόν την γενοκτονική πολιτική της Τουρκίας τους δίνεται η ευκαιρία να εξαγνιστούν συμβάλλοντας στην απόδοση δικαιοσύνης και ιστορικής αποκατάστασης π.χ. Ρωσία, ιδίως όταν τα ίδια κράτη επικαλούνται ιστορικές μνήμες.
4. Η ελληνική πολιτεία μέσω της διπλωματίας, της τέχνης και της επιχειρηματικότητας να ακολουθήσει κοινή γραμμή πάνω στο ίδιο ψευτοδίλλημα που έθεσε τότε ο Κεμάλ Ατατούρκ, δηλαδή ‘’Γλώσσα ή Πίστη’’.
Με αυτό το δίλημμα χάσαμε τον ελληνισμό και τους ντόπιους με το ίδιο αλλά αντίστροφο θα τους ξανακερδίσουμε.
Όσοι μιλούν ελληνικά, οι διαλέκτους όπως η ποντιακή, η οποία είναι απ’ τις πιο ακριβείς και συγγενικές με την αρχαία ελληνική, έχουν δικαίωμα στην μνήμη και στην αυτοδιάθεση. Όσοι πιστεύουν στην Ορθοδοξία, είτε φανερά, είτε κρυφά, είναι καιρός να κατεβάσουν τις εικόνες απ’ το πατάρι και να κάνουν ελεύθερα τον σταυρό τους.
Το σημείο G της Τουρκίας είναι η Γενοκτονία (Genocide). Αν χάσαμε τους Έλληνες της Ιωνίας και του Εύξεινου Πόντου λόγω αυτής της γενοκτονικής πολιτικής, ίσως μπορέσουμε, με την Θεία Χάρις και με την δική μας εθνική αποφασιστική βούληση, να τα αποκτήσουμε ξανά εξαιτίας αυτής της απάνθρωπης και εγκληματικής πράξης της Τουρκίας ως θεία δικαίωση και ως ιστορική αποκατάσταση, διαμορφώνοντας μία νέα ελληνική πολιτεία με γνώμονα την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη πίστη.
