“Η πρώτη γενοκτονία στην ιστορία δεν λαμβάνει χώρα στη Γάζα, αλλά λαμβάνει χώρα η πρώτη γενοκτονία ζωντανά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις τηλεοράσεις σε όλο τον κόσμο.” Οι “βρεφοποιημένοι” πολίτες του παγκόσμιου ιστού, λαμβάνοντας άλλη μια δόση καθημερινότητας, ξεμπροστιάζονται με επιμέλεια αφού για μια ακόμη φορά βλέπουν την ομάδα τους που αγωνίστηκε για ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη να χάνει από τα αποδυτήρια.
Το ανάδελφο έθνος του Ισραήλ, με τις πιο εξελιγμένες μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη, “κοιμήθηκαν (;)” για κάποιες ώρες “ήσυχα” πριν τις 7/10/2023. Η Χαμάς βγήκε από τα λαγούμια της, σκότωσε, βίασε, απάγαγε και κουρέλιασε γυναικεία σώματα που λίγη ώρα πριν λικνίζονταν στους σαν σφυρί ήχους της trance μουσικής στην έρημο Νεγκέβ. Μετά, παρουσίασε τα σώματα αυτά σαν ξεχαρβαλωμένης κούκλας, πάνω σε καρότσες αγροτικού μετά από κυνήγι, για να ικανοποιήσει τα μάτια του φιλοθεάμονος αραβόφωνου κοινού, ίσως όχι όλου. Σκότωσε σε κιμπούτς, σκότωσε σε δρόμους, σκότωσε ανυποψίαστους.
Ακολούθησε ένας πόλεμος στα λαγούμια της Χαμάς και χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι ολικής καταστροφής του μισητού εχθρού. Μετά είδαμε πτώματα να ποδοπατούνται από τα άρματα όχι του Δαβίδ του βασιλέα, αλλά από Merkava, έτσι όπως αξίζει στα “σκυλιά” της Χαμάς. Και φυσικά την πληρώσανε τα παιδιά. Σκελετωμένα και αφυδατωμένα όσα είναι ακόμα ζωντανά, κομματιασμένα όσα βρεθήκαν κάτω από τα συντρίμμια του σπιτιού τους, “ευτυχώς” κάποιες φορές αγκαλιά με τους γονείς ή τα αδέρφια τους.
Μιλώντας ο ραβίνος Yishai Tzur που διδάσκει στη Στρατιωτική Ακαδημία Εκπαίδευσης Bnei David του Eli, στην εφ. La Stampa, είπε πως «… Είναι ο αγώνας του καλού με το κακό, έχουμε κολλήσει στο ίδιο μέρος και μόνο οι πιο δυνατοί θα επιβιώσουν». Και λίγο πιο κάτω ισχυρίζεται «…Ένα αγόρι που στρατεύεται στα 18 δεν έχει κάνει ακόμη στον εαυτό του τις βαθιές ερωτήσεις για το τι σημαίνει να είσαι Εβραίος και να υπηρετείς τον στρατό, για το γιατί είναι απαραίτητο να είσαι μέλος της Άμυνας: σκότωσε αλλιώς θα σε σκοτώσουν, για το γιατί το Ισραήλ πρέπει να να είσαι δυνατός, γιατί δεν έχουμε πού αλλού να πάμε. Εδώ λοιπόν χτίζουμε μέσα τους έναν δεσμό μεταξύ Θεού και στρατού, και έτσι χτίζουμε την κοινωνία που θέλουμε. Γιατί έχουμε ένα φως να φέρουμε στον κόσμο. Για εμάς είναι ζήτημα ηθικής, που σήμερα, ειδικά σε αυτόν τον πόλεμο, είναι ο αγώνας του καλού ενάντια στο κακό».
Η συγκεκριμένη ακαδημία υπήρξε η πρώτη προπαρασκευαστική στρατιωτική αλλά θρησκευτικού χαρακτήρα σχολή που προετοιμάζει νέους θρησκευόμενους-σιωνιστές να αναλάβουν κορυφαίους ρόλους στο στρατό σε μια εποχή που ο IDF έκανε λόγο για μείωση στα κίνητρα στρατολόγησης. Αυτή την περίοδο αποτελεί ζωτικό μέρος του οικισμού (κιμπουτς), ο οποίος έχει περισσότερους ραβίνους ανά τετραγωνικό μέτρο από οποιονδήποτε άλλο στη Δυτική Όχθη. Πολλοί από τους δασκάλους, τους διοικητικούς υπαλλήλους και τους μαθητές ζουν στο Eli, ανάμεσα στα καραβάνια των νεοαφιχθέντων εποίκων και στα μεγάλα κατασκευαστικά έργα για την επέκταση της “αποικίας” όπου ζουν σήμερα συνολικά 4.500 άνθρωποι.
Ο ραβίνος Yishai Tzur, κάνοντας λόγο για την Γάζα ισχυρίζεται πως «είναι σύμβολο για εμάς. Στα όνειρά μου οι Παλαιστίνιοι πρέπει να φύγουν όλοι, θα ήμουν πολύ χαρούμενος, αλλά πιστεύω ότι θα φύγουν». Έμαθε από τα κείμενα ότι η Γάζα «ήταν πάντα ένας σκληρός τόπος για τους Εβραίους, και αυτό – λέει – είναι μόνο η συνέχεια ενός πολέμου που συνεχίζεται εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, που σήμερα είναι επίσης ένας πόλεμος στον οποίο το Ισραήλ δεν πρέπει να συζητήσει ούτε εσωτερικά ούτε με τους συμμάχους».
«Αν ξεκινούσαμε να συζητάμε αν οι μέθοδοί μας είναι σωστές ή όχι, θα σταματήσαμε. Τα πράγματα στον στρατό όμως πρέπει να είναι πολύ ξεκάθαρα. Υπάρχουν καλοί και κακοί. Αν είσαι από τα καλά παιδιά, κερδίζεις. Αν αντ’ αυτού αρχίσουμε να κάνουμε ερωτήσεις για τα πάντα, για τους πολίτες, για τους φτωχούς στη Γάζα, για το τι θα σκεφτεί ο κόσμος, θα παγώσουμε και θα πρέπει να φροντίσουμε δύο εκατομμύρια ανθρώπους. Αντίθετα, πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά και να κερδίσουμε».
Και συνεχίζει ο Matteo D’amico, στου οποίου το άρθρο βασιστήκαμε, πως «η επιρροή του θρησκευτικού Σιωνισμού στον στρατό έχει πολύ να κάνει με την τύχη της Γάζας. Όταν αποδεσμεύτηκαν από τη Λωρίδα το 2005, οι ένοπλες δυνάμεις απέφυγαν να αναπτύξουν θρησκευόμενους σιωνιστές στρατιώτες επειδή πίστευαν ότι πιθανότατα θα αρνούνταν να απομακρύνουν τους εβραϊκούς οικισμούς. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απεμπλοκή ήταν ένας σημαντικός λόγος για τη ριζοσπαστικοποίηση ενός μέρους του εποίκου, στο οποίο ανήκουν οι μαθητές στρατιωτικών σχολών προετοιμασίας όπως του Eli.»
Μοντέρνοι “γενίτσαροι” θα ασκήσουν τα θρησκευτικά τους ιδεώδη στη γη της Επαγγελίας με ζήλο και αυταπάρνηση μέχρις εσχάτων, ίσως. Η επιβίωση στην Παλαιστίνη-Ισραήλ και το αντίστροφο είναι δύσκολη και πλέον γίνεται ανυπόφορη με το θάνατο να εξουσιάζει τις επιλογές των ανθρώπων. Για όσους ψάχνουν τον Θεό σε αυτές τις επιλογές καλό είναι να ξαναδιαβάσουμε την παραβολή της άκαρπης συκιάς. Όπως μας πληροφορεί ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Χριστός επιστρέφοντας από τη Βηθανία, είδε στο δρόμο μια συκιά που είχε μόνο φύλλα, που υπήρχε στη σκιά και στους τύπους, δηλαδή τη σωματική λατρεία του νόμου κατά την άστατη και παροδική -επειδή ήταν δίπλα στο δρόμο- παράδοση, τη λατρεία των τύπων μόνο και των θεσμών που περνούν.
Έτσι ο νόμος χάθηκε και η συκιά ξεράθηκε. Μένει να δούμε τι θα γίνει στο Ισραήλ των σύγχρονων ραβίνων-φαρισαίων και των υποκριτών-μουτζαχεντίν με τα ουρί του παραδείσου.
