Ελληνισμός και Μικρασιατισμός (μέρος γ’)

Στο τρίτο μέρος θα αναφερθούμε στην νεώτερη ιστορία της Ελλάδος και της Μικρά Ασίας, στην ζωτικής σημασίας απώλεια της ανατολικής πλευράς του Αιγαίου για την δυναμικότητα του Ελληνισμού και την ιστορική και πολιτισμική της αξία, τα ολέθρια λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων και την τραγική κατάληξη της μικρασιατικής εκστρατείας αλλά και την νέα γεωπολιτική προσέγγιση και την νέα ευκαιρία ανάδειξης του μικρασιατικού ζητήματος από την ελληνική εξωτερική πολιτική της Ελλάδος.

Η Μικρά Ασία ως λίκνο πολιτισμού και εργαστήρι πίστεως υπήρξε φωτεινός φάρος για την ανθρωπότητα και για την ανθρώπινη πνευματικότητα. Δυστυχώς, μία σειρά ατυχών, βλαβερών και εθνοκτόνων πολιτικών έφεραν το κέντρο του Ελληνισμού να γίνεται ξανά φωτεινός στις αρχές του 20^ου αιώνα, αυτή την φορά όμως από τις φλόγες της Σμύρνης και από τις πυρκαγιές και τις βαρβαρότητες των Τούρκων μετατρέποντας την πόλη σε ένα αξιοθρήνητο και στενάχωρο θέαμα για τους Έλληνες της περιοχής και της ηπειρωτικής Ελλάδος αλλά και για τους χριστιανούς και πολιτισμένους ανθρώπους απανταχού της γης (1), αλλά ιδιαίτερα φαντασμαγορικό και ενθουσιώδες επίτευγμα για τους Τούρκους που επιτέλους έδιωχναν τους ‘’πετυχημένους’’ και ‘’εύπορους’’ γκιαούρηδες (άπιστους) από τα ‘’εδάφη’’ τους φωτίζοντας κόκκινο όλον τον ουρανό της Σμύρνης και με τις αναθυμιάσεις των καπνών να διακρίνονται από μακριά να δίνει το δικαίωμα στον Μουσταφά Κεμάλ να αναφωνεί προς τους συνεργάτες στο έγκλημα: ‘’Επιτέλους τους διώξαμε’’!! (2)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Μικρά Ασία ότι υπήρξε για τον Ελληνισμό ο υγρός τάφος του, δεν υπάρχει αντίρρηση όσον αφορά το μέγεθος της ελληνικής τραγωδίας και την προδοσία της δυτικής συμμαχίας όπως μαρτυρούν πολλοί πρόξενοι στα έργα τους όπως ο Αμερικανός διπλωμάτης και ποιητής, Τζωρτζ Χόρτον (3) και ο Γερμανοεβραίος διπλωμάτης και επιχειρηματίας, Χένρυ Μόργκενταου (4) που έζησαν τα ιστορικά γεγονότα και θέλοντας να ενημερώσουν την ανθρωπότητα για το ύφος, το ήθος και την φύση της νέας αναδυόμενης ‘’δημοκρατικής’’ Τουρκίας σε διεθνές επίπεδο. Η εγκληματική ενέργεια της Τουρκίας είναι δεδομένη. Η προδοσία των δυτικών δυνάμεων και η ύποπτη στάση που κράτησαν εκείνη την περίοδο συμπαρασύροντας τον Ελευθέριο Βενιζέλο για την εκστρατεία και μετά την εκλογική ανατροπή του, την προδοτική υποστήριξη στον αλλόφυλο (μη Ευρωπαίο) και αλλόθρησκο Μουσταφά Κεμάλ, αποδεικνύεται πως ήταν ένα ακόμα ιστορικό αδίκημα κατά της Ελλάδος, ως μήτρα πολιτισμού, ως χώρα ευρωπαϊκή και ως κράτος χριστιανικό.

Αυτό το οποίο δεν έχει αποσαφηνιστεί για δύο κυρίους λόγους είναι ποιος είναι ο ιστορικά και πολιτικά ένοχος της ιστορικής τραγωδίας, αν η μικρασιατική εκστρατεία έπρεπε εξ’ αρχής να πραγματοποιηθεί και αν από την στιγμή της εμπλοκής της Ελλάδος στο παράτολμο βήμα (5) στη Μικρά Ασία μπορούσε να σώσει τον Ελληνισμό και την Σμύρνη ή να πραγματοποιήσει κάποιο άλλο στρατιωτικό ή διπλωματικό εγχείρημα δημιουργώντας τετελεσμένο και καλώντας τον Μουσταφά Κεμάλ και τους δυτικούς συμμάχους σε διαπραγμάτευση από θέση ισχύος.

Οι λόγοι, οι οποίοι διατηρούν το κρίσιμο αυτό θέμα ως αμφιλεγόμενο και ανακριβές είναι γιατί οι έντιμοι ιστορικοί και οι φιλαλήθεις πολίτες δεν έχουν πεισθεί από το επίσημο κρατικό αφήγημα περί απόλυτης ευθύνης της βασιλικής παράταξης και την κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας για τους έξι (6) που εκτελέστηκαν στο Γουδί παραδειγματικά και συμβολικά και πως η επικρατούσα άποψη του ιστορικού αυτού γεγονότος οφείλεται:

πρώτον: στο γεγονός πως ο πρώην πρωθυπουργός, Ελευθέριος Βενιζέλος αποτελεί την κεντρική μορφή και τον βασικό θεμελιώδη λίθο της νεώτερης Ελλάδος ως αστικό κοινοβουλευτικό κράτος εκσυγχρονισμού κατά ευρωπαϊκά πρότυπα και της μεταπολιτευτικής δυτικόφιλης ελλαδικής κυβέρνησης ανεξαρτήτως κόμματος και
δεύτερον: διότι η Ελλάς ως κράτος δέθηκε σφιχτά στο δυτικό άρμα συμφερόντων, πολιτικής και γεωπολιτικής και δεν απομακρύνθηκε ποτέ ουσιαστικά, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις σε ορισμένα μόνο ζητήματα, από τον δυτικόφιλο προσανατολισμό της μη επιτρέποντας να κρίνονται αρνητικά και να αναδύονται αλήθειας περί του βίου και στάσεων των δυτικών συμμάχων κατά της Ελλάδος και του Ελληνισμού.

Ο ελληνικός λαός, οι ελληνικοί πολιτιστικοί σύλλογοι και οι κρατικές αρχές διέπραξαν ένα τρομερό ιστορικό αδίκημα εις βάρος του ίδιου τους εαυτού και του ίδιου τους πολιτισμού, ξέχασαν την αρχαία Ιωνία και την αρχαία Αιολίδα ως αρχέγονες και ζωτικές τους πατρίδες και με θέληση και με όραμα την επανάκτηση τους και αποδέχθηκαν την οριστική και αμετάβλητη απώλεια και πανωλεθρία τους ‘’τιμώντας’’ την μνήμη και την ανάμνηση της Σμύρνης και της Μικρά Ασίας σε γιορτές και πανηγύρια ή σε μνημόσυνα και καταθλιπτικές εκδηλώσεις.

Οι Έλληνες που κάποτε έφτασαν λίγα χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα, που κάποτε απελευθέρωναν την Μακεδονία, την Ήπειρο και την Θράκη στους Βαλκανικούς Πολέμους και που κάποτε έτρεψαν σε φυγή τους Τούρκους κατακτητές κερδίζοντας με το σπαθί τους ένα κομμάτι γης για να το ονομάσουν κράτος και να γίνει η αρχή (7), τώρα βιώνουν μόνο τις εθνικές τους τραγωδίες και θυμούνται μόνο τις πληγές τους ξεχνώντας τους εθνικούς θριάμβους και τα ιστορικά μας επιτεύγματα. Ο ελληνικός λαός πάσχει από χρόνια ιστορική κατάθλιψη, οι ελληνικοί σύλλογοι λειτουργούν εθιμοτυπικά διατηρώντας την μνήμη χωρίς το συναίσθημα και οργανώνοντας εκδηλώσεις χωρίς την ουσία. Οι κρατικές αρχές ακολουθούν την ίδια πολιτική γραμμή που ακολουθούσαν και στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα προτρέποντας τους διπλωμάτες μας και τους πρόξενους μας με την εξής παρότρυνση: ”Μην γεννάτε ζητήματα’’.

Η Μικρά Ασία όμως αποτελεί από μόνη ένα ζήτημα, το λεγόμενο Μικρασιατικό Ζήτημα (8) , το οποίο είναι η πυρήνας του ευρύτερου Ανατολικού Ζητήματος (9)μαζί με το Αιγαίο Πέλαγος όπως έμεινε γνωστό στην ιστορία. Ακόμα και αν δεν υπήρχε σαν ζήτημα, οι ελληνικές πολιτικές και διπλωματικές αρχές θα έπρεπε να το επινοήσουν ως αντιστάθμισμα στην επιθετική και αναθεωρητική γεωπολιτική της Τουρκίας προς διεκδίκηση του Αιγαίου Πελάγους και των νησιών μας, η Ελλάς θα έπρεπε να απαντήσει με την διεκδίκηση και απελευθέρωση της Μικρά Ασίας στηριζόμενοι πάνω σε τρεις βασικούς άξονες για να ασκήσει σταθερά, δυναμικά και πολιτικά την δική της θέση:
‘’H Ιωνία πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από την υπόλοιπη Τουρκία, να απελευθερωθεί από την στρατοκρατία των κεμαλιστών και την οθωμανοκρατία των μουσουλμάνων και να περάσει σταδιακά στην Ελλάδα ως γεωγραφική και πολιτιστική της συνέχεια πέρα του Αιγαίου Πελάγους’’.

Οι τρεις αυτοί βασικοί άξονες είναι:

1. Ο ιστορικός άξονας: η περιοχή της Μικρά Ασίας είναι ιστορικά ελληνική περιοχή τουλάχιστον 3.000 χρόνων (10), κατοικήθηκε από ελληνικά φύλα, άκμασε επί παρουσίας του ελληνικού πληθυσμού και εκκενώθηκε από τον Ελληνισμό βιαίως και ατάκτως λόγω της μία από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας που έλαβε χώρα στα παράλια της καταχωρώντας την Τουρκία στο διεθνές δίκαιο ως κράτος τρομοκράτης και σφαγέας λαών.

2. Ο πολιτιστικός άξονας: ο ελληνικός πολιτισμός έλαμψε σαν άστρο της Ανατολής και παρέδωσε το φως του στην Οικουμένη μέσα από την πληθώρα ελληνικών πόλεων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της κριτικής σκέψης και στοχασμού, στην αρχιτεκτονική και στη γλυπτική, στο εμπόριο και στην ναυτιλία, στην πίστη και στο θρησκευτικό βίωμα παγκοσμίως. Η γη της Ιωνίας μαρτυρεί την ελληνικότητα της και τα ευρήματα της υποδεικνύουν συνεχώς στους Τούρκους πως είναι απλά φιλοξενούμενοι σε μία χώρα που δεν τους χωράει άλλο.

3. Ο ειρηνικός άξονας: η απελευθέρωση της Μικρά Ασίας και η ειρηνική της ενσωμάτωση στην Ελλάδα ως φυσικό και οργανικό της μέλος θα επιλύσει μία σειρά γεωπολιτικών προβλημάτων, ενεργειακών εμποδίων και πολιτικών κρίσεων που δημιουργούνται από το κράτος της ανατολικής πλευράς του Αιγαίου φέρνοντας την ειρήνη, την ασφάλεια και την σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο που τόσο αναζητάει η Ελλάδα και τόσο συμφέρει την Δύση. Κατά αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνεται ανατολικά η φυσιολογία του ελληνικού οργανισμού και αποκαθιστάται μία τεράστια ιστορική αμαρτία των δυτικών συμμάχων λύνοντας το μεγάλο γεωγραφικό πρόβλημα που λέγεται ‘’τουρκικό κράτος’’ και τερματίζοντας το αυτοί που πριν έναν αιώνα βοήθησαν στην ίδρυση και σταθεροποίηση του στην περιοχή.

Η Ελλάς οφείλει να ακολουθήσει την νέα γεωπολιτική και πολιτιστική γραμμή για λόγους ιστορίας και δικαιοσύνης, πολιτισμού και οικονομικής ακμής και ειρήνης και ασφάλειας.

Θριαμβευτική Αρχή ή Οδυνηρό Τέλος

Βρισκόμαστε σε ένα πολύ κομβικό σημείο της ιστορίας και η ιστορία όπως και η φύση δεν επιτρέπουν το κενό. Ο Μιλήσιος φιλόσοφος Ηράκλειτος κραυγάζει από το παρελθόν. Η Τουρκία ως κράτος έχει φτάσει σε υπαρξιακό αδιέξοδο και σε οικονομικό τέλμα. Η Ελλάδα ως κράτος έχει ξεχάσει τον πολιτιστικό και διεθνή της ρόλο και φυτοζωεί τα τελευταία χρόνια. Το κενό στην ιστορία των εθνών και της γεωπολιτικής των κρατών θα το καλύψει μόνο ένας. Ο ένας θα βγει νικητής με ανυπολόγιστα κέρδη, ο άλλος χαμένος με κόστος την ίδια του την ύπαρξη. Η Τουρκία είναι τυχερή, ίσως και άτυχη θα φανεί στο μέλλον, διότι έχει έναν Ερντογάν για Πρόεδρο της, ενώ με Αλέξη και Κυριάκο δεν πρόκοψε ποτέ κανείς!
Οφείλουμε όμως να στείλουμε ένα ισχυρό μήνυμα προς τους Τούρκους που δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν συνεχώς πως φύγαμε κολυμπώντας το 1922 και αν ξέρουμε να κολυμπάμε. Χρειάζεται μία απάντηση αντίστοιχης ιστορικής ανάμνησης αλλά και πολιτικού κυνισμού.

Εμείς θυμόμαστε το 1922, εσείς θυμάστε το 1821;
Εμείς μάθαμε κολύμπι, πάντα ξέραμε γιατί είμαστε από τότε που κατοικούσαμε στην Ιωνία ναυτικός λαός, εσείς μάθατε να κολυμπάτε και θέλετε να πλησιάσετε τα νησιά μας και το Αιγαίο;

Στην Ελλάδα λείπει ένας άνδρας με την στρατηγική σκέψη του Ιωάννη Μεταξά (11), το πολιτικό ήθος του Αλέξανδρου Παπάγου, την πολιτιστική διπλωματία του Ίωνα Δραγούμη (12) και τον πολιτικό ρεαλισμό του Παναγιώτη Κονδύλη. (13)

Ο νέος πολιτικός άνδρας με το επιτελείο του που θα αναλάβει να εκπληρώσει το ιστορικό πεπρωμένο του ελληνικού έθνους και να μετασχηματίσει το ελληνικό κράτος από αποδυναμωμένο και χρεωκοπημένο σε δυναμικό και οργανικό για την τάξη, την ασφάλεια και την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο θα πρέπει να μυηθεί στην πολιτική ευελιξία και στην γνώση του διεθνούς πολιτικού περιβάλλοντος σαν άλλος Ιωάννης Καποδίστριας. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος θέλησε να μιμηθεί τον Αγαμέμνονα και να ενώσει τις δύο ακτές του Αιγαίου αποστέλλοντας στόλο στην Σμύρνη, όμως αντί για την ενοποίηση του Αιγαίου και την μυθική νίκη των Ελλήνων κατάφερε να αντιγράψει τον Αλκιβιάδη (σε χαρακτήρα και ταμπεραμέντο ήταν πάντα πιο κοντά του) και να πραγματοποιήσει μία νέα ‘’σικελική’’ εκστρατεία αυτή τη φορά ανατολικά της Αθήνας και να οδηγήσει την πατρίδα του στον όλεθρο και στην καταστροφή.

O Ίωνας Δραγούμης υπήρξε υπερασπιστής των απανταχού ελληνικών κοινοτήτων και πίστευε πως μελλοντικά ο Ελληνισμός με την ζωτικότητα του, την ευφυΐα του και την πολιτιστική του υπεροχή θα κατόρθωνε να ενοποιήσει την Ιωνία με την Ελλάδα μέσω της διπλωματίας και της πολιτικής.

Η Ελλάς ως κράτος και ως εθνικός οργανισμός δεν διαθέτει την γεωγραφική πολυτέλεια να απολέσει άλλο ζωτικό της μέλος. Η απώλεια της Μικράς Ασία ήταν για τον ελληνισμό, η αφαίρεση ενός πνεύμονα της και κανένας οργανισμός δεν ζει για πολύ καιρό με ένα πνεύμονα, γι’ αυτόν τον λόγο απαιτείται η επανάκτηση του απολεσθέντος πνεύμονα. Το Αιγαίο Πέλαγος είναι η καρδιά της Ελλάδος και όποιος γνωρίζει ανθρώπινη ανατομία ή γεωπολιτική και βιοπολιτική,(14) όποιος χάσει την καρδιά του, χάνει και την ζωή του ως ανθρώπινο ον και ως κρατική οντότητα.

Σημειώσεις:

1. Χαμένος Παράδεισος – Μίλτον Γκάιλς
2. Επιτέλους τους ξεριζώσαμε, η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας μέσα από τα γαλλικά αρχεία – Τσιρκινίδης Χάρης
3. Η μάστιγα της Ασίας – Τζωρτζ Χόρτον
4. Τα μυστικά του Βοσπόρου – Χένρυ Μόργκεντάου
5. Το μετέωρο βήμα στη Μικρά Ασία – Γεώργιος Μικρούδης
6. Η δίκη των έξι, ο εθνικός διχασμός και η κορύφωση του – Θανάση Διαμαντόπουλος
7. Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε – Αθηνά Κακούρη
8. Το ‘’μικρασιατικό ζήτημα’’ θα αναλυθεί στο μέλλον με περισσότερες λεπτομέρειες και με την απαραίτητη εμβρίθεια που του αρμόζει.
9. Το Ανατολικό Ζήτημα, από τις απαρχές του ως την Συνθήκη των Σεβρών – Εντουάρντ Ντριό
10. Μικρά Ασία, το παλίμψηστο της μνήμης – Αλέξανδρος Μασσαβέτας
11. Το Προσωπικό του Ημερολόγιο – Ιωάννη Μεταξά
12. Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες – Ίων Δραγούμης
13. Η Θεωρία του Πολέμου – Παναγιώτης Κονδύλης
14. Εισαγωγή στη Βιοπολιτική – Δημήτρης Δημόπουλος

Δημοσιεύτηκε πρώτα στο: https://amynageostratigiki.com/