Κάθε χρόνο γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου και συμμετέχουμε, όσο μπορεί ο καθένας μας στα Πάθη Του και στο Μυστήριο της Εκκλησίας. Κάθε Πάσχα θα ακούσουμε λίγο από τα Λόγια Του, τις Πράξεις Του και τα Θαύματα Του. Θα ακολουθήσουμε την νηστεία που μπορεί ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του σώματος του και της ψυχής του και θα συμμετάσχουμε πιο τακτικά στις λειτουργίες της εκκλησίας μας. Η περίοδος της Σαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αναμφισβήτητα αφιερωμένη στον Ιησού Χριστό και το νόημα όλης της ανθρωπότητας βρίσκεται πάνω στον Σταυρό, ο οποίος αποτελεί σύμβολο πνευματικού αγώνος, ψυχικής αντίστασης, σωτηρίας και προσωπικής ανάστασης.
Υπάρχει όμως ένα πρόσωπο, με το οποίο δεν έχουμε ασχοληθεί σοβαρά και διεισδυτικά και η όλη του παρουσία ερμηνεύεται με το τελευταίο του φιλί προς τον Δάσκαλο του και ο ρόλος του τελειώνει με τα τριάντα αργύρια στο χέρι και πάνω σε ένα δένδρο κρεμασμένος αλλά όχι λυτρωμένος. Αυτός είναι ο Ιούδας.
Ο Ιούδας δεν είναι μόνο ένα ιστορικό πρόσωπο και ένας αρνητικός αντι – ήρωας ώστε να γραφτεί στην ιστορία της ανθρωπότητας η Αναγέννηση της και η Μετά Χριστού εποχή της.
Ο Ιούδας αποκτά πολιτική σημασία με το πέρασμα των αιώνων και δημιουργεί ασυνείδητα στην εκάστοτε πολιτική και διανοητική τάξη μία ταύτιση μαζί του ωθώντας την να ακολουθήσει το παράδειγμα του και να επαναλάβει τις πράξεις του σε συμβολικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο. Η προδοσία του Ιούδα προς τον Σωτήρα της Οικουμένης και τον Υιό του Θεού μεταμορφώνεται στον ψυχισμό των ανθρώπων της εξουσίας και στον λογισμό της διανόησης σε επανάληψη της προδοσίας προς τον Τριαδικό Θεό στο πρόσωπο αυτή τη φορά, των κοινών ανθρώπων, των λαών και των εθνών, δίνοντας τους το ”θανατηφόρο” φιλί διαρκείας και αρπάζοντας τα ”τριάντα αργύρια” από τις αποταμιεύσεις τους και τον μόχθο τους.
Και ο σκοπός τους είναι πολύ χειρότερος και δαιμονικότερος από ότι ήταν όταν το έπραττε ο Ιούδας εκείνη την εποχή. Τότε ο Ιούδας ήξερε ποιον πρόδιδε αλλά δεν ήξερε ότι θα είχε τέτοιο τέλος ο Δάσκαλός του. Τώρα, οι σύγχρονοι Ιούδες δεν ξέρουν ποιον προδίδουν αλλά ξέρουν πολύ καλά ποιον θέλουν να φέρουν στην θέση του.
Η πολιτική του Ιούδα
Οι περισσότεροι από εμάς όταν σκεφτόμαστε τον Ιούδα μας έρχεται στον λογισμό μας η συμπαθητική φυσιογνωμία του Ιούδα στο εξαιρετικό έργο του Gian Franco Corsi Zeffirelli, ”O Ιησούς από την Ναζαρέτ”. Πολλοί θα τον απορρίψουν απευθείας ως προδότη του Ιησού Χριστού ή θα μιλήσουν περιφρονητικά για την στάση του και την ανεκδιήγητη πράξη του. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που θα αναζητήσουν τα αίτια, ψυχικά και οικονομικά, την ιδιοσυγκρασία του, το φυλετικό και πολιτιστικό του υπόβαθρο και την ιστορία του Ιούδα πριν γίνει ο γνωστός προδότης του Σωτήρα μας.
Ο Ιούδας ήταν Ιουδαίος και καταγόταν από την Ιουδαία, μία περιοχή νοτίως της Ιερουσαλήμ. Ήταν ο μοναδικός Ιουδαίος στο γένος από τους 12 μαθητές του Χριστού. Οι υπόλοιποι 11 ήταν Γαλιλαίοι από μία επίσης ιστορική περιοχή βορείως της Ιερουσαλήμ, στα σύνορα με τον σημερινό Λίβανο. Οι Γαλιλαίοι ήταν ένας φιλήσυχος λαός, σεμνός, ευγενικός και πιστός στις παραδόσεις του ενώ οι Ιουδαίοι ήταν τυπολάτρες, ζηλωτές, σκληροί, φιλοχρήματοι και συμφεροντολόγοι. Βαθύς τους πόθος ήταν πάντα η εξουσία και ο πλήρης έλεγχος πάνω στις άλλες αδελφικές φυλές και στις γύρω περιοχές. Γνώριζαν πώς να επιβιώνουν και πώς να ελίσσονται ώστε να έχουν την εύνοια του κατακτητή μέχρι να έρθουν σε πλεονεκτική θέση. Ήταν πάντα πρωταγωνιστές στις εξεγέρσεις και στις ανατροπές των αυτοκρατορικών αρχών είτε πρόκειται για τις περσικές, είτε για τις ελληνιστικές, είτε τις ρωμαϊκές. Το δόγμα τους ήταν ένα και παραμένει αναλλοίωτο μέχρι τις μέρες μας:
”O Ισραήλ είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού που πρέπει να κυριαρχήσει σε αυτόν τον κόσμο”.
Ο Ιούδας μεγαλωμένος σε ένα τέτοιο πολιτιστικό και πολιτικό περιβάλλον και ως άνθρωπος των γραμμάτων κατείχε την τέχνη της ευελιξίας, της διπλωματίας, των αριθμών και των αμοιβαίων διευκολύνσεων. Ο Ιούδας ήθελε τον Ισραήλ ελεύθερο και την αποτίναξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τα εδάφη τους. Ταυτόχρονα, του άρεσε ο Χριστός και ο Λόγος Του γιατί σε Αυτόν είδε το όραμα του να εκπληρώνεται. Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού είδε τον απελευθερωτή του λαού του και τον αρχηγό της φυλής του. Προσπαθούσε να πείσει τον Χριστό να γίνει περισσότερο διπλωμάτης και λιγότερο ριζοσπάστης, να σταματήσει να τα βάζει τόσο με τους Φαρισαίους και την ιουδαϊκή ελίτ και να επικεντρώνεται περισσότερο στην ρωμαϊκή εξουσία. Ο Χριστός ως λαοφιλής και χαρισματικός ομιλητής θα μπορούσε να φέρει την επανάσταση που ονειρευόταν ο Ιούδας, η οποία όμως θα ήταν ένα ευρύτερο πολύχρονο μυστικιστικό κίνημα εκφραζόμενο μέσω του Ιούδα, αν έπαιρνε την έγκριση του ιερατείου. Ο Ιούδας είδε τον εαυτό του ως γέφυρα μεταξύ του λαού του και της θρησκευτικής εξουσίας και ήλπιζε να ενώσει αυτούς τους δύο σε μία ενιαία δύναμη κατά της Ρώμης με εκπρόσωπο και αρχηγό τον Ιησού Χριστό.
Με απλά λόγια, ο Ιούδας δεν είδε τον Χριστό ως Δάσκαλο της ανθρωπότητας, δεν τον ένιωσε ως Σωτήρα του κόσμου, δεν τον κατάλαβε ως Υιό Θεού. Δεν τον είδε με τα μάτια της ψυχής του γιατί η ψυχή του ήταν σκάρτη και γεμάτη ακαθαρσίες. Τον είδε με τα μάτια της κεφαλής του και με τα εγωιστικά και φυλετικά του κριτήρια. Δεν τον κατάλαβε με την καρδιά του αλλά με το μυαλό του γι’ αυτό στο τέλος έπεσε θύμα των διευκολύνσεων του προς τους Φαρισαίους και της πολιτικής του διπλωματίας του.
Ο Ιούδας επεδίωξε να ”αξιοποιήσει” τον Χριστό προς όφελος του Ισραήλ, να πολιτικοποιήσει τον Λόγο Του και να μετατρέψει την οικουμενική αποστολή του Ιησού Χριστού σε εσωτερική εβραϊκή υπόθεση. Μέσα από αυτή του την πράξη ο Ιουδαίος μαθητής του Χριστού έβαλε τις βάσεις για την μετέπειτα ιουδαιοποίηση της πολιτικής πολλών ”χριστιανικών” κρατών που εκμεταλλεύτηκαν τον Λόγο του Κυρίου προς οικονομικό όφελος, γεωπολιτική επιρροή και πολιτική κυριαρχία πάνω σε άλλους λαούς, ασθενέστερους και αμόρφωτους αντί για την φώτιση και τον εκπολιτισμό τους.
Οι Ιούδες της Πολιτικής
Στη σημερινή εποχή της αποκαθήλωσης του Ιησού Χριστού ως Σωτήρα του κόσμου και της περιφρόνησης της Αναστάσεως Του και αναφερόμενοι στο πρόσωπο Του ως ένα ιστορικό πρόσωπο με όμορφο λόγο και καλές πράξεις, η ιστορικότητα και η υπόσταση Του υποβαθμίζεται και ο χριστιανικός κόσμος απογυμνώνεται μένοντας στην παγκόσμια πάλη και στον πνευματικό αγώνα χωρίς αξίες και ιδανικά.
Από την στιγμή της απομάκρυνσης του Κυρίου και του Ευαγγελίου Του ανοίγουν οι δρόμοι για την έλευση περισσότερων Ιούδων και της μικροπολιτική τους.
Η Ευρώπη, η Ελλάδα, οι Η.Π.Α. και οι λοιπές χριστιανικές χώρες έχουν πάψει να θεωρούν τους εαυτούς τους ως χριστιανικά κράτη με τον Ιησού Χριστό προστάτη των πατρίδων τους και τον Λόγο Του να εμπνέει και να υποκινεί τις πράξεις των πολιτών και των κυβερνήσεων. Η χριστιανική πολιτική, η οποία ασφαλώς ήταν διακριτή μεταξύ των χριστιανικών κρατών λόγω των διαφορετικών δογμάτων τους και των εθνικών συμφερόντων τους, πλέον έχει παραχωρήσει την θέση της στην ιουδαϊκή πολιτική με σκοπό την συσσώρευση πλούτου, την εξαπάτηση του άλλου, την υποκριτική διπλωματία, την καταλήστευση των κρατικών ταμείων και την προδοσία των αρχών και των αξιών των εθνών τους. Πρόκειται για μία πολιτική, η οποία ξεκίνησε από τις πολιτικές ελίτ των κρατών προς τους λαούς τους και τα όμορα κράτη και κατέληξε μετά από χρόνια να γίνουν το παράδειγμα προς μίμηση και το επιβαλλόμενο πρότυπο απέναντι στις κοινωνίες τους συμπαρασύροντας και τους κοινούς ανθρώπους στον πολιτικό ιουδαϊσμό τους.
Βλέπουμε κράτη και έθνη που δεν μπόρεσε να τους ενώσει ποτέ ο Μέγας Ειρηνοποιός, ο Ιησούς Χριστός και να οδηγούνται σε πόλεμο μεταξύ τους ακόμα και στο όνομα Του, όπως ο πόλεμος μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών, τώρα να είναι όλοι ενωμένοι σε μία κοινή Ευρώπη, πιστοί σε μία κοινή πολιτική και εμφορούμενοι από το ίδιο οικονομικό, συμφεροντολογικό και αντιχριστιανικό πνεύμα.
Αφού δεν τους ένωσε ο Χριστός για το καλό της Οικουμένης, το κατάφερε ο Διάβολος για το δικό του μακροπρόθεσμο όφελος, προσωρινά….
Στην εποχή που διανύουμε έχουμε την επανάληψη του ίδιου έργου και της ίδιας πολιτικής από μέρους των κυβερνήσεων. Αυτή τη φορά ο Ιούδας δεν είναι ένα υπαρκτό και ιστορικό πρόσωπο που γνώρισε από κοντά τον Χριστό, έτρωγε, έπινε, περιόδευε και συμμετείχε βιωματικά στα θαύματα μαζί Του. Αυτή την φορά ο Ιούδας διακρίνεται στα πρόσωπα εκατοντάδων, ίσως και χιλιάδων πολιτικών αρχηγών, εκπροσώπων και αντιπροσώπων, προέδρων και πρωθυπουργών. Οι οποίοι δεν γνώρισαν ποτέ τους τον Χριστό, ούτε από κοντά, ούτε από μακριά. Δεν τον κατάλαβαν ούτε μέσα από τα βιβλία, ούτε μέσα από τις πράξεις Του. Δεν τον ένιωσαν ούτε με την καρδιά τους, ούτε με τον νου τους γι’ αυτό και ακολούθησαν το παράδειγμα του Ιούδα και τον πρόδωσαν. Όχι με ένα φιλί στο μάγουλο, αλλά με μία χειραψία από μακριά (ανάποδος χαιρετισμός της πυραμίδας) και προδίδουν καθημερινά τον ίδιο τους τον λαό με ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτης τους επαναλαμβάνοντας συνέχεια την φράση:
”Εδώ είμαστε εμείς, συμμεριζόμαστε τον πόνο σας”.
Αλλά η αληθινή απόδοση της φράσης αυτής είναι: ”Εμείς είμαστε εδώ για να σας προκαλούμε πόνο”.
Οι αμόρφωτοι και αγράμματοι μαθητές του τον ένιωσαν και τον αγάπησαν με την καρδιά τους. Ο μορφωμένος και εγγράμματος μαθητής όμως, παρότι ήταν δίπλα Του, έτρωγε μαζί Του, κοιμόταν μαζί Του και έκανε περιοδείες μαζί Του δεν μπόρεσε ούτε να τον καταλάβει, ούτε να τον νιώσει. Η γνώση του και η κρίση του θόλωσαν μέσα στα φίλτρα του εγκεφάλου και στο ζύγισμα των συμφερόντων και αντί να ανοίξει διάπλατα την καρδιά του για να εισέλθει μέσα του ο Χριστός και το Φως Του, κλείστηκε περισσότερο μέσα στο προσωπικό του σκοτάδι και στο τέλος τον κατάκτησε ο δαίμονας του. Το ίδιο ακριβώς σενάριο επαναλαμβάνεται και στις μέρες μας στις τάξεις των εγγράμματων και μορφωμένων πολιτικών και διανοητών μας αντιγράφοντας περισσότερο τον Ιούδα αντί να ασκούν το έργο του Χριστού προς την κοινωνία και τον λαό τους.
Η Ιουδαιοποίηση της πολιτικής
Η πολιτική των πολιτικών και των κρατών δεν ιουδαιοποίηθηκε από την μία στιγμή στην άλλη. Υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο της στροφής αυτής προς τον ιουδαϊσμό που έχει τις ρίζες του στον γνωστικισμό της αρχαίας εποχής και στον ελευθεροτεκτονισμό της σύγχρονης εποχής. Η θέση του Γνωστικισμού είναι πως ο υλικός κόσμος μας είναι δημιούργημα του Κακού κι όχι του Καλού, δηλαδή του Θεού. Επομένως υπάρχει ένας καλός και ένας κακός θεός και εμείς από την στιγμή που ζούμε στην γη οφείλουμε να υπακούσουμε και να πορευτούμε με τον δεύτερο. Ο δε Ελευθεροτεκτονισμός πρεσβεύει την πεποίθηση πως ο Χριστός ήταν ένας από τους πολλούς προφήτες που επακολούθησαν, ο τελευταίος πριν τον μεγάλο Μεσσία. Κατά αυτή την άποψη, ο ελευθεροτεκτονισμός, ο οποίος περιέχει μέσα του τον γνωστικισμό και έχει επηρεαστεί από τον Ιουδαϊκό Σιωνισμό, αναμένει τον Μεγάλο Σωτήρα στο πρόσωπο ενός εμφανίσιμου ανδρός, με εντυπωσιακή στολή και τίτλους, βασιλιά και επιφανούς ηγέτη κι όχι στο πρόσωπο ενός απλού λαϊκού ανθρώπου, με μανδύα φιλοσόφου και ύφος διδάσκαλου όπως ήταν ο Χριστός μας.
Η αποστολή αυτού του επερχόμενου ”ηγέτη” είναι η ενοποίηση του κόσμου κάτω από μία κεντρική κυβέρνηση και η εξάλειψη των πολέμων, των πόνων, της αδικίας και της πείνας με την οικειοθελή συγκατάθεση των λαών και των ανθρώπων για την αναγνώριση του. Αυτό το έργο προωθείται και προπαρασκευάζεται μέσα στις μασονικές στοές των κρατών, στην Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, στο Συμβούλιο των Εθνών, στα Οικονομικά Forum και σε διάφορα άλλα αντιχριστιανικά σωματεία και φορείς. Όλη τους η ενέργεια και η δράση είναι ο μυστικώς κηρυγμένος πόλεμος της εωσφορικής ελίτ τους προς τον Θεό και την δημιουργία Του και ο πλήρης έλεγχος της ανθρωπότητας με σκοπό την τελεσίδικη καταδίκη της. Του στρώνουν κόκκινο χαλί και χτίζουν τον ναό του χωρίς να γίνεται αντιληπτό και κατανοητό το έργο τους από τους λαούς και τα έθνη και στο τέλος θα τους ξεγελάσουν για να το αποδεχθούν.
Όπως οι Φαρισαίοι ξεγέλασαν στην αρχή τον Ιούδα και μετά τον λαό τους γιατί δεν συμφωνούσαν οι γραφές τους με τα κηρύγματα Του και γιατί θίγονταν τα οικονομικά τους συμφέροντα και το κύρος τους. Όπως στο τέλος Τον καταδίκασαν και Τον σταύρωσαν και έπεισαν τον λαό ότι εξαπατήθηκε από έναν ”μάγο” και ”ψευδοπροφήτη”, με τον ίδιο τρόπο θα εξαπατήσουν τους λαούς τους και θα τους οδηγήσουν στην μαζική τους σταύρωση στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.
Τα έθνη δεν γνωρίζουν ότι ο επερχόμενος παγκόσμιος ηγέτης θα είναι ο Αντίχριστος και ότι αν ο Χριστός είναι ο Λόγος, αυτός θα είναι ο Αντίλογος.
Αν ο Χριστός είναι Αγάπη, αυτός θα είναι το Μίσος.
Αν ο Χριστός είναι η Ειρήνη, αυτός θα είναι ο Πόλεμος.
Αν ο Χριστός είναι η Αλήθεια, αυτός θα είναι το Ψέμα.
Αν ο Χριστός είναι το Φως, αυτός θα είναι το Σκοτάδι.
Οι ελευθεροτέκτονες, οι μασόνοι, οι γνωστικοί και οι σύγχρονοι Ιούδες μπορούν να πράττουν ότι θέλουν και να οραματίζονται ότι επιθυμούν. Μπορούν να προετοιμάζουν τις κοινωνίες και σε νοητικό επίπεδο με τα έργα διάσημων διανοητών και ”φιλοσόφων τους” όπως τον Richard Coodhoven-Kallergi, τον Juval Noa Harari, τον Klaus Schwab κ.α. ή σε μεταβατικό και εξελεκτικό επίπεδο μέσω του διανθρωπισμού και του μετανθρωπισμού αλλά κατά βάθος μισούν τον άνθρωπο, όπως ακριβώς και αυτός τον οποίο υπηρετούν.
Η Ιουδαιοποίηση της πολιτικής τους δεν είναι παρά η συνειδητή επιλογή τους στην προδοσία του Υιού του Θεού και η δυναμική ένταξη τους στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Επίλογος
Εμείς ως Χριστιανοί, και ιδίως ως Ορθόδοξοι στο δόγμα και Έλληνες στο γένος δεν πρέπει να απογοητευόμαστε και να απελπιζόμαστε. Οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση και σε αφύπνιση. Καθημερινά, με τον πνευματικό μας αγώνα, την σωματική άσκηση, την ενδελεχή μελέτη των πατερικών κειμένων και της ελληνικής φιλοσοφίας, την κοινωνική συνεισφορά, την αλληλεγγύη μας και την κινητοποίηση των αδελφών και συμπολιτών μας προς την μετάνοια (με την πνευματική της έννοια) και την μεταστροφή (με την κοινωνική της έννοια).
Τα χριστιανικά έθνη και οι χριστιανοί πολίτες οφείλουν να αντιληφθούν πως τούτος ο κόσμος είναι μία δοκιμασία για τον άλλον κόσμο, ένα μεταβατικό πέρασμα προς το βασίλειο του Θεού και πως ο Χριστός μας είναι η γέφυρα αυτών των δύο. Το ζωντανό παράδειγμα του Κυρίου μας διδάσκει πως η ζωή είναι αγώνας, ένας Γολγοθάς, ένας δρόμος με δοκιμασίες και πάθη, με σταύρωση αλλά και ένδοξη Ανάσταση στο τέλος μας. Ο Κύριος μας ζητάει να κάνουμε ότι έκανε και ότι υπέστη κι αυτός για την ανύψωση Του και την ανάληψη Του μέσα στα ανθρώπινα όρια μας και μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας.
Ο Ιησούς Χριστός δέχθηκε να έρθει στον υλικό μας κόσμο και κατά αυτόν τον τρόπο τον ευλόγησε. Ήρθε για να φέρει το μήνυμα της Σωτηρίας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης. Ήρθε για να διδάξει για το Βασίλειο του Ουρανού κι όχι για κάποιο επίγειο βασίλειο. Γι’ αυτό τον λόγο, ιδίως οι χριστιανοί οφείλουν να είναι πολύ προσεκτικοί όταν ακούν για παγκόσμια ειρήνη και παγκόσμια αγάπη και άλλα μηνύματα παγκοσμιοποίησης. Ο Χριστός δεν ήρθε για να δημιουργήσει παγκόσμια κυβέρνηση ή παγκόσμια αυτοκρατορία, ούτε τότε, ούτε στη Δευτέρα Παρουσία. Δεν είπε ποτέ ότι θα καταργήσει τα έθνη αλλά ότι είναι ευλογημένα όσα είναι δημιουργήματα του Θεού κι όχι τεχνητά, δηλαδή από τους ανθρώπους ή από τον Διάβολο. Η παγκοσμιοποίηση και η παγκόσμια κυριαρχία είναι αιώνιος πόθος μυστικών κύκλων, των Ιουδαίων και του Διαβόλου.
Τα έθνη και οι άνθρωποι πρέπει να κρεμάσουν τους Ιούδες τους στα ψηλότερα σημεία των πατρίδων τους, να πάψουν να συμπεριφέρονται ιουδαϊκά, να αντιληφθούν το λάθος τους με την καρδιά τους και να μετανοήσουν ειλικρινά για τα χαμένα χρόνια αγάπης, δικαιοσύνης και ειρήνης και να ασπαστούν τον Τίμιο Σταυρό αν θέλουν να σωθούν σε ατομικό, συλλογικό, εθνικό και κοινωνικό επίπεδο.
