Την εποχή της Μεταπολίτευσης που διανύουμε και μετά την πτώση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου η εθνική ιδεολογία έχει πάρει άλλη μορφή μεταλλασσόμενη σε κομματική ιδεολογία και άλλη έκφραση υιοθετώντας λόγο διχαστικό και ανταγωνιστικό μεταξύ του ελληνικού έθνους και της ελληνικής κοινωνίας. Η πολιτική τάξη που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά τον ερχομό της από τα πολιτικά σαλόνια της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήταν σε καμία περίπτωση ‘’νέα’’, με την έννοια που νοηματοδοτούμε αυτή τη λέξη, ελπίδα, ανανέωση, αναγέννηση, πρόοδος, κλπ. Η επιστροφή της πολιτικής στην Ελλάδα και η εγκαθίδρυση ξανά της ξενόφερτης και επιβλαβούς για τον Ελληνισμό, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ήταν επιστροφή της παλαιάς τάξης των πολιτικών προσώπων, θεσμών και οικογενειών που κυβερνούν και τυραννούν την Ελλάδα μετά την απελευθέρωση της από τους Τούρκους και τους Γερμανούς με οδυνηρές συνέπειες για την Ελλάδα και τους Έλληνες μέχρι τις μέρες μας. Η πολιτική της Μεταπολίτευσης δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα εθνικό αφήγημα ή μια κρατική ιδεολογία, η οποία θα ενώσει τους Έλληνες εντός Ελλάδος και θα εμπνεύσει τους Έλληνες του εξωτερικού, καθορίζοντας τους ένα κώδικα κοινών αξιών και αρχών και ορίζοντας τους μία κοινή εθνική στρατηγική για το κοινό μας μέλλον και την πρόοδο της πατρίδος σε διεθνές επίπεδο.
Απεναντίας, το έργο της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας ήταν κοινό, παρά της φαινομενικά κομματικές έριδες και συγκρούσεις, στην κοινή πολιτική αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας και των αρχών της, στην εκρίζωση των κοινωνικών και οικονομικών δομών που είχαν παραλάβει από το προηγούμενο καθεστώς, στην λεηλασία του δημόσιου βίου και στην υποβάθμιση κάθε εθνοκεντρικής ιδιωτικής ή συλλογικής προσπάθειας σε τοπικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Ο στόχος της μεταπολίτευσης σε εθνικό επίπεδο εξαντλήθηκε στην επανένταξη της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ και στην είσοδος της με οποιοδήποτε τρόπο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός καθόλου αμφίσημο από την στιγμή που οι επαγγελματίες πολιτικοί της χώρας μας ήρθαν από τα πανεπιστήμια, τις σχολές και τα κολλέγια της Δύσης με συγκεκριμένη αποστολή και έργο.
Γι’ αυτό τον λόγο, στο Neopolitika δεν αναφερόμαστε ποτέ για αλλαγή κυβέρνησης ή για την δημιουργία κάποιου άλλου κόμματος καθότι πιστεύουμε ακράδαντα ότι η αιτία του ελληνικού προβλήματος είναι το πολίτευμα της χώρας και οι εκπρόσωποι της τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα χρειάζεται νέο πολίτευμα εμπνευσμένο από την αρχαία, μεσαιωνική και νεώτερη παράδοση της, σεβόμενο την ελληνική ιδιαιτερότητα και την ελληνική ιδιοσυγκρασία, λαμβάνοντας υπόψη τις γεωπολιτικές και κοσμοϊστορικές μεταβολές και υποδεικνύοντας στον πανταχού Ελληνισμό μία νέα πορεία και έναν νέο δρόμο ώστε να διαβούμε ως έθνος και ως κρατική οντότητα με μία Νέα Τάξη για την ελληνική κοινωνία και με μία Νέα Πολιτική, την Νεοπολιτική (πολιτική μετά την μεταπολίτευση) που θα επαναφέρει την έννοια και την ουσία της πολιτικής στην αρχική της ιερή μορφή και στην ορθή έκφραση της.
Προς αναζήτηση μιας νέας Εθνικής Ιδεολογίας
Τι είναι η εθνική ιδεολογία και τι δεν είναι; Εθνική ιδεολογία είναι ένα σύνολο αξιών και αρχών, εμπνευσμένο και βασισμένο στην μακροχρόνια παράδοση ενός λαού, με κοινό παρελθόν, κοινό συναίσθημα για τα γεγονότα, κοινή αντίληψη για την ιστορική της ύπαρξη και με κοινό προορισμό εντός της ανθρωπότητας. Οι διαφορές, ατομικές, συναισθηματικές και πνευματικές, γίνονται σεβαστές και επιτρεπτές, και θεωρούνται απολύτως φυσιολογικές και απαραίτητες ώστε να βοηθήσουν στην διαμόρφωση της εθνικής ιδεολογίας, στην έκφραση της σε ποικίλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας και στην εφαρμογή της στην κοινωνία.
Εθνική ιδεολογία δεν είναι ένα μονοδιάστατο πολιτικό σύστημα που απαγορεύει την πολύπλευρη διάσταση των ανθρώπων και της κοινωνίας (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.), δεν είναι ένα μονοκομματικό σύστημα που κατευθύνει τον λαό σύμφωνα με τις εντολές του κόμματος (φασιστική Ιταλία), και δεν είναι ένα υπερπροστατευτικό και κατασκοπευτικό κράτος που καραδοκεί παντού για να ”σώσει” τους πολίτες της από τα χέρια των ”κακών” και τις φωνές των ”άλλων” (κομμουνιστική Ρωσία).
Η Εθνική ιδεολογία αποτελεί την υγιή σκέψη ενός πολιτικού κόσμου και την εθνική αντίληψη μιας συνειδητοποιημένης κοινωνίας που γνωρίζει τον εαυτό της, τις δυνατότητες της, τις αντοχές της και της καταβολές της και αναζητεί έναν σκοπό και έναν προορισμό ώστε να θέσει την ύπαρξη της προς την υπηρεσία αυτού του σκοπού και να κινητοποιηθεί συλλογικά προς αυτόν τον προορισμό.
Κατά την ιστορία, η Εθνική ιδεολογία έλαβε πολλές μορφές και αναφορές, πολλές εξ’ αυτών χωρίς να αναφέρεται η λέξη ”ιδεολογία”, άλλες ως Όραμα, άλλες ως Ιδέα και άλλες ως Καθήκον.
OΡΑΜΑ: Ξεκινώντας από τα αρχαία χρόνια, η πρώτη διαμόρφωση ενός κοινού οράματος και μιας κοινής αποστολής για τον Ελληνισμό εντοπίζεται στην ενοποίηση των ελληνικών πόλεων από τον Βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας και στην εκστρατεία των Ελλήνων στην Ασία με επικεφαλή τον γιο του, Βασιλιά Αλέξανδρο. Τα ελληνικά φύλα και οι ελληνικές πόλεις για πρώτη φορά στην επίσημη ιστορία της Ελλάδος, ενώνονται υπό την ηγεσία του Μεγάλου Φιλίππου, οποίος εμπνεόμενος από τον Πανηγυρικό του Ισοκράτη, αποφασίζει να δημιουργήσει το Πανελλήνιον κράτος και να θέσει τις βάσεις για την ελληνική κυριαρχία στην Ανατολική πλευρά της Μεσογείου και στην Βαλκανική Χερσόνησο με άμεσο στόχο και στρατηγική την αναχαίτιση του περσικού κινδύνου και την διάλυση της περσικής αυτοκρατορίας.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, γιος του Φιλίππου και της Ολυμπιάδος, θα φέρει σε πέρας την εθνική αποστολή των Ελλήνων και δημιουργώντας έναν νέο ελληνοκεντρικό κόσμο και μία νέα τάξη για εκείνη την εποχή, την ελληνική τάξη ανθρώπων. (όχι πραγμάτων)
ΙΔΕΑ: Από το όραμα ενός ανδρός και το αυτοκρατορικό μεγαλείο του Ελληνισμού περνάμε μετά από σχεδόν 1.500 χρόνια στην Μεγάλη του Γένους Ιδέα και στην απελευθέρωση του. Οι Έλληνες της εποχής βρισκόμενοι υπό την τυραννία του τουρκικού ζυγού και την οθωμανική κατοχή, μετά από ποικίλα ιδεολογικά ρεύματα που πέρασαν από τις τάξεις των διανοούμενων, μετά από εκατοντάδες εξεγέρσεις σε τοπικό επίπεδο, άλλες σοβαρές και άλλες παρορμητικές, μετά χιλιάδες θυσίες σε ανθρώπινο, υλικό και εδαφικό πεδίο από τους χριστιανούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας και μετά από την εσωτερική ζύμωση και την ψυχική διαμόρφωση του Ελληνισμού από τις κακουχίες, τα βάσανα και την καταπίεση, οι Έλληνες με κληρονομιά τον ελληνικό πολιτισμό των αρχαίων και βυζαντινών προγόνων και με οδηγό τον Ιησού Χριστό και την ορθόδοξη πίστη τους κηρύσσουν την επανάσταση των Ελλήνων και την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού προς έκπληξη των ξένων δυνάμεων και παρά την αντίδραση τοπικών και ευρωπαϊκών παραγόντων.
Ο Ελληνισμός είχε βρει μετά από αιώνες σκλαβιάς και φυλακής (κατά τον Ρήγα Βελεστινλή) την Εθνική του ιδεολογία, την Ιδέα της Ελευθερίας και της Απελευθέρωσης παραμερίζοντας τις ταξικές διαφορές στο πρόσωπο του Στρατηγού και Αγωνιστή, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
ΚΑΘΗΚΟΝ: Η επόμενη ιστορική στιγμή των Ελλήνων και η τελευταία αναλαμπή της εθνικής ενότητας και αποστολής, θα έρθει τον 20ο αιώνα με διαφορετικό σκοπό και διαφορετική ιστορική σημασία. Η Ελλάδα και οι Έλληνες θα βρεθούν υπό την ηγεσία ενός κυβερνήτη, όπου πολιτικές ανάγκες και ιστορικές συγκυρίες θα αναγκαστούν να φέρουν στο τιμόνι της πατρίδος σε μία πολύ δύσκολη και ταραχώδη περίοδο για την ιστορία και την πορεία της Ευρώπης. Βρισκόμενοι πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο πριν την αιφνίδια ιταλική εισβολή, ο Στρατηγός, Ιωάννης Μεταξάς, αναλαμβάνει την ηγεσία της χώρας μετά από μια σειρά στρατιωτικών πραξικοπημάτων, κομματικές έριδες και πολιτικές αντιπαραθέσεις που κάνουν την Ελλάδα να φαίνεται σαν ακυβέρνητο καράβι μέσα στο Αιγαίο Πέλαγος. Ο ίδιος ως έμπειρος στρατιωτικός και επιτελικός νους, θα διοικήσει με σύνεση και με καλή θέληση έναν λαό που κυμαινόταν ανάμεσα στα ιδεολογικά άκρα, στον δικομματισμό και στην πίκρα και δυστυχία της μικρασιατικής καταστροφής. Δημιουργεί κράτος, εξοπλίζει τον στρατό, αναβαθμίζει την παιδεία, ιδρύει την κοινωνική ασφάλεια, αγκαλιάζει την νεολαία (η Ε.Ο.Ν. θεωρείται από πολλούς το καλύτερο επίτευγμα του) και θέτει τις ιδεολογικές βάσεις και τις ψυχικές δυνάμεις για την ιστορικότητα του ΟΧΙ και τον μετέπειτα εθνικό αγώνα των Ελλήνων κατά της ιταλικής φασιστικής εισβολής. Ο Εθνικός Κυβερνήτη της Ελλάδος δημιούργησε εθνικό κράτος, όσο πρόλαβε, και δημιούργησε Εθνική ιδεολογία, την οποία δεν ολοκλήρωσε, και έλαβε την ιστορική απόφαση να πει το ΟΧΙ στον Άξονα, όχι από μεγαλοϊδεατισμό, ούτε από εθνικό εγωισμό, αλλά επειδή η Ελλάδα και οι Έλληνες είχαν το καθήκον να το πράξουν απέναντι στην ιστορία τους και στην ιστορία της ανθρωπότητας και να γίνουν το ηρωικό παράδειγμα προς μίμηση παγκοσμίως.
Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός του 21ου αιώνα χρειάζονται μία νέα εθνική ιδεολογία.
Ο ελληνικός λαός είναι ιδεαλιστικός λαός, έχει μία ιστορικότητα και μία ηθική αποστολή προς τον εθνικό του εαυτό και προς την Οικουμένη. Αυτό το ηθικό βάρος πηγάζει από την βαριά πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων και βυζαντινών προγόνων του και από την εκκλησιαστική και δογματική του διαθήκη ως φορέας του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και της Χριστοκεντρικής Αλήθειας.
Ο Ελληνισμός οφείλει να ενσκήψει στις δικές του πλουτοπαραγωγικές πνευματικές πηγές και να επαναπροσδιορίσει τον εθνικό του εαυτό μέσα στο χώρο και στον χρόνο. Η νέα του Εθνική ιδεολογία πρέπει να είναι απόσταγμα της αρχαίας πολιτιστικής του κληρονομιάς, της πνευματικής και θρησκευτικής του συνείδησης και της επαναστατικής του στάσης και ιδιοσυστασίας σε ένα πολιτειακό σύστημα, το οποίο δεν θα αναιρεί τις πτυχές του Ελληνισμού και δεν θα καταπιέζει το ψυχοδυναμικό του υλικό, αλλά εμπνεόμενο από την πλατωνική πολιτειολογία, το Βυζαντινό πρότυπο διακυβέρνησης, την δημοκρατία του Ρήγα Βελεστινλή και το κοινοτικό πνεύμα του λαού θα μπορέσει να εντάξει εντός του όλες τις αρετές των Ελλήνων και να τις αξιοποιήσει προς όφελος της Πολιτείας, του εθνικού σκοπού και προορισμού και να γίνει ξανά διεθνώς παράδειγμα προς μίμηση.
