Η Δημοκρατία των παθών

Μετά την λήξη του αιματηρού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την επικράτηση των δυτικών δυνάμεων, κυριάρχησε σε όλη την Οικουμένη, η δημοκρατία ως κυρίαρχο πολίτευμα και ως κρατικός σχηματισμός, κυρίως στην κοινοβουλευτική της μορφή, με τον βασιλικό θεσμό στην αρχή ως πυλώνα σταθερότητας όπου με τον καιρό υποχώρησε (ή ορθότερα τον εξοβέλισαν) ή με προεδρικό προσωπείο και πρωθυπουργικό θώκο. Στην σύγχρονη εποχή η έννοια της δημοκρατίας έχει λάβει μορφή θρησκευτικής διάστασης και έχει γίνει σημείο σταθερής αναφοράς σε όλο το φάσμα των διεθνών σχέσεων με αποτέλεσμα να μην λογίζεται από κανέναν κρατικό αξιωματούχο ή κανέναν αρχηγό κράτους να αμφισβητήσει την έννοια της δημοκρατίας, την ομιχλώδη προέλευση της, τις διαχρονικές της αδυναμίες, ακόμα και τις σύγχρονες παθογένειες της.

Όλα τα σύγχρονα εθνικά κράτη, είναι κατά ευφημισμό, εθνικά, κατά ουσία, είναι καπιταλιστικά και κοινοβουλευτικά, (έννοιες ταυτόσημες για όποιον έχει ασχοληθεί με τις ιδεολογίες) και κατά βάση, είναι δημοκρατικά, όχι με την έννοια της εκκλησίας του δήμου όπως στην αρχαία Αθήνα, ούτε με την έννοια των πολιτικών δικαιωμάτων και καθηκόντων απέναντι στο έθνος – κράτος αλλά με την έννοια της παθολογίας του ανθρώπου και των ”άστοχων” συμπεριφορών, παρορμήσεων και ενστίκτων του όπως θα ερμηνεύσουμε παρακάτω.

Ανθρωπολογία και Παθολογία της δημοκρατίας

Η σύγχρονη δημοκρατία εμπνεόμενη από τον Πρωταγόρα του Πλάτωνος και την φράση της κεντρικής του κοσμοθέασης «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» και υποκινούμενη από τον Διαφωτισμό και την Γαλλική Επανάσταση και το τεκτονικό σύνθημα ”Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα” διακηρύσσει ότι ο άνθρωπος είναι ο πυρήνας της κοινοβουλευτικής δημοκρατικής κοινωνίας και το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό κράτος καλείται να προστατέψει και να εξασφαλίσει τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα του ανθρώπου. Ο άνθρωπος μέσα στην υποκειμενικότητα του, αντιλαμβανόμενος τον κόσμο, τους ανθρώπους γύρω του και τα γεγονότα μέσα από τις αισθήσεις του, τις σκέψεις του, τις παρορμήσεις του και τα ένστικτα του θα κληθεί να επιλέξει μέσα από τις δημοκρατικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και μέσω των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων και αντιπροσώπων του, το πλειοψηφικό πολιτικό κόμμα που θα κυβερνήσει με την υποστήριξη των λοιπών δημοκρατικών κομμάτων ώστε να παρέχει στους πολίτες του ευημερία, ανάπτυξη και ασφάλεια.

Η κοινοβουλευτική όμως δημοκρατία, χωρίς να απέχει πολύ από την αρχαία (βλέπε έργο Θουκυδίδη), επικεντρώνεται στον άνθρωπο ως ένα άτομο μιλώντας για ατομικά δικαιώματα και ως υπήκοο αναφέροντας τα πολιτικά δικαιώματα αγνοώντας πλήρως τα πνευματικά, υπαρξιακά και ανθρωπολογικά του δικαιώματα, παραπλανώντας τους ανθρώπους του καιρού μας με τα ”ανθρώπινα δικαιώματα” , τα οποία λειτουργούν περισσότερο ως μέσο διπλωματικής πίεσης και ισχύος προς μη φιλικά κράτη παρά ως αντικείμενο στοχασμού και αγαθής πρόθεσης. Οι σύγχρονοι δημοκράτες ως ”νέοι διαφωτιστές” και ”ειδικοί” επί των θεμάτων περιφρονούν συνειδητά την κατασκευή του ανθρώπου, την ανθρωπολογία του, την φυσιολογία του και την παθολογία του στην μεταπτωτική του κατάσταση. Είναι βαθύτατοι γνώστες της ψυχολογίας των ανθρώπων, ιδίως μετά τις τελευταίες εξελίξεις της νευροβιολογίας και της νευροφυσιολογίας, και είναι μέντορες στην καθοδήγηση, στην χειραγώγηση και στην ανατροφοδότηση των παθών των ανθρώπων διαιωνίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο την εξουσία τους και κρατώντας τα πλήθη μέσα στο ”σπήλαιο” τους.

Ίσως οι άνθρωποι αν ήταν ελεύθεροι να επιλέξουν, όπως ορίζει την ελεύθερη βούληση ο Θεός, χωρίς φυσικά εμπόδια, ψυχολογικές επιχειρήσεις, οικονομικές πιέσεις, φαντασιακές αναφορές και αναμόχλευση των παθών τους από τα πολιτικά κόμματα, τα κέντρα εξουσίας, τα δελτία ειδήσεων και λοιπούς φορείς επιρροής κατά τον προσφιλή δαιμονικό τρόπο και τακτική, να μπορούσαν να επιλέξουν μια μορφή δημοκρατίας που θα εξασφάλιζε την ευημερία και την ανάπτυξη τους σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο αλλά κα την πνευματική και υπαρξιακή τους τελείωση ως άνθρωποι και ως έθνη.

Η πολιτικοποίηση των παθών 

Στην εποχή μας τα ανθρώπινα πάθη κυριαρχούν στο γήινο πεδίο κι όπως είναι φυσικό επακόλουθο στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Διαπιστώνουμε πως υπάρχει μία εξέγερση των παθών και μάλιστα σε τέτοιο μεγάλο και επικίνδυνο βαθμό ώστε να παίρνει ”σάρκα και οστά” και ενώ κάποτε θα ήταν ένας προσωπικός βίος ή μιας ομάδας ανθρώπων, τώρα τα πάθη και η ψυχοπαθολογία αποκτούν συλλογική μορφή, ”εθνικοποιείται” το κακό και νομιμοποιείται από τις κρατικές αρχές. Εννοούμε, πως τα παλαιότερα χρόνια τα πάθη των ανθρώπων, έχοντας γνώση του πάθους τους, θα βιώνονταν και θα αντιμετωπίζονταν ως μεμονωμένα και προσωπικά κι όχι ως ”ανθρώπινο δικαίωμα” ή ως κάτι φυσιολογικό. Τα πάθη (=αμαρτήματα κατά την θεολογική προσέγγιση) στην σημερινή εποχή έχουν λάβει προσωπείο, ταυτότητα και δημόσιο λόγο είτε ως κίνημα, είτε ως τρόπο ζωής, είτε ως ιδεολογία.

Παρακάτω ακολουθούν τα 7 ανθρώπινα θανάσιμα αμαρτήματα και οι πολιτικές και ιδεολογικές εκφράσεις τους μέσα στην κοινωνία:

1) Η υπερηφάνεια – αποτελεί το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο αμάρτημα του ανθρώπου και ενός έθνους. Αποτέλεσε την κύρια αιτία πτώσης και εξορίας του Αρχαγγέλου του Θεού (πλέον γνωστός ως Διάβολος). Είναι το κύριο χαρακτηριστικό του φασισμού ως ιδεολογία, του μετανεωτερικού και νεοταξικού καπιταλισμού μετά την επικράτηση του και του κινήματος των LGBT+ (μέσω της κουλτούρας περηφάνιας). Επίσης, την βρίσκουμε σε θεωρίες προσωπικής ανάπτυξης και άλλες ψυχολογικές προσεγγίσεις όπου ασκούν δριμύτατη κριτική στην κοινωνία και στην οικογένεια.

2) Η φιλαργυρία – αποτελεί σύγχρονος τρόπος σκέψης και ζωής, όλα μετρούνται σύμφωνα με το χρήμα και την αξία των πραγμάτων και έχει ως πολιτική και κοινωνική έκφραση, όλο το πολιτικό φάσμα με κύριο εκπρόσωπο τον καπιταλισμό και τον εγγενή καταναλωτισμό ως κουλτούρα και παθογένεια.

3) Η πορνεία – είναι η κύρια ιδεολογία, ψυχαναγκαστική συμπεριφορά και ατομική και συλλογική δράση του πανσεξουαλισμού και του παγκόσμιου κινήματος των LGBT+.

4) Η γαστριμαργία – αποτελεί την φυσική ανάγκη του ανθρώπου που μετατρέπεται σε πάθος και νομοτελειακά σε δράση με απώτερο σκοπό την μεγαλύτερη ευχαρίστηση του στομαχιού στερώντας από τον συνάνθρωπο μας το δικό του μερίδιο στην τροφή. Η αστική και καταναλωτική ιδεολογία κρατούν τα σκήπτρα σε αυτόν τον τομέα.

5) Ο φθόνος – η πεμπτουσία του κομμουνισμού και του αναρχισμού. Οι ιδεολογίες αυτές ξεπήδησαν μέσα από τα ψυχολογικά τραύματα και ερεθίσματα ανθρώπων και ομάδων όπου δεν είχαν τίποτα στην κατοχή τους και κάποιοι προύχοντες της εποχής ζούσαν εις βάρος τους. Τις περισσότερες φορές ο φθόνος συνδυάζεται με προσωπικό έλλειμα ικανότητας και κυρίως χαμηλής αυτοεκτίμησης.

6) Ο θυμός – τον διακρίνουμε σε κοινωνικές, πολιτικές και εθνικές ομάδες όπου έχουν αδικηθεί, ταλαιπωρηθεί, βασανιστεί και εξοντωθεί. Είναι η έκφραση μιας συσσωρευμένης αδικίας που αποκτά ένα δαιμονικό πρόσωπο ικανό να αφανίσει τα πάντα στο πέρασμα του εωσότου αυτοδικαιωθεί και αυτοεπιβεβαιωθεί. Κυριαρχεί στον φασισμό, στον εθνικισμό και στις δημοκρατίες όταν αμφισβητείται το κύρος τους και η αυθεντία τους.

7) Η ακηδία – χαρακτηριστική στάση ζωής των αναρχικών, των κομμουνιστών, των αιωνίως ανέργων και των αυτοσυντηρούμενων από επιδόματα και γονείς. Η συνεχή τεμπελιά οδηγεί σταδιακά σε γκρίνια, μιζέρια, μνησικακία, κακεντρέχεια και μετά από χρόνια σε κατάθλιψη λόγω έλλειψης εργασίας και κοινωνικής προσφοράς.

”Πνευματικός Καθρέφτης” 

Τα παραπάνω αμαρτήματα θα μπορούσαν να είναι αμαρτήματα κοινών ανθρώπων και σε εμάς τους Ορθόδοξους θα ήταν ευχής έργον, οι άνθρωποι αυτοί να μετανοήσουν και να εισέλθουν στον ορθόδοξο δρόμο σώζοντας τους εαυτούς τους. Όταν όμως η αμαρτία του ενός γίνεται αμαρτία μίας κοινωνικής ομάδας ή ενός ολόκληρου έθνους και θεσμοποιείται από τους κυβερνώντες, τότε φοβάμαι πως ο πνευματικός νόμος του Θεού θα λειτουργήσει σύντομα ώστε να φέρει την κοινωνία μας σε φρόνηση και μετάνοια όπως αναφέρει ο Σέρβος Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στο συνοπτικό βιβλίο του, ”Πόλεμος και Βίβλος”.

Η εωσφορική προέλευση της δημοκρατίας 

Η αντίληψη και η κατανόηση της εωσφορικής φύσεως της δημοκρατίας μπορεί να διακριθεί από τρεις βασικές παραμέτρους:

1. την γνωστική και αποκρυφιστική της προέλευση
2. την ιστορική της επικράτηση και τον τρόπο επιβολής της
3. τον τελικό στόχο και γεωπολιτικό σκοπό

Την πρώτη την βρίσκουμε σε κείμενα λογίων, φιλοσόφων και διανοούμενων, οι οποίοι είχαν γνωστικές και αντιχριστιανικές αντιλήψεις και έδρασαν στην ιστορία μέσα από μυστικές λέσχες και φιλοσοφικές ομάδες. Την δεύτερη την διακρίνουμε μέσα από τα ιστορικά γεγονότα, την ανατροπή των χριστιανικών αυτοκρατοριών και βασιλέων, των αιματηρών εξεγέρσεων και την εγκαθίδρυση κοσμικών κρατών και ”ανθρωποκεντρικών” κοινωνιών αποκομμένες από τον Λόγο του Θεού και την Εκκλησιαστική Παράδοση. Και την τρίτη, την βιώνουμε σήμερα μέσα από τις κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές εξελίξεις ως θεατές και παρατηρητές του παγκόσμιου δαιμονικού έργου και της παγκόσμιας δημοκρατικής επιχείρησης με στόχο την παγκόσμια γεωπολιτική κυριαρχία της και την εξορία του Θεού από το δημιούργημα Του, δηλαδή την καρδιά και τον νου του ανθρώπου.

Η βάση της δημοκρατίας δεν είναι ούτε λαϊκή, ούτε ανθρώπινη, ούτε προοδευτική όπως θέλουν να ευαγγελίζονται οι δυτικές δημοκρατικές δυνάμεις ασκώντας το δαιμονικό τους έργο. Η βάση της δημοκρατίας είναι βαθύτατα ενστικτώδης, παρορμητική, συμπλεγματική και φαντασιακή, η οποία διατηρεί τα πλήθη και τους λαούς υπό την επιρροή της και τον έλεγχο της μέσα από τις ψυχολογικές επιχειρήσεις κατευθύνοντας τα συναισθήματα τους, μέσα από την πολιτικοποίηση των ενορμήσεων τους και των φυσικών αναγκών τους και μέσα από την νοοπολιτική (τον πόλεμο των λογισμών) ώστε να τους κινεί σε δράση υπέρ των κοσμικών τους συμφερόντων. Η ουσία της δημοκρατίας είναι δαιμονική διότι δεν εξυψώνει το πνεύμα του ανθρώπου και δεν γαληνεύει την ψυχή του αλλά ακυρώνει την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο προσπαθώντας να τον οδηγήσει σε ”ομοίωση” με τον Διάβολο μέσα από τις πράξεις του και τα έργα του.

Επίλογος

Η αλλαγή του πολιτεύματος και η διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής διακυβέρνησης της πατρίδας μας και του κόσμου αποτελεί μονόδρομος για την σωτηρία του ελληνικού έθνους και της Οικουμένης. Αυτό θα μπορούσε να γίνει αν η δημοκρατία των αχρείων, των διεφθαρμένων και των κολασμένων μετατρέπονταν σε μία ”Δημοκρατία των αρίστων” όπως αναφέρει και ο συγγραφέας και διανοούμενος Γεώργιος Γεωργαλάς στο ομώνυμο έργο του. Η σύγχρονη δημοκρατία θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε μία πολιτεία των αρετών, δηλαδή σε μία κοινωνία και ένα κράτος όπου δεν θα έκανε επίκληση στα πάθη και στους δαίμονες της αλλά στις αρετές του κάθε ανθρώπου με σκοπό την ανάδειξη του ανθρώπινου μεγαλείου και την δόξα του Θεού στον κόσμο μας. Για να γίνει όμως αυτό απαιτούνται δύο πράγματα, η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να θέλει να αλλάξει και να μετασχηματιστεί σε ένα καλύτερο και δικαιότερο ον και η βούληση του Θεού να δώσει ευκαιρία και χρόνο στον άνθρωπο να το πράξει….

”Εις τον ουρανόν υπάρχει βασιλείαν, εις την κόλασην, δημοκρατίαν”

‘Αγιος Ιωάννης της Κροστάνδης